StrattmanAlbum

Tijdens de opnamen van het ‘Little Atlas’ album “Automatic Day” had gitarist Roy Strattman nog wel wat uurtjes en ideeën over om aan zijn eerste soloalbum te werken. Niet dat hij een al te drastische koerswijziging voor ogen had, maar als gitarist zijnde mag het vaak nog net even wat steviger en die kans heeft hij dan ook ten volle benut op “The Lie Of The Beholder”.

In de bijsluiter wordt al vol trots vermeld dat met name fans van Porcupine Tree en Dream Theater zich aangesproken zullen voelen door dit album en daar krijg ik inderdaad geen speld tussen. Op (te) veel momenten zul je het verschil met het werk van Wilson nauwelijks opmerken (zelfs vocaal doet hij zijn best hem te benaderen) en als ik bijvoorbeeld luister naar de instrumentale titelsong (lekker stevig drumwerk trouwens) dan zijn de basisriff en zo nog wat momenten nagenoeg een kopie van Dream Theater’s ‘In The Presence Of Enemies Pt.1’. Wel moet gezegd dat Strattman een stuk minder over de kop gaat en de songs wat meer met de voeten op de grond houdt. Maar eigenlijk kan ik pas bij Connection Lost iets van een eigen gezicht ontdekken en dat is wel wat laat en karig.

Heeft Strattman hier dan een overbodige plaat uitgebracht? Dat ligt aan luisteraar. Hoewel ik “The Lie Of The Beholder” qua originaliteit niet al te hoog heb zitten, is de uitvoering en productie absoluut niet verkeerd. Luister maar eens naar de uitstekende opener A Better World. Voor de liefhebber van genoemde bands zit er echt veel plezier in deze schijf. Als gitarist levert Strattman een puike prestatie en de drumsound die Nick D’Virgilio mee kreeg van Rich Mouser is ook niks om je voor te schamen en staat ook nu garant voor een lekker vol geluid. Ondergetekende is wel wat klaar met bands die klinken als … maar gelukkig geldt dit lang niet voor iedereen. Ik zal “The Lie Of The Beholder” hierna niet vaak meer uit de kast halen en pak liever ‘Automatic Day’ er nog eens bij.

Govert Krul