Stormy SixAlbum

Stormy Six… De RIO-band die van folkband via RIO tot elektropopband is geëvolueerd. Alleen deze stelling alleen zou al voldoende moeten zijn om de aandacht van vele progliefhebbers ook op deze band te vestigen. Maar nog belangrijker voor ons nu is het feit dat deze Italiaanse band één van de vijf originele R.I.O.-bands was. Zoals reeds aangegeven in de recensie van voorganger “L’Apprendista” ging het bij Stormy Six vooral om het politieke engagement. Doch lieten zij zich in de muzikale kant van het charter zeker niet onbetuigd met hun complexe muziek. Zo waren zij bijvoorbeeld ook de organisator van het tweede R.I.O.-festival dat plaatsvond te Milaan in 1979.

Het is in de geest van het R.I.O.-charter en deze festivals dat we deze “Macchina Maccheronica” moeten zien. Bij de voorganger kon je de muziek nog beschrijven als een kruisbestuiving tussen folk, de gangbare Italiaanse prog en Avant-garde elementen. Maar bij deze plaat is het meer dan ooit de avant-garde complexe muziek die de bovenhand neemt, terwijl de Italiaanse prog-invloeden nog meer naar de achtergrond worden gedwongen of zelfs verdwijnen. Het lijkt dat Stormy Six door het zien van collega’s als Etron Fou Leloublan en Samla Mammas Manna zeer geïnspireerd is geraakt om ook dit soort vreemde, experimentele muziek aan zijn geluid toe te voegen.

Dat heeft als gevolg dat “Macchina Maccheronica” eigenlijk een heel gek album is geworden: complex maar ook echt gek. Met andere woorden kan je dus stellen dat de experimenteerdrang die Stormy Six al vanaf het in 1976 verschenen “Cliché” heeft gegrepen nu echt tot zijn hoogtepunt is gekomen. Hier gaan de Italianen verder dan ooit: gekke zang (in Enzo bijvoorbeeld), instrumenten die melodielijnen spelen waarvan je zou zweren dat die voor een ander instrument geschreven zijn (de klarinet op Le Lucciole waar je viool verwachtte), dissonante of vreemde ritmes, folk-elementen, viool- of cellostukken die wel schatplichtig lijken te zijn aan The Velvet Undergrounds John Cale … Enfin, noem het maar op en de kans bestaat dat je dit op “Macchina Maccheronica” aantreft.

Doch is deze plaat geen zootje ongeregeld, maar valt er wel degelijk een lijn te ontdekken in deze chaotische wanorde. Alleen vergt het best wel wat van de luisteraar: dit is een plaat die aandacht vraagt en daardoor misschien wat zwaar kan overkomen. Het lijkt alsof ze dat bij Stormy Six ook gedacht moeten hebben, want tot vier maal toe proberen ze de plaat wat te verlichten met korte niemendalletjes, telkens Madonina geheten. Het doel hiervan wordt niet volledig gehaald, moet ik wel toegeven. Vaak word je zo meegesleurd door de composities dat je al lang het bedoelde effect van een Madonina vergeten bent. En tegelijkertijd kan het de onvoorbereide luisteraar het idee geven dat hier een band staat die gewoon knettergek is en niet weet wat ze willen.

Ook op tekstueel vlak zou dit een zeer boeiende plaat moeten zijn. Maar daar ik het Italiaans niet meester ben (ook de Duitse vertaling in het boekje aanwezig hielp niet), moet ik jammer genoeg voor een analyse van de teksten wel afgaan op wat er verder bij dit album te lezen viel. Zoals vaak bij Stormy Six zou ook deze plaat hun erg links politieke engagement hoog in het vaandel dragen.

Al met al lijkt het vooral duidelijk te worden dat het grote doel van Stormy Six hier experimenteren is. Hier staat een band die niet vies is van experimenteren om vooruitgang te boeken in hun muziek. Dat ze daarvoor voor een stuk mosterd hebben gevonden bij hun R.I.O.-collega’s kan geen belemmering zijn. Tenslotte ging het charter ook over het uitwisselen van de eigen muziek: zij gaven elkaar niet alleen kansen maar leerden ook van elkaar.

Ja, “Macchina Maccheronia” is een erg boeiend en uitdagend album van een band die aandurft te experimenteren en progressief te zijn. Zelfs binnen de RIO/Avant-Prog kan je stellen dat deze plaat erg ver wil gaan. Daardoor is dit waarschijnlijk niet de beste instapplaat in het genre. Aan te raden is dit album absoluut maar ik denk dat het beter is eerst “Cliché” en “L’Apprendista” te beluisteren vooraleer dit als hoofdschotel te nemen.

Peter Van Hearenborgh