SubsignalAlbum

In de recensies van de eerste twee albums van Subsignal op Progwereld wordt de band zowel in het hoekje van de neo-prog als dat van de metal prog geplaatst. Na deze albums zijn we de band even uit het oog verloren, maar met het vijfde album, “La Muerta”, heeft de band wel een flinke ontwikkeling doorgemaakt. Van metal prog is hier nog maar weinig terug te vinden en de neo-prog invloeden zijn nog wel aanwezig, maar wat minder dan in de begindagen van de band.

Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. En ik bedoel hier écht pakkend! De nummers hebben stuk voor stuk heerlijke melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. De band is erin geslaagd om flink wat popmuziek in de nummers te integreren. Nu niet meteen stoppen met lezen, want dit is nog steeds een behoorlijk progressief werkje en dit album kon wel eens een doorbraak naar een wat groter publiek betekenen. De kern van de band bestaat nog steeds uit gitarist Markus Steffen en zanger Arno Menses. Deze laatste bepaalt met zijn kraakheldere zang voor een belangrijk deel het geluid in Subsignal. Een groot deel van de nummers bevat lekker pakkende refreinen, vaak meerstemmig ingekleurd door de zang van Menses. Op The Approaches levert hij op dat punt een topprestatie.

Om de kwaliteit van dit album alleen aan Menses toe te rekenen, zou de overige muzikanten ernstig te kort doen. Drummer Dirk Brand en bassist Ralf Schwager leggen een zeer solide basis waarover Steffen en de nieuwe toetsenist Markus Maichel naar hartenlust hun gang kunnen gaan. Maichel tovert een arsenaal aan mooie neo-prog klanken uit zijn toetsen, maar daarnaast zijn hier ook invloeden van wat meer hedendaagse artiesten hoorbaar, zoals Perfect Beings en Downess Braide Association. Omdat de nummers lekker compact zijn (alleen The Passage klokt boven de zeven minuten), is er niet heel veel ruimte voor écht gesoleer op de instrumenten. Dat voelt zeker niet als een gemis, maar als het dan een keer wel gebeurt is dat dan ook direct om van te smullen. Steffens gitaarsolo op When All The Trains Are Sleeping is hier een mooi voorbeeld van. Ook zijn Clepsydra-achtige spel in het titelnummer is het vermelden waard.

De fraaie songs komen extra tot hun recht door de geweldige productie. Deze is in handen van Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) die hier uitstekend werk hebben geleverd. De plaat klinkt lekker vol en super helder. Naast het productiewerk spelen beide heren hier en daar ook nog een riedeltje gitaar mee.

De plaat sluit af met Some Kind Of Drowning. Een ballad waarin Arno Menses een duet aangaat met Iamthemorning zangeres Marjana Semkina. Na tien up-tempo nummers is dit rustpuntje misschien wel de ideale manier om dit album afsluiten. Het zoekt wel enigszins de grenzen van zoetsappigheid op, maar het gaat er gelukkig niet overheen.

“La Muerta” is een zeer toegankelijk album geworden dat met elke luisterbeurt beter wordt. Het is nog steeds voor een groot deel neo-prog wat de klok slaat, maar de band slaagt erin hier een heerlijke eigentijdse draai aan te geven. Subsignal laat hier een enorme groei zien en met albums van deze kwaliteit kan de toekomst met vertrouwen tegemoet getreden worden. 2018 heeft al een aantal fraaie albums gebracht. “La Muerta” hoort daar absoluut bij.

Ralph Uffing

CD:

LP: