Sula BassanaAlbum

 Voordat ik mijn weloverwogen mening over deze plaat wereldkundig maak, wil ik je graag wijzen op de titels van de vijf nummers op “The Night”. Een vluchtige blik op deze songtitels geeft namelijk al een eerste aanwijzing welk muziekgenre op dit nieuwe album van Sula Bassana (tja…) de boventoon voert. Al enig idee? Kijk nu eens naar het land van herkomst. Dit is een duidelijke vingerwijzing naar een tweede, door een stel Engelsen bedachte muziekstroming. Nu ik deze inleiding nog eens nalees, besef ik dat deze vol afgezaagde clichés zit, maar dat is helaas ook op de muziek van toepassing…

Sula Bassana is het eenmansproject van muli-instrumentalist Dave Schmidt. Deze Duitser houdt zich al sinds halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw bezig met het voortbrengen van muziek in verschillende bands met eigenaardige namen als Solaris, Twilight Network, Liquid Visions, Zone Six, Weltraumstaunen, Growing Seeds, Alice Dog en Interkosmos. In 2002 debuteert Sula Bassana met het album “Dreamer”, dat één jaar later gevolgd wordt door “Retronique”, een split met Vibravoid. Na een plaat met The Nasoni Pop Art Experimental Band (2006), verschijnt in juni 2009 zijn tweede volwaardige studioalbum.

Sula Bassana roept op “The Night” een mengeling van krautrock, psychedelische rock en spacerock in het leven met Amon Düül II, Can, Faust, Gong, Hawkwind, Kraftwerk, Man, Neu!, Pink Floyd en Tangerine Dream als voornaamste invloeden. Tenzij ik nu iets wezenlijks over het hoofd zie, doet Dave Schmidt (gitaar, basgitaar, toetsen, drums en zang) hier blijkbaar zijn uiterste best om de luisteraar middels een ongeïnspireerde opeenvolging van allerhande oervervelende muzikale clichés in slaap te wiegen. Met deze opmerking ga ik beslist geen vrienden maken, maar vergeleken met dit slaapverwekkend gedreutel maakt zelfs een band als Pendragon enerverende muziek!

Nu moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik bij het horen van genres als spacerock en bandnamen als Gong en Hawkwind het doorgaans direct op een lopen zet. Ik verwacht echter dat zelfs de meest fervente liefhebbers van dit weinig opwindende genre met een grote boog om dit album heen zullen lopen. Ook zij zullen zich namelijk ergeren aan de voornoemde aaneenschakeling van platvloerse banaliteiten die Sula Bassana de muziekwereld inslingert. Bovendien trapt Schmidt vaak opzichtig in enkele welbekende valkuilen die bij het maken van dergelijke muziek op de loer liggen. “The Night” is daarom uitsluitend interessant voor muziekliefhebbers die de hele dag pilletjes slikken en/of wiet roken (of betrap ik me nu hier zelf op een cliché?).

Het mag geen verrassing zijn dat “The Night”, naar mijn onbescheiden mening, oorvervuiling van de meest bedreigende soort is. Dit album van Sula Bassana dient te allen tijde vermeden te worden, want het veroorzaakt onherroepelijk een onplezierig hoofdpijnverergerend effect waar geen kleurig pilletje tegenop kan!

Frans Schmidt