Stream Of PassionConcert

Begin van dit jaar bracht Stream Of Passion zijn vierde album “A War Of Our Own” uit. Een album dat de verdere toekomst inluidt voor deze progmetal band. Na een succesvolle cd-presentatie in april, enkele Nederlandse concerten begin mei en een tour met Xandria door Groot Brittannië en Duitsland zijn ze nu weer terug in Nederland om samen met My Propane een paar optredens te verzorgen. Hoog tijd voor mij om te bekijken hoe de nieuwe nummers het live doen.

Eve’s Fall

De jonge band Eve’s Fall mag het spits afbijten op deze avond. Weliswaar een band met een frontvrouw als zangeres, maar niet de klassieke female fronted metal band die je zou verwachten. Eve’s Fall presenteert zichzelf dan ook als een pop-georiënteerde metal-band.  Catchy en poppy nummers waardoor ze ook op de bekende radiozenders gedraaid worden. Liesbeth Cordia is frontvrouw van Eve’s Fall en – om het cliché maar meteen te doorbreken – heeft duidelijk geen hoge sopraan stem. Een zuivere poppy zangstem, duidelijk verstaanbaar en niet schreeuwerig, die het ook heel goed zou doen in een mainstream popband. Ze probeert hier en daar wel wat hogere uithalen te halen, maar om dat te bereiken zal ze toch zeker een paar lessen moeten gaan volgen bij de Metal Factory van Marcela Bovio. Later bij de show van Stream Of Passion is ze ook in het publiek aanwezig om de kunst een beetje te leren. De band bestaat verder uit Bart Limburg en Johan van Heusden, twee gitaristen die elkaar goed aanvullen qua solowerk en muzikale ondersteuning. Josha Nuis heeft plaatsgenomen achter een basaal drumstel en Jeroen Gahrmann is de bassist. Gahrmann is duidelijk opvallend aanwezig in het geluid van de band en zorgt voor een zeer vette bas. Eve’s Fall heeft er duidelijk zin in en zet een zeer enthousiast optreden neer. Om een indruk te krijgen van hun show, verwijs ik naar een studio optreden tijdens 3FM Freaknight. Een energieke jonge band die nog veel kan leren, maar duidelijk potentie heeft.

My Propane

De tweede band van de avond is de ‘Nederlandse’ band My Propane. Geen idee waarom deze band Nederlands genoemd wordt met een Italiaanse Engelsman, een Zuid Amerikaanse Indiër en een half-Duitse drummer. Wellicht omdat Dirk-Jan van Zon de enige echte Nederlander in de band is of omdat hun album “Modern Violent Gentleman” in Nederland is geproduceerd door Joost van den Broek. Daarnaast treden ze wel erg vaak op in Nederland en zitten ze bij het zelfde boekingskantoor (Pimp) als Stream Of Passion.

Het laatste is waarschijnlijk de reden dat ze ook in De Pul stonden op deze zaterdagavond. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van deze band gehoord en in de voorbereiding naar dit concert al wel even wat gelezen en beluisterd. Mijn interesse was gewekt maar toch wist ik nog niet wat ik moet verwachten, want wat is “downtuned beat-driven rock and metal music”? Daarnaast hoor en lees ik dat hun album niet representatief is voor hun liveshow: “Deze band moet je eigenlijk live aanschouwen en dat is altijd een waar compliment.” Dus begin ik deze show onbevangen en ga meteen voor de live experience.

Na een korte introtape waarop menig dierengeluid te horen is, start de show met een overweldigende gitaarsolo van Anand Mahangoe. Kijk, als je begint met een dergelijk schitterende solo heb je in elk geval mijn aandacht te pakken. Als daarna de rest van de band het nummer Lost Art Of Obedience inzet, begin ik te begrijpen waarom in de pers deze band niet goed te omschrijven is en moeilijk in een hokje te vangen is. Ik moet toch wel denken aan de muziek die vaak uit de kamer van mijn zoon tevoorschijn komt; bands als Alter Bridge en Bring Me The Horizon. Alternatieve metal en geïnspireerd op de post-grunge met een vleugje metalcore en een progressieve  tintje. Maar om het geheel nog ingewikkelder te maken, hoor ik ook de complexiteit van Tool, de heftigheid van Metallica en het progressieve death metal geluid van Opeth.

Zanger Valerio Recenti is duidelijk frontman, een entertainer die – op een bijna Amerikaanse wijze – het publiek makkelijk om zijn vinger kan winden. Vol overtuiging zweept hij het publiek op en weet een echte show neer te zetten. Ik begrijp waarom je deze band dus live moet ervaren. Deze energie kun je niet in de studio vastleggen. Maar na deze live-ervaring ben ik toch benieuwd naar hun album.

Stream Of Passion

Goed, voor deze band zijn we dus allemaal gekomen. De Pul is ondertussen redelijk gevuld. Een kleine honderd toeschouwers zorgen voor een gezellige ambiance. Marcela Bovio geeft ook aan dat ze het prettig vind om dit soort zalen op te treden; hier heerst een knusse en vriendelijke sfeer, we zijn als familie onder elkaar. Dat Stream Of Passion zich mag verheugen op een trouwe fanbase is wel gebleken uit hun succesvolle indiegogo campaign waarbij ze via crowdfunding ruim veertig duizend euro ophaalden.

De band trapt af met Monster, het openingsnummer van hun laatste album “A War Of Our Own”. Dit laatste album komt vanavond goed aan bod, de eerste vier nummers van het optreden zijn de eerste vier nummers van dit album. Een zeer goede en stevige opening, waarbij met name het gitaarwerk opvalt. De drums en toetsenborden zijn achter op een tweede podium opgebouwd. Door de groene en blauwe verlichting zijn deze bijna niet te zien – iets waar ook de fotografen sterk over klaagden. Door deze slechte verlichting lijkt het wel of ze ook een mindere plek hebben gekregen in de muziek.

Opvallend is dat van hun voorlaatste album “Darker Days” slechts twee nummers worden gespeeld en meer tijd is opgenomen voor de oudere nummers. Misschien een resultaat van de eigen vrijheid, waardoor je niet de keuze van het label hoeft te volgen. Van hun debuutalbum “Embrace The Storm” zijn drie nummers in de setlist opgenomen en nummers die ze al lang niet meer hebben gespeeld worden weer tevoorschijn gehaald. Het gevoelige Wherever You Are is wellicht het hoogtepunt van de avond. Marcela Bovio wordt op gitaar schitterend begeleid door Stephan Schultz, die de moeilijke taak heeft om Arjan Lucassen te vervangen. Hetgeen hem overigens prima afgaat.

Marcela Bovio is erg op haar gemak in de Pul. Natuurlijk bijna een thuiswedstrijd in het mooie Brabant. Deze Mexicaanse met haar Brabants accent lijkt één te worden met het publiek door goed contact te maken. Vanaf het podium kan ze ook goed de zaal in kijken en weet de bands op de diverse T-shirts te waarderen. Van Delain, After Forever, ReVamp en Therion tot Riverside en Rush. Volgend jaar bestaat Stream Of Passion tien jaar en als het aan de band en dit publiek ligt wordt daar een speciaal feestje omheen gebouwd. We gaan het komend jaar merken.

Het is altijd een feestje om in de Pul naar een optreden te gaan. Een goede concertzaal, die bij 100 toeschouwers knus en gezellig is, maar ook ruimte biedt aan 650 bezoekers. Voor mij lekker dichtbij huis en een gezellige bar om na het concert nog even na te keuvelen met de bandleden.

Verslag: Mario van Os
Foto’s: Ton Dekkers