Stop Motion OrchestraAlbum

Het is natuurlijk te prijzen dat een band buiten de gebaande paden treedt. Een mens kan immers niet steeds hetzelfde beluisteren, waardoor afwijkende klanken in de regel welkom zijn. Niettemin heeft tegendraadsheid niet altijd het gewenste resultaat. Sommige eigenzinnige platen zijn zelfs ietwat saai. Helaas is dat hier het geval.

Stop Motion Orchestra heeft op papier een mooi geluid; een kamerorkest dat muziek produceert met een soort Klezmer ritmiek. Zo heeft een kort nummer als Metal Pants iets weg van die stijl, aangezien de melodieën welhaast dansbaar klinken en het geluid ook grotendeels wordt ingekleurd door de frivole blazers. Het geeft de ritmes een spottende ondertoon. De muziek doet door de saxofoon bovendien denken aan een band als Soft Machine. Door de eigenwijze ritmes is het verder duidelijk dat deze Amerikanen geïnspireerd zijn door RIO (Rock in Opposition), waardoor een naam als Universe Zero ook zo nu en dan in gedachten komt. De combinatie van deze stijlen werkt bij wijlen erg goed.

Het openingsnummer, Serafini’s Cat, is bijvoorbeeld erg fijn. Deze compositie bevat draaiende melodieën die geleidelijk meer zeggingkracht krijgen. De klanken voelen zo fris als lentegras aan en in tegenstelling tot die metafoor kan ik de band op niks clichématigs betrappen. Eveneens Océano De Leche overtuigt, op wellicht de wat vreemde hoekige opening na. Vanaf drie minuten is het zelfs smullen geblazen, door de wijze waarop warme gitaarklanken in conclaaf gaan met fluwelen saxofoongolven. Deze interactie mondt uit in een optimistische en open conclusie. Er zijn kortom best wat momenten waarop te merken is dat deze band voldoende in huis heeft om een overtuigend album af te leveren, maar helaas haalt niet de hele plaat dit niveau.

Op een nummer als Way To Sarov gaat de schoen wringen. Deze compositie begint niettemin erg sterk. De mooie wisselwerking tussen de snijdende passages en de toegankelijke structuur went snel en is prettig, maar na drieënhalve minuut bekruipt toch het gevoel dat de muziek te lang doorkabbelt en dat de dissonante tonen – hoewel aanvankelijk aangenaam – een vrij saaie compositie maskeren. De climax lijkt ook compleet los te staan van de rest van het nummer. Een mislukking die daarenboven een derde van het album beslaat. Bovendien mist het album over het geheel genomen spanning. Ja, de band creëert weliswaar ietwat markante geluidsgevolgen, zoals op de intro van Océano De Leche, maar deze voegen eigenlijk vrij weinig toe aan de composities. Je zou bovendien verwachten dat de band, die erop prat gaat beïnvloed te zijn door Henry Cow, verrassende en ontwrichtende muziek laat horen, maar het omgekeerde is het geval aangezien deze plaat langdradig en ietwat geforceerd aanvoelt. Het vorige album – dat weliswaar frivole maar vooral nietszeggende nummers bevatte – was nochtans niet veel beter. Het bandgeluid is hier in elk geval organischer en daardoor een stuk interessanter. Dat biedt enige hoop voor de toekomst!

“Lightworks” is een plaat die niet helemaal weet te overtuigen. Eén lange, zwakke compositie en wat geforceerde pogingen om experimenteel te klinken, verkwanselen een aangenaam bandgeluid. Stiekem zou ik deze muziek daarom liever horen in een minder chaotisch jasje, aangezien vermoedelijk het geluid dan beter tot zijn recht komt.

Luke Peerdeman