StudAlbum

Stud ontstond in 1970 toen Richard McCracken en John Wilson, de ritmesectie van Taste (de band van Rory Gallagher) zich in een oefenruimte opsloten met gitarist Jim Cregan. Hoewel de heren nog nooit eerder stukken hadden gecomponeerd vloeide het materiaal zo gemakkelijk uit hun handen dat er al snel genoeg muziek was voor een liveshow en een album.

Dat materiaal bestaat voor het grootste deel uit lange stukken jazz-rock die hoorbaar zijn voortgekomen uit jams. Drummer Wilson speelt een hoofdrol met zijn drukke spel. Nogal gedateerde muziek dus, maar dat geldt natuurlijk voor het overgrote deel van de platen die bij Esoteric uitkomen.

“Stud” werd, toen de plaat uitkwam, natuurlijk vergeleken met het werk dat Rory Gallagher min of meer tegelijk uitbracht. Het oordeel was vernietigend, maar niet helemaal terecht. Een album vol jazz-rock, waaronder een drumsolo van bijna 10 minuten, kán in vergelijking met het puntigere werk van gitaargod Gallagher kan alleen maar ongunstig afsteken. Toch is dat niet helemaal terecht. “Stud” is best een aardige plaat, ondanks die drumsolo.

In de eerste plaats zijn de kortere stukken als Sail On en Turn Over The Pages goed geschreven, pakkende liedjes, waarin de invloed van Cregan (die later hoogtijdagen zou beleven in de band van Rod Stewart) het sterkst is.

In de tweede plaats wordt hier erg goed gemusiceerd. Wilson een erg goede en veelzijdige drummer, al had ik die drumsolo wel kunnen missen. Cregan is een knappe gitarist en hij beschikt over een prettige zangstem. Hoewel de geluidskwaliteit van deze plaat niet erg indrukwekkend is, komt de band zeer krachtig over. Voor jazz-rock die al jammend is ontstaan blijft het echte gepiel tot een minimum beperkt.

Het allerbeste stuk is Horizon, een folky compositie in twee delen Here en There. Het steekt met kop en schouders boven de rest uit door de bijdragen van Family-leden Palmer en Weider en door het ingetogen eerste deel.

Stud was maar een kort leven beschoren. Ondanks groot succes in Duitsland wist de band geen merkbare indruk achter te laten en na minder dan twee jaar viel de band uit elkaar. Dat is – op basis van dit eerste album – geen drama. “Stud” is een aardige plaat, interessant om bijna 40 jaar na dato te beluisteren, maar het is geen vergeten meesterwerk. Het is alleen vergeten.

Erik Groeneweg