Het enorme succes van “Go” (1976) en de daaropvolgende live vertolking “Go… Live From Paris” (1976) – beide klassiekers binnen het oeuvre van de Japanse percussionist Stomu Yamash’ta – verplichtten de ‘man from the east‘ haast tot het maken van een vervolg. “Go” was immers niet alleen het creatieve hoogtepunt van de man, de all-star-bezetting van de plaat zorgde ook voor commercieel succes. Helaas haakte Steve Winwood, zo’n belangrijk onderdeel van de eerste Go-formatie, in een vroeg stadium af, zodat de belangrijkste naam op het in 1977 verschenen “Go Too” ontbrak.
De geschiedenisboeken zijn niet lief geweest voor “Go Too”. Vaak wordt het werk afgeschreven als tweederangs, een kopie van, een slap aftreksel, etc. Ik wil dat graag rechtzetten middels deze recensie. “Go Too” is in weerwil van de titel geheel anders dan “Go”, niet beter, niet slechter, gewoonweg anders. Daarmee schaart “Go Too” zich onder illustere voorgangers als het magistrale “Raindog”, het freakerige “Freedom Is Frightening” of het geheimzinnige “Floating Music”: geen plaat van Stomu is hetzelfde, en ondanks dat is de herkenning aanwezig.
Het is ergens ook wel begrijpelijk dat “Go Too” door de jazzrock-fans, en vooral door de symfonische rockfans, voor zover ze er bekend mee zijn, neerbuigend wordt bekeken. Het is namelijk Stomu’s discoplaat! De disco-, soul- en fusioninvloeden van eind jaren ’70 liggen metersdik over de plaat, zodat “Go Too” daarmee tevens het meest gedateerde sfeertje krijgt van al van Stomu’s platen uit dit decennium. Tel daarbij op de aangename ambientsounds van Klaus Schulze dat weliswaar op papier een vreemde combinatie lijkt, maar op de plaat uitstekend werkt.
De stijl is een keuze waar je op zou kunnen afdingen, maar ik meen dat je prachtige muziek kan maken in elke stijl. Dat is immer de essentie van progressieve muziek. Daarnaast is tevens belangrijk dat de composities in orde zijn, wat ook je invloeden verder zijn, en hoeveel experimenteerdrang je ook aan de dag legt. Ongetwijfeld zullen de wat meer Tarkus-minded lezers van deze site in de gordijnen springen bij het horen van Seen You Before, met zijn discobeïnvloede gitaartjes, orkestpartijen, achtergrondkoortjes, en de soulachtige zang van Winwood’s vervanger Jess Roden. Als je echter eenmaal aan de stijl gewend ben, ontdek je de onvoorstelbare en opzwepende pracht van het liedje, dat halverwege een geweldige solo kent van Al DiMeola, ook nog immer aanwezig.
Het nummer loopt over in het zo mogelijk nog discoachtiger Madness, waarop we kennismaken met de formidabele zangeres Linda Lewis, die met haar doorgewinterde Motownstem het liedje tot grote hoogte weet te brengen. Ze is ook goed te horen in het geweldige afsluitende You And Me, dat verder geweldig baswerk kent van Paul Jackson.
De plaat kent verder twee zoete, maar sterke ballads. Beauty klinkt bij eerste beluistering als een Phillip Bailey song, of zelfs als een Journey ballad, maar dat is niet noodzakelijk een kwalificering. Hoewel ik mezelf betrap op goedpraterij, hou ik gewoon van goeie popsongs, en Beauty is daar één van. Het is feitelijk een duet tussen Roden en de formidabele zangeres Linda Lewis. De andere ballad is de minstens even sterke Mysteries Of Love. De gitaarsolo’s in beide songs van DiMeola, de eerste akoestisch, de tweede elektrisch, zijn beide om door een (prog?)ringetje te halen.
Stomu Yamash’ta zelf is op “Go Too” eigenlijk de bescheidenheid zelve. Ondergeschikt aan het totale Go-concept is hij wellicht de grote afwezige, zo lijkt. Toch trommelt hij overal doorheen, ondersteund door het stuwende drumwerk van Michael Shrieve, ook nog steeds aanwezig.
“Go Too” is verrassend sterk, en kan gelijk met de beide andere “Go”-platen, en de drie hierboven genoemde platen zonder reservering aan je muziekcollectie worden toegevoegd. Met dank aan Esoteric Recordings, die deze artiest uit de obscuriteit heeft getrokken middels deze goed verzorgde heruitgave.
N.B. Er bestond nog geen MySpace-pagina van Stomu Yamash’ta. Daarom ben ik er zelf één begonnen. Je vindt hem hier: http://www.myspace.com/stomuyamashta70. Op deze MySpace vind je met toestemming van Esoteric Recordings maar liefst zes complete tracks.
Markwin Meeuws