Summer Breeze ProjectAlbum

Summer Breeze Project (SBP) is al een jaar of tien actief. Begonnen als een tijdelijk project groeide het gezelschap toch uit tot een vaste band die ook gewoon muziek ging uitbrengen: een klein stapeltje mini-cd’s en een paar grote.

In 2014 verscheen “Contact Part I”, niet snel daarna gevolgd door de Parts “II” en “III”. Drie maal raden hoe de vierde schijf van deze is gedoopt? Juist, “NEon”! Dat staat voor het chemische element neon en atoomnummer 10, dat wellicht refereert aan het tienjarig bestaan van de band.

De hechte muzikale vriendengroep onderging één wijziging. Bassist Jørgen de Jonge is vervangen door Rich Huybens. Niet een bericht dat een sterke chemische reactie tot gevolg had in het progwereldje.

In 2012 bracht SBP een single uit, Hollow, en “Neon” begint met een nieuwe versie hiervan. Direct valt de wat gruizige stem van Gert Bruins op. Hij zingt met een rafelrandje, soms gaat het richting Joe Cocker. Het lijkt alsof hij de hoge noten net niet haalt en het laatste stukje van een uithaal net niet doorzet. Het is een stem waar je even aan moet wennen maar die zeker zijn charme heeft.

Dat minder gepolijste geluid past overigens goed bij het soms stevige, licht ruige karakter van de muziek.

Het gaat echter veel te ver om het predicaat ‘ruig’ op “Neon” te plakken. Daarvoor is de afwisseling te groot. Leaving laat een veel zachtere kant van dit Nederlandse gezelschap horen. Gert Rafelrandje doet het een stuk rustiger aan en voor het eerst is het relaxte toetsenspel van Fons Panneman goed te horen. Hij draag nadrukkelijk bij aan het prog-gehalte van dit werkstuk. Hij laat zijn orgel galmen en soleert op synth niet onverdienstelijk, zonder tot wervelend spel te komen. Je denkt even dat het volgende nummer is begonnen, maar Leaving kent nog een onverwacht subtiel slotakkoord op piano.

In Broken Water komt veel van het goede van SBP samen. Ontspannen meandert het toetsenspel rond de zangpartijen om via een stukje piano te komen tot een mooie gitaaruitbarsting van Van Pelt, met ronkend Hammondspel op de achtergrond. Weer in rustiger vaarwater terugkerend krijgt bassist Rich Huybens zijn moment of fame. Op enig moment laat hij alle andere instrumenten bijna een minuut lang achter zich en maken we een niet zo vaak voorkomend uitgesponnen bas-einde mee. Het langste nummer, The Crossing, biedt SBP de mogelijkheid een staalkaart van hun kwaliteiten te tonen. De inmiddels bekende elementen komen samen en een afwisselend geheel is het gevolg. Stevigheid, ruigheid, up-tempo aan de ene kant en fraai sferisch toetsenwerk en juist ingetogen zang in een rustgevend tempo als contrast strijden om voorrang.

De band vermeldt zelf dat er nog wel eens een vergelijking wordt gemaakt met het werk van Pink Floyd. Dat vind ik nogal ver gezocht, ik hoor het er zeker bij deze cd minder in. Het gevoel van muziek en zang die niet helemaal binnen de lijntjes past, wordt verstrekt door de pittige bas- en drumpartijen en stevige gitaaraanzetten. Dat doet mij uit het niets de kwalificatie ‘garage-prog’ door het hoofd schieten, maar dan wel gemaakt in een garage waar ze sportwagens repareren. Op de brug kan de reparateur de motor vervaarlijk doen grommen, maar tegelijkertijd kun je genieten van de fraaie stroomlijn van de carrosserie, wat deze bolide van Nederlands fabricaat tot een aantrekkelijk hebbedingetje maakt.