StonefieldAlbum

De band Stonefield werd in 1984 in het Zwitserse Winterthur opgericht door Juan Carlos Aneiros, Manuel Rodriguez en Alberto Chenevard. Dit drietal, met niet echt Zwitsers klinkende namen, had elkaar in vriendschap en gezamenlijke muzikale interesse gevonden. Deze muzikale interesse lag vooral in de destijds grote progressieve hardrock bands als Rainbow, Black Sabbath en Uriah Heep. Het trio wist in Brian Reber een capabele drummer te vinden, maar een goede zanger was een ander verhaal.

Na een aantal audities met zangers die niet het gewenste resultaat opleverden ontmoette Rodrigues de uit München afkomstige zanger Ebby Paduch. Deze zanger deed hem aan Ronnie James Dio denken en leek de ideale match voor zijn band.

Na een reeks optredens in Zwitserland werd in 1987 de debuut ep “The Eyes Of The Dawn” opgenomen. Na een uitgebreide tour door Zwitserland, Duitsland en Spanje werd in 1990 het tweede album, “Light Of Lies”, opgenomen. Ondanks een aantal positieve recensies had ook Stonefield last van de afnemende interesse voor progrock en al snel verdween de band in de geschiedenisboeken.

In 2010 verruilde Manuel Rodriguez Zwitserland voor zijn geboorteland Spanje. Het Stonefield-virus waarde echter nog steeds in zijn achterhoofd en hij besloot de originele studiobanden van de eerste twee albums te gebruiken om het materiaal van een nieuwe, lees betere, mix te voorzien.
Zo kan het gebeuren dat het beste materiaal van de eerste twee albums dertig jaar later in een remix op het album “Mystic Stories” verschijnt.

Wanneer je de originele versies en deze remix naast elkaar legt begrijp je wel waarom Rodriguez niet tevreden was met het eerste resultaat. De originele versies zijn melodieuze hardrock nummers met lichte prog-invloeden, verpakt in het productie-jasje van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Dat wringt, want dat betekent dat gitaar en toetsen relatief dun klinken en de drums met een vette plastic rand en te veel galm.
In de “Mystic Stories”-versies zijn de nummers gelukkig ontdaan van deze productionele poespas en horen we tenminste een organisch dampende hard-rock band zoals Rainbow, Uriah Heep en Michael Schenker/UFO destijds klonken. Voor de liefhebbers zal dit nostalgische gevoelens oproepen.

Dat laat helaas onverlet dat met name de eerste twee nummers erg gedateerd klinken omdat compositie en arrangement te wensen over laten. In de samenstelling van dit album vind ik dit een gemiste kans.
Het stemgeluid van Ebby Paduch doet inderdaad aan Ronnie James Dio denken. Maar in zijn ijver om zijn grote voorbeeld na te bootsen gebruikt hij een te dik aangezet theatrale uitspraak. Daarnaast ontbeert hij dat mooie donkere rauwe randje van Dio waardoor hij in de hoogte niet zelden schreeuwerig over komt.

Vanaf Darkness Of Paradise komt er meer balans in het geheel en horen we lekker gitaarspel à la Blackmore en Schenker waarvan laatstgenoemde invloed vooral in het ronkende gitaargeluid doorklinkt. De gitaar krijgt regelmatig fraai tegenspel van de Hammond en soms zelfs een synthesizer, al zijn de koorgeluidjes uit de jaren tachtig tenenkrommend. Soms trekken gitaar en toetsen samen tweestemmig op hetgeen het melodieuze karakter versterkt. In zijn totaliteit lukt het de band echter niet om de clichématigheid binnen dit genre te ontstijgen.

End Of Time is de meest proggy track met maatwisselingen en de nodige klassieke hooks.
Over klassieke hooks gesproken, de daaropvolgende titel Piccolo Divertimento zegt in dat opzicht meer dan genoeg. Een gitaarintermezzo dat doet denken aan Bijou dat Queen een jaar later zou opnemen. In vergelijking met de versie van “Light Of Lies” uit 1990 heeft Rodriguez de synthesizer nu naar de achtergrond gedrukt ten faveure van het warme geluid van een hoorn. Dit geeft het nummer een nóg sterkere klassieke touch. Het album wordt afgesloten met het epische The Eyes Of The Dawn.

Met uitzondering van de eerste twee nummers weet Stonefield een voor die tijd redelijk hardrock album af te leveren. Door het gebrek aan eigenheid en de matige zangkunsten van Paduch reikte hun roem destijds niet verder dan Zwitserland, Duitsland en Spanje. Ik vrees dat het opgraven en oppoetsen van deze opnames anno 2019 niet tot de gewenste hernieuwde belangstelling voor en herrijzenis van Stonefield zal leiden.