En toen was er nog maar één!
Wat er zich de afgelopen jaren in het kamp van het Limburgse Sun Caged heeft afgespeeld, vertoonde veel gelijkenis met het verhaal van ‘De Tien Kleine Negertjes’. Na de release van het uitstekende gelijknamige debuutalbum in 2003 fladderde de ene na de andere vogel de zonovergoten kooi uit. Eerst vertrok drummer Dennis Leeflang, die zijn muzikale heil in de VS ging zoeken, enige tijd later gevolgd door zanger Andre Vuurboom en toetsenist Joost van den Broek. Vuurboom richtte daarna met Sphere Of Souls zijn eigen band op en van den Broek trad toe tot de rangen van After Forever. Bassist Rob van der Loo was de laatste ‘vluchteling’ in de rij. Hij had kort voor zijn vertrek al van zich laten horen met zijn eigen project Freak Neil Inc. en is inmiddels ergens halverwege 2006 ingelijfd door het op grote schaal gehypte Delain.
Deze massale exodus was voor bandoprichter en gitarist Marcel Coenen geen reden om het Sun Caged-bijltje er bij neer te gooien. Integendeel, hij ging naarstig op zoek naar verse krachten om zijn ’troetelkindje’ nieuw leven in te kunnen blazen. En die heeft hij, met de nodige moeite, uiteindelijk ook gevonden. Eerst vond hij al vrij snel drummer Roel van Helden, die overigens ook nog altijd deel uit maakt van Delphian, halverwege 2004 werd Rene Kroon de nieuwe toetsenist en tegen het einde van datzelfde jaar kwam zanger Paul Adrian Villarreal (ex-Wooden Badger en The Order) uit het verre Amerika overvliegen om zich bij Sun Caged te voegen. Bassist Roel Vink is tenslotte sinds april 2006 degene die het plaatje weer helemaal compleet maakt.
Heeft deze ‘extreme make-over’ nu heel erg veel gevolgen gehad voor de muzikale koers van Sun Caged? Nee, in essentie niet! Natuurlijk brengen nieuwe muzikanten hun eigen invloeden mee, maar de contouren waarbinnen de avontuurlijke progressieve metal van Sun Caged zich afspeelt zijn nog altijd dezelfde. Je zou hooguit de kleine kanttekening kunnen maken dat de metalcomponent van Sun Caged iets of wat terrein heeft moeten prijsgeven. Het nieuwe album “Artemisia” heeft een wat mildere, meer progressieve uitstraling. En dat is zeker geen verslechtering!
Eigenlijk kun je slechts bewondering hebben voor hetgeen Sun Caged met “Artemisia” neerzet. Het zijn natuurlijk niet de minste muzikanten die vervangen moesten worden na de release van “Sun Caged“. Als je dan kwalitatief op hetzelfde niveau blijft, of misschien eigenlijk nog wel beter bent geworden, dan mag dat een prestatie van formaat genoemd worden. Dit compliment mogen de nieuwkomers met de nodige gretigheid in hun zak steken, want dat is meer dan verdiend. Hoe bedreven deze heren zijn kun je bijvoorbeeld terughoren in het waanzinnige instrumentale Engelbert The Inchworm, dat een lollig begindeuntje kent. Inderdaad een merkwaardige titel, maar precies passend bij de freaky lading. In de schitterende ballade Afraid To Fly excelleert zanger Paul Adrian Villarreal. Zijn aangename, wat zweverige stem zorgt voor een heerlijke sfeer. De soepele zanglijnen zijn uit de kunst en Villarreal’s voorliefde voor Styx – en dan vooral Tommy Shaw – steekt hij hier niet onder stoelen, banken of enig ander meubilair. Ook zeer sterk gezongen is het melodieuze monster Painted Eyes, dat door Villarreal’s inbreng enigszins aan Enchant doet denken. De gedachte aan Dream Theater’s debuutalbum komt bovendrijven in het veelvuldig in tempo variërende Bloodline, waarin een lekkere orgelsolo à la John Lord (Deep Purple) verwerkt zit. Het op zware gitaren gebaseerde Unborn laat prettige duels tussen gitaargigant Marcel Coenen en toetsenist Rene Kroon horen. Knap werk heren! Het up-tempo A Fair Trade kent prachtige baspatronen van gast Barend Tromp (ex-Lemur Voice), een fusionachtige gitaarsolo van Coenen en een vredig en sereen einde. Ook het apart opgebouwde Doldrums toont, net als het heerlijke Departing Words, andermaal de niet geringe kwaliteiten van de verschillende muzikanten van Sun Caged. En wat te denken van de sterke tegendraadse drumpartijen van Roel van Helden in het typische Sun Caged nummer Lyre’s Harmony, dat ook opvalt door de Oosters getinte melodielijntjes, een flitsende gitaarsolo en frisfruitige toetsen.
Het heeft even geduurd voordat Sun Caged weer helemaal op de rails stond, maar het lange wachten wordt met het voortreffelijke “Artemisia” meer dan beloond. Met deze nieuwe cd herovert de groep in een klap zijn toppositie in het genre. “Artemisia” is een hoogkaraatse progplaat waar menig buitenlands bandje slechts van kan dromen.
Joost Boley