Wat er voor af ging aan de totstandkoming van deze cd kan je uitgebreid lezen in het interview met Willebrord Elsing over de opkomst en het uiteindelijk heengaan van SI Music. Van de strubbelingen in den beginne is niets te merken als we naar de muziek luisteren of het moet zijn dat het merendeel van de composities erg toetsen georiënteerd is, want ondanks de deelname van Karl Groom (later bekender als gitarist van Shadowland en Threshold) is het toch het album van Clive Nolan. Strangers On A Train kan, wat mij betreft, het best gezien worden als een soloalbum van toetsenist Clive Nolan. Met “The Key” legt hij de basis voor zijn latere werk met onder andere Arena en zijn samenwerking met Oliver Wakeman.
“The Key” is een zeer afwisselend album met korte – voornamelijk instrumentale – nummers en een aantal langere nummers. Een voorbeeld van het toetsenwerk is bijvoorbeeld New World, waarin ook een hoofdrol is weggelegd voor zangeres Tracy Hitchings. Het opvolgende Silent Companion is een heerlijk rustig nummer met akoestische gitaar en schitterende arrangementen. Crossing The Wasteland is een nummer waarin Nolan zijn vingervlugheid ten toon spreidt in een steeds terugkerend thema. Karl Groom blijkt ook uitstekend met een basgitaar uit de voeten te kunnen.
Tracy Hitchings zingt niet alleen tekst, maar ook woordloos kan zij een nummer gestalte geven zoals in Perchance To Dream te horen is. Soundtrackachtige muziek voor een film als bijvoorbeeld ‘Bilitis’ van David Hamilton. In Lightshow mag ze laten horen waarom ze in Landmarq een gewaardeerde kracht is. Zuiver, helder en gepassioneerd laat ze horen één van de beste symfo-zangeressen te zijn. Het langste nummer van de cd, Occams Tears, kent een vreemd begin waarna Nolan hypnotiserende geluiden op de luisteraar loslaat.
Ook blijkt Clive Nolan sober en ingetogen te kunnen zijn. De weemoed spreekt uit Losing A Hold On Life. Je voelt de machteloosheid, schitterend verwoord door slechts de toetsen. Tracy Hitchings zingt op From The Outside In een duet met…tja, met wie? (Clive Nolan, red.) Het vlotte Duel is het eerste nummer waar voor Karl Groom meer ruimte is ingeruimd. Nolan legt een boogie-woogie achtige basis neer waarover Groom zijn gitaarpartijen mag strooien in vlotte akkoorden en solo’s. Het einde van dit nummer is vreemd, want opeens zit je naar gezucht te luisteren. In de beste symfotraditie mag Groom in From The Inside Out zijn gitaar laten huilen. Met veel gevoel weet hij de aandacht van de luisteraar te grijpen.
In Healing The Rift mag Clive Nolan zijn specifieke toetsenpartijen nog een keer voor het voetlicht brengen, Karl Groom mag nog een keer (kort) soleren. Het thema uit het openingsnummer, Arrival, komt aan het einde van de cd weer terug in The Key.
“The Key” is de eerste uitgave van een helaas ter ziele gegaan Nederlands label. Een aardig, doch niet spetterend begin.
Rob van Oosten