Subterranean MasqueradeAlbum

In 2004 zag de door Tomer Pink geformeerde band Subterranean Masquerade het levenslicht met de veelbelovende ep “Temporary Psychotic State”. Collega Frans Schmidt was in zijn recensie behoorlijk enthousiast over de twee nummers die op dit kleinood stonden. Na deze ep is de band direct de studio weer ingekropen om het eerste volledige album op te nemen. “Suspended Animation Dreams” is hier het resultaat van.

Elke keer weer als ik dit album beluister word ik verrast. Ik heb nog nooit een band aan het werk gehoord die moeiteloos zoveel verschillenden stijlen mixt en er toch zo’n toegankelijk en fris geluid uit weet te halen als Subterranean Masquerade. De volgende stijlen zijn (ruimschoots) te ontdekken: progressieve rock, symfonische rock, progmetal, doommetal, folk, psychedelische rock en darkmetal. De mensen die mijn smaak goed kennen zullen waarschijnlijk nu de wenkbrauwen fronsen, ik ben namelijk totaal geen liefhebber van pedaalemmer gegrom (ook wel grunts genoemd), maar op deze plaat kan ik het vreselijk goed hebben. De tweede reden waarom dit album blijft verrassen is dat de band je steeds heel vernuftig op het verkeerde been weet te zetten. Elke keer als je een bepaalde wending verwacht, doet de band iets totaal anders, wat enorm goed uitpakt. Tekstueel gezien is “Suspended Animation Dreams” niet bepaald een wandeling door het park. Het geheel draait om mr. X, die in een psychiatrische inrichting is opgenomen. Thema’s als depressie, angst en andere niet-vrolijke onderwerpen passeren de revue.

Het titelnummer opent met akoestische gitaar, terwijl je op de achtergrond allemaal mensen door elkaar hoort schreeuwen. Hierdoor ontstaat er een naar en beklemmend sfeertje. Na bovenstaande stijlen te hebben gelezen, zou je nu een snoeiharde opening verwachten, maar niets is minder waar. Jazzy saxofoonspel opent het nummer terwijl een Hammondorgeltje op de achtergrond speelt. Lekker fris fluitspel en koorzang maakt het beeld compleet. Het loopt over in Wolf Among Sheep, ook deze opent met mooi akoestisch gitaarspel. De zangstem van Paul Kuhr is prachtig en mooi warm. Dan wordt het nummer een stug steviger en gaat Paul Kuhr over op het gruntwerk. Hij grunt absoluut goed en – heel belangrijk – het blijft verstaanbaar. Het mooie vioolspel dat volgt legt het nummer in een perfecte spagaat. Het gitaarspel van Tomer Pink is bij vlagen lekker vet en hard, om vervolgens subtiel weer over te gaan op de akoestische gitaar. Weer krijgt het nummer een nieuw gezicht met meerstemmige zang en treurig vioolspel om daarna weer op de hardere tour te eindigen. Geweldig.

No Place Like Home heeft een geweldige melodie en dito meerstemmige zang. De afwisseling is ook hier weer subliem. Een snoeihard stuk met donkere grunts wordt ondersteund door swingende percussie en zigeunerachtig vioolspel, een prachtige tegenstelling die uitstekend uitpakt. Tomer Pink laat zijn gitaar melodieus soleren en laat hem even later enorm knallen met harde riffs. Het nummer krijgt zelfs een oosters tintje met woordloze zang, sitar en wederom razend knappe percussie.

Kind Of A Blur is bijna het kortste nummer, maar daarom niet minder mooi. De opening alleen al is majestueus met prachtig pianospel van Ben Warren en warm vioolspel. Dan maken ook de blazers hun opwachting en maakt het koor het nummer compleet met woordloze zang. Heel eenvoudig, maar erg goed gemaakt.

Mike Sartain verzorgt de zang op The Rock ’n Roll Preacher en ook zijn stem is uitstekend. De wisselwerking met de grunts van Paul Kuhr werkt uitstekend. Ook hier weer in het midden een heerlijk relaxt tussenstuk met akoestische gitaar, drums en piano waarbij ook het koor weer van zich laat horen. En wat dacht je van deze spagaat: bigband-achtig trompetspel vermengt met grunts. Wat een diversiteit!

Ook Six Strings To Cover Fear, Awake en X zitten propvol variatie, prachtige melodieën en uitstekende solo’s. De muziek van Subterranean Masquerade laat zich niet gemakkelijk recenseren. Er gebeurt zo ontzettend veel en steeds weer krijgt een nummer een ander gezicht zonder dat het ook maar ergens irriteert. Er staan trouwens ook geen mindere nummers op dit schijfje. Voor mij is Subterranean Masquerade de ontdekking (en nieuwkomer) van het jaar en dit debuutalbum verdient een plaats in mijn top 10 over 2005.

Maarten Goossensen