Strangers On A TrainAlbum

Nadat Clive Nolan met gitarist Karl Groom en zangeres Tracy Hitchings in 1990 het eerste en drumloze album onder de noemer Strangers On A Train had gemaakt, stortte hij zich op zijn partnership met Groom als Shadowland. Zo duurde het drie jaar voordat beide heren wederom met Hitchings en aangevuld met Alan Reed (Pallas) de opvolger maakten van “The Key part 1: The Prophecy”. Destijds kon dat album – het eerste op het roemruchte SI-label – rekenen op veel aandacht, niet in de laatste plaats dankzij het blad SI Magazine dat schaamteloos alle releases van het SI-label de hemel in prees. Nu is het twintig jaar later en worden beide platen opnieuw uitgebracht op het Poolse Metal Mind label, gehuld in prachtige digipaks.

Zoals (inmiddels ex-)collega Rob van Oosten al in zijn recensie over de eerste Strangers On A Train plaat aanstipte, kan dat debuut worden gezien als een soloproject van Nolan, voordat hij verdere stappen zette met Shadowland, Pendragon, Arena en Casino, om maar wat artistieke mijlpalen van de Engelsman te noemen. Opvolger “The Key Part 2: The Labyrinth” is met de toevoeging van Alan Reed’s zang een stuk kleurrijker, bombastischer en epischer. Het album wordt omlijst door Darkworld en Endzone, twee lange stukken waarin Hitchings’s emotionele stemgeluid goed naar voren komt (uiteraard met een dot galm, helemaal 1993) en Nolan’s pianospel als een soort rode draad de plaat muzikaal markeert.

Waar het eerste album nog flink filmisch aandoet, zet het tweede al meer de toon richting de orkestrale en volle neoprog die Nolan later met Arena zou maken, en ook al op het legendarische Casino-album (met Geoff Mann) aan het verkennen was. Het zweverige en hitsige Hijrah misstaat niet als onderdeel van een van de eerste soloalbums van Rick Wakeman (Henry V, King Arthur), maar bevat ook klassieke elementen (Vivaldi, Scarlatti, Paganini). Het titelnummer klinkt mysterieuzer en wordt steeds dreigender, als ware het een muzikaal verslag van iemand die vastzit in het labyrinth. De gitaar van Groom zorgt voor de lage ondertoon en dramatiek.

De heruitgaven van beide Strangers On A Train albums zijn natuurlijk bij uitstek geschikt voor de nieuwe generatie fans van Arena en Pendragon, om te kunnen horen wat Nolan in het begin van zijn carrière heeft gemaakt. Beide SI-cd’s zijn al jaren moeilijk te vinden, terwijl het debuut ook al eens op Verglas opnieuw uitkwam. Anno 2012 hebben beide albums muzikaal niet meer zoveel in de melk te brokkelen. De stukken balanceren tussen kunst en kitsch. Een derde album is er (tot nu toe) niet gekomen, maar wellicht zou dat juist de muziek van dit toch wel unieke gezelschap de toekomst in kunnen sturen. Met de productie van nu kan het wellicht een tijdlozer werkstuk opleveren.

Wouter Bessels