Sub.ScienceAlbum

Of we rockmuziek zonder toetsen mogen bestempelen als progressieve rockmuziek is natuurlijk een aardig discussiepunt voor diverse fora, waaronder ons eigen Progwereld Forum.

Feit blijft wel dat het kwartet Belgen van Sub.Science zelf wel vindt dat ze in het genre thuishoren, getuige het achterlaten van “A History Of Hysterics” in onze postbus.

In 2001 ontmoetten de vier, met elk een andere muzikale smaak, elkaar en smeedden een geluid dat zich het best laat omschrijven als hysterische, scherpe, verwarrende, stevige en psychedelische rock (ik citeer hierbij even een stukje uit hun biografie). Nu ken ik ondertussen al erg veel (sub)stromingen maar deze heb ik nog niet langs zien komen.

Het is natuurlijk een klassieke rockbezetting, zang, gitaar, basgitaar en drums. In deze klassieke bezetting hebben zij kans gezien een aantrekkelijke rockplaat in elkaar te knutselen. Je kunt duidelijk horen dat hier sprake is van (jong) volwassenheid, zo hebben de vier demo’s toch zijn nut bewezen.

Het album kent een elftal volwaardige korte en uiterst puntige rocksongs. Vooral het eerste deel van de plaat met nummers als Hole In The Ocean, Hysterics, Comfort en Fire In The Hole luisteren weg als een trein. Op Comfort komen we pas het eerste piepkleine rustmomentje tegen. De pauze tussen de nummers is kort, wat de vaart er goed inhoudt en het luisterplezier vergroot. Het is ook de kunst van het weglaten die deze jongens goed verstaan. Waarom zal je er langer over doen als je de (muzikale) boodschap al binnen vier minuten kwijt kunt?

Het is gitarist Leander Verheyen Tsjakalov die op deze plaat wat mij betreft een absolute hoofdrol vervult met vlot ongecompliceerd gitaarspel. Hij draait zijn hand ook niet om voor menig overstuurd klinkende gitaarsolo, om vervolgens haast bijna ‘shreddend’ zijn weg te vervolgen. Ook heftige metalachtige riffs gaat hij niet uit de weg. Deze jongen rockt gewoon als de pieten!

Over de zang van Sebastiaan Paskalis ben ik iets minder te spreken. Hij heeft wel eens de neiging om in al zijn enthousiasme wat uit de toon te zingen. Zijn zang op Distracted is daar een voorbeeld van. Maar a la, je noemt je zelf hysterisch of niet. Juan Manssen weet alle nummers te voorzien van uitermate sterk basspel en drummer Jeroen Rau timmert letterlijk elk gaatje potdicht.

Op het tweede deel van het album, vanaf Hyde, worden de nummers wat rustiger en ook langer. Het laat de andere kant van de groep zien met Shallow Home en Paralyctic als hoogtepunten. Twee nummers schieten ruim door de vijfminuten grens. Nee, laten ze zich in het vervolg vooral beperken tot nummers van maximaal vier minuten.

Ik heb mij uitstekend vermaakt met “A History Of Hysterics”. Laat beslist niet na de website en MySpace-site van de groep te bezoeken. Een absolute verrassing van onze zuiderburen.

Hans Ravensbergen