SturpAlbum

Hoera! Sturp bestaat tien jaar! Op 14 februari 2014 bracht Daan van Eijndhoven, die onder deze naam opereert, zijn eerste plaat “Rapid Germination” uit. En om dat te vieren is er nu deze ep, waarop vijf stukken staan. Vier ervan zijn gelinkt aan de albums die hij in die jaren maakte, plus een bonustrack. Dat is wel een feestje waard.

Sturp maakt, zoals hij het zelf zegt, “lompe instrumentale herrie met een twist”. Die twist, dat kan van alles zijn, een banjo, een vervormde mondharmonica, iets uit de besteklade, je kan het zo gek niet bedenken. Ik heb de muziek in mijn recensie voor “Deny All Knowledge” vergeleken met Tom Waits ten tijde van “Swordfishtrombones”, maar ook met een kruising tussen Sepultura en een circusact. Ondertussen weten we dat Sturp alleen maar vergeleken kan worden met…Sturp.

Deze ep staat dus weer vol met kneiterharde noise, zwaar overstuurde gitaren en veel gekkigheid, al loopt het niet meer zo uit de hand als op de voorgaande albums. Opener Solidify heeft zelfs iets weg van Status Quo, maar dan met een enge clown in plaats van Francis Rossi. Bottomed Out stampt, met een kleine pauze halverwege, vier en een halve minuut genadeloos door als Rammstein in een carnavalsoptocht.

Het mooie van Sturp is de volstrekt compromisloze bak lawaai die Van Eijndhoven over zijn publiek kiepert, waarin dan stiekem toch meer subtiliteit zit dan je verwacht. Ook meer subtiliteit dan je goed kunt horen, trouwens, want de schurende en sonoor brakende gitaren drukken veel moois weg. Dat hoor je bijvoorbeeld in Closing Down, waar aan het eind de cementmolen op de voorgrond iets eerder ophoudt dan het fraaie pingelgitaartje dat er onder blijkt te zitten.

Driewerf hoera dus voor Sturp, met zijn heerlijke, originele, meedogenloze hardrock. Dat hij nog maar lang mag doorstampen.