StyxAlbum

Styx is altijd een buitenbeentje geweest binnen de rock muziek: succesvol als AOR band met symfonische trekjes, producent van mainstream hits en ballades, al actief vanaf 1972, het jaar van de oprichting.

En Styx is uiterst succesvol halverwege de zeventiger jaren. Alleen het feit al dat binnen de toch omvangrijke bibliotheek van Progwereld slechts één exemplaar de moeite waard werd gevonden om gerecenseerd te worden, zegt al genoeg over de weifelende houding ten opzichte van de uit Chicago afkomstige Amerikanen (zie ik daar een nieuwe Special aankomen?). Maar hoe ouder hoe gekker, de heren zijn inmiddels ergens in de zeventig en hebben na een lange pauze tussen 2005 en 2017 nu al weer vrij kort na hun laatste album, het door pers en publiek goed ontvangen “The Mission”, nieuw materiaal uitgebracht. En dat mag er zijn. Zeker in het kader van ons geliefde genre.

“Crash Of The Crown” is al weer het zeventiende studio-album van de legendarische Noord-Amerikaanse band. Het is geen echt Covid-19 album; het grootste deel van de muziek was al geschreven voordat de wereldwijde epidemie zijn verwoestende werk deed. Het wordt voorafgegaan door een uitgekiend marketing offensief, compleet met interviews en het vrijgeven van video’s voor de singles Reveries en Crash Of The Crown. Het album bevat vijftien relatief korte nummers, de totale speelduur komt zo rond de drie kwartier uit. Maar Styx stond al nooit bekend om zijn lange epics, een enkele uitzondering daargelaten. Sterker, op het nieuwe album heeft Styx getracht de aanpak van The Beatles op “Abbey Road” te kopiëren: korte, op zich zelf staande nummers, zonder ogenschijnlijk verband, aan elkaar plakken. Het werkte prima in 1969 en heeft nog steeds maximum effect in 2021.

Styx heeft in het verleden vaak een voorkeur getoond voor ’strijdliederen’ en hymnes, dat is ook ditmaal weer het geval: The Fight Of Our Lives, Save Us From Ourselves, Common Ground, Sound The Alarm, maar ook To Those bevatten een sterke boodschap. Toch zegt de band zelf in een commentaar dat ze zich verre houdt van uitgesproken (politieke) meningen en zich beperkt tot waar ze goed in zijn: muziek schrijven en uitvoeren. Hoe ironisch.

Openingsnummer The Fight Of Our Lives is een korte rocksong, ‘we will not give in’ is de allereerste tekstregel, de toon is gezet. A Monster (chasing it’s tail) sluit naadloos aan, het vintage toetsengeluid, de krachtige meerstemmige harmonieën en Tommy Shaw’s herkenbare solozang. Prima drumwerk ook van Tod Sucherman, een absolute topdrummer. Reveries was al bekend als single op You tube, waar heb ik dat eerder gehoord denk je onwillekeurig. Toetsenist Lawrence Gowan zingt over zijn mijmeringen in deze lekker stevige popsong, makkelijk meezingbaar ook.

Hold Back The Darkness is weer héél anders dan al het voorgaande, de Styx versie van Pink Floyd’s The Wall, zowel muzikaal als tekstueel (I’m trying to break free from these chains, won’t you give me a break?) en donker van aard. Daar komt nog de stem van Gowan bij die akelig dicht bij Roger Waters’ origineel lijkt te komen. Uitstekend song, eerste hoogtepunt, mede door sterke gitaarsolo aan het einde, desondanks toch onmiskenbaar Styx. Save Us From Ourselves bevat flarden van de beroemde speech van Winston Churchill (we will never surrender). ‘One nation, indivisible’ zingt Tommy Shaw in weer zo’n sterk strijdlied met hoge meezingfactor, gaat het live zeker goed doen. Had wel iets langer gemogen dan de drie minuten nu.

Titelnummer Crash Of The Crown komt er direct achteraan. Alle Styx vocalisten hebben een aandeel in dit bijzondere swingende nummer met een hoog Queen-gehalte. Luister maar eens naar de koortjes, Gowan doet zijn beste Freddie Mercury-vertolking en het gitaargeluid is karakteristiek Brian May. We horen hoopvolle klanken in het overwegend akoestische Our Wonderful Lives wat me een beetje doet denken aan Brian May’s 39, de Queen connectie blijft aanhouden, Beatle-achtige trompetjes maken het geheel af.

Met exact vier minuten is Common Ground het langste nummer op “Crash Of The Crown”, een hymne met zang van Shaw en Gowan. Common Ground is een populaire titel tegenwoordig, denk aan de titelsong van het nieuwe Big Big Train album. Nu vernemen we ook weer die herkenbare vintage toetsengeluiden, het nummer zet het thema van Our Wonderful Lives door en borduurt erop voort. Tommy Shaw’s stem klinkt hoopvol in Sound The Alarm, gaan we het als mensheid dan toch redden? Het merendeel van de teksten is van de hand van genoemde Shaw, hij lijkt herboren in dat opzicht.

“The King is dead, and the world is set on fire, and we all scream long live the King”. Gaat dit over de machtsovername in de VS? We zullen het nooit weten, de urgentie klinkt door in zowel muziek als teksten. Lost At Sea is een ogenschijnlijk onbetekenend niemendalletje met zang van Gowan, Oosterse klanken en een heerlijk refrein in aan het betere werk van Crowded House refererende Coming Out The Other Side, weer zo’n sterke popsong van de heren met een lekker slidegitaartje als toetje. To Those (who do survive) klinkt als een van de betere strijdliederen, met een gemene gitaarsolo, maar komt helaas enigszins abrupt en veel te snel aan zijn einde. Another Farewell is niets anders dan een ultrakorte instrumentale opmaat naar slotnummer Stream. Die laatste heeft wederom zo’n fijn slidegitaar riedeltje en is een waardige en positieve afsluiter van een in menig opzicht uitstekend album. De productie is prima in orde, het geluid is helder en krachtig.

De enige kritiek die ik heb is dat de nummers aan de korte kant zijn, het langste nummer tikt zoals gezegd nog net de vier minuten aan. Sommige nummers hebben ontegenzeggelijk meer potentie, maar Styx kiest er blijkbaar bewust voor om aan het bekende/bestaande format vast te houden. Dit is ergens ook wel weer te waarderen; we zien helaas te vaak zinloos uitgedijde nummers en dubbelalbums die veel beter hadden geklonken in enkele vorm. De (power) ballads keren niet meer terug op het meer recente studiomateriaal van Styx, dat is wel het grootste verschil met voorheen.

“Crash Of The Crown” kenmerkt zich door het gegeven dat er vrijwel geen zwakke nummers tussen zitten. Dat heb ik van Styx wel eens anders meegemaakt. Dit album kan de toets der kritiek makkelijk doorstaan, zowel muzikaal als tekstueel, en mag wat mij betreft een plekje innemen naast klassieke albums als “Paradise Theatre”, “Cornerstone”, “Pieces Of Eight” en “The Grand Illusion”. Een groter compliment is bijna niet mogelijk.