Het Nederlandse Sun Caged timmert al weer zo’n dikke twee jaar aan de weg in het progressieve circuit. En met toenemend succes. Tot voor kort was het grootste manco voor de band het ontbreken van een vaste zanger. Vandaar ook dat de in de lente van 2000 verschenen EP Scar Winter nog werd ingezongen door drie gastzangers. In november 2001 is de nieuwe CD “Dominion” verschenen. Hierop is voor het eerst de nieuwe vocalist Sascha Burchardt te horen. Hoewel alle songs van Dominion instrumentaal al klaar waren voor zijn komst, tekent hij wel voor alle zanglijnen en teksten.
De CD bevat vier tracks waaronder een instrumentaaltje. Juist dit nummer Four Guilders bewijst dat alle individuele leden van Sun Caged over een zeer gedegen muzikale bagage beschikken. Het klinkt uitermate strak en professioneel. Ook blijkt dat de groep niet in strak omlijnde hokjes denkt. Men beperkt zich niet louter tot progressieve metal, ook jazz en fusion elementen worden niet geschuwd en zorgen voor een aangename verrijking van de sound.
De overige drie songs maken nog een paar dingen duidelijk. Met Sascha Burchardt heeft Sun Caged een uitstekende zanger binnengehaald met een natuurlijke, ongeforceerde en krachtige stem. Wat mij betreft had hij nog wel wat prominenter in de mix aanwezig mogen zijn. En wat misschien net zo belangrijk is, de band beschikt over het vermogen tot het schrijven van complexe maar goed gestructureerde liedjes met een kop en staart. De refreinen zijn herkenbaar, de melodieën klinken interessant en afwisselend. In Sides en The Escape waart de geest van Dream Theater rond, maar er zitten ook verwijzingen in naar Marcel Coenen’s (gitarist) oude liefde Lemur Voice. Terwijl in opener Curiosity Kilss flarden van het legendarische Iron Maiden te bespeuren zijn.
Met Dominion heeft Sun Caged een forse stap voorwaarts gezet in de strijd om erkenning. Er zijn talrijke voorbeelden van kwalitatief veel mindere bands die wel een platendeal scoren. Ik denk dat Sun Caged die kans ook ruimschoots verdient.
Joost Boleij