Diverse ArtiestenAlbum

 Bewondering komt in allerlei vormen voor. Een mooi gedicht, een bos bloemen of zoals artiesten dat plegen te doen, een tribute cd maken. En dat laatste is inmiddels een onuitroeibaar fenomeen aan het worden, met over het algemeen broodmagere resultaten zoals deze schaamteloze aubade aan Rush bewijst. Wel best acceptabel, al dringt de centrale vraag zich op of we hier met zijn allen op zitten te wachten? Persoonlijk zal ik bijvoorbeeld altijd de originele nummers prefereren, zeker in het geval van Rush.

Gezegd moet worden dat capabele muzikanten zich hebben gebogen over dit album. Ik noem multi-instrumentalist en zanger Robert Berry (Hush, Three, The December People, Ambrosia). Hij is zeker niet de minste in progland en behoorlijk productief. Hij speelt toetsen en mixte de plaat. Maar ook hebben bijvoorbeeld sessiebassist Stu Hamm en zanger Randy Jackson (Zebra) al veel sporen in het rulle zand van de muziekbusiness getrokken. Er is over het algemeen weinig te klagen over de uitvoeringen, die de wil laten zien om redelijk dicht bij het origineel te blijven. Al hebben de uitvoerenden zich bepaalde vrijheden toegemeten. Zo is het allemaal erg ‘verprogt’, wat vooral te danken is (of te wijten, het is maar net hoe je er tegenover staat) aan de keyboards.

Distant Early Warning (“Grace Under Pressure”) laat een verrassend zingende Randy Jackson horen. Zowaar een kruising tussen Geddy Lee en James Labrie. Dit nummer is een Rush-compositie die aansluit bij mijn persoonlijke smaak. Alleen is er niet gekozen voor veel jaren tachtig Rush. Er wordt volledig voorbijgegaan aan toegankelijke werkjes als “Power Windows” en “Hold Your Fire”. Jammer! In Lakeside Park (“A Caress Of Steel”) is de gitaarsolo van Daniel J. om te smullen. Sebastian Bach, die sommigen onder ons nog wel zullen kennen van de band Skid Row, beschikt over een rauwere stem dan Lee, doch komt qua intonatie best in de buurt van de Canadees. Eén van de betere vocale prestaties op “Subdivisions – A Tribute”.

Alex Lifeson is echter niet zomaar een gitarist en Geddy Lee niet een alledaagse bassist (ook nog eens gezegend is met een karakteristieke stem). Qua drumgeluid moet ik helemaal concluderen dat Neil Peart op eenzame hoogte staat en niet zomaar te kopiëren valt. Hij mag als voorbeeld dienen en inspireren, want veel drummers missen zijn gevoel van tactisch spelen en het vermogen om een duizelingwekkend aantal details in zijn spel te verwerken.

Maar terug naar de composities. Tom Sawyer komt langs en als je dat nummer niet kent, dan ken je Rush niet! Zo klaar als een klontje. Er moet aan toegevoegd worden dat het de spanning mist van het origineel. Een compositie die ook tot het bekendere werk behoort is The Spirit Of Radio. Gelukkig krijgen we niet alleen het (over)bekende werk te verstouwen, getuige het ultrakorte Didacts And Narpets (van de plaat “A Caress Of Steel”). Een nogal vreemde eend in de bijt op deze schijf, maar erg leuk gedaan. Drummer Mangini mag dan zeer verdienstelijk drummen, maar voor Peart moet hij, zoals gezegd, buigen. De song die me het beste bevalt is het wonderschone Different Strings, tot koning gekroond door de mooie akoestische gitaarsolo en magistraal zangwerk van Robert Berry. Kippenvel!

Aanschaffen als je gewoon alles MOET hebben met betrekking tot Rush. En zoals bekend zijn er heel wat diehard fans! Andere fans willen misschien het origineel niet ‘verraden’. Voor de rest zal het zeker een onderhoudende plaat blijken, maar geen essentiële release. Instappers zouden er maar beter aan doen om de twee “Retrospective” overzichts cd’s aan te schaffen. Dit is door de bank genomen een cd met geen al te lange houdbaarheidsdatum en zal dus snel verzuren.

Ton Veldhuis