Sun CagedAlbum

Heel even word ik op het verkeerde been gezet. Bij de eerste tonen van dit album denk ik te maken te hebben met een snoeiharde metalplaat. Nu zoeken wij graag de grenzen op bij Progwereld, maar dit lijkt toch echt té stevig voor onze lezers. U wilt overigens niet weten hoe lang ik over deze recensie heb gedaan. Gedeeltelijk door een tegenwerkende schouder, gedeeltelijk omdat het album bij mij maar niet wil aanslaan. Het laatste is weliswaar het meest bepalend geweest voor het uitstellen van deze recensie.

Na een paar nummers luisteren kon ik al snel constateren dat slechts de intro van Seamripper (& The Blanket Statement) van extreem snoeihard kaliber is (blastbeats), maar dat de overige nummers van het type ‘aanvaardbare progmetal voor Progwereld lezers’ is. Overigens is de genoemde opener tegelijk een graadmeter voor het album. Hard, technisch, complex en divers. En laat die diversiteit nu in mijn ogen ook een minpuntje zijn. De variëteit en diversiteit in meerdere nummers is mij namelijk net iets te groot, waardoor een duidelijke visie ontbreekt in het album. Ik twijfel er niet aan dat veel liefhebbers het niet eens zullen zijn met dit oordeel, maar deze recensent heeft een persoonlijk voorkeur voor een eigen identiteit met variaties op een album en niet in omgekeerde volgorde.

Hoe je het ook wendt of keert, het album heeft in de vier jaar dat het op zich heeft laten wachten een kwaliteitsinjectie gekregen die onherroepelijk van de hand van bandleider en gitarist Marcel Coenen is. Hij weet ook op deze derde officiële schijf van de band zijn gitaar op zeer gevarieerde manier te brengen. Luister eens naar het agressieve Moebius Knot en je zal versteld staan van Coenen’s klasse, die een mooi trio brengt met toetsenist Rene Kroon (ook Barstool Philosophers) en drummer Roel van Helden. Sowieso hebben de diverse bandleden op dit album waarschijnlijk meer hun identiteit kunnen drukken dan op voorganger Artemisia. Het resultaat is namelijk een mengeling van progmetal, melodieuze rock, fusion, jazz en een beetje death metal. Zelfs afzonderlijk vertonen de nummers veel verschillende invloeden. Hoewel er veel herkenningspunten te vinden zijn met voorgaande albums, flirt de band op deze cd juist in het extreme met verscheidene muziekstijlen die nog niet te horen waren in het verleden, al kan je bijvoorbeeld in Ashes To Ear weer goed horen dat de heren van Sun Caged erg gecharmeerd zijn van voorloper Dream Theater. Over de hele linie is de band naar mijn mening minder symfonisch geworden, hoewel de toetsen soms anders doen lijken.

Aanrader voor de liefhebbers van complexe meerluikjes zoals Dream Theater ze ook vaak maakt, is het zogenaamde “The 8 Auspicious Symbols”, ofwel het tweede gedeelte van het album. Deze epic heeft een bijzondere uitstraling en laat onherroepelijk de kwaliteit van de bandleden en hun instrument horen. Een minpuntje naar mijn bescheiden mening is dat deze muziek een meer gevarieerde stem verdient dan zanger Paul Adrian Villarreal hier brengt. Zijn stem is iets te eentonig voor mijn optimale beleving.

Tussen mij en dit album zal het ondanks alles niets worden vrees ik, hoe vaak ik het ook draai. Toch ben ik de laatste die dit album bij u zal afraden. Daarvoor is de cd kwalitatief (ook productioneel) van een te hoog niveau en gaat het ongetwijfeld veel liefhebbers charmeren. Helaas bracht mij de postbode alleen het promoschijfje, maar nadat het management het boekje en artwork digitaal had opgestuurd moest ik concluderen dat ook die van een voortreffelijke kaliber zijn. Ach, wellicht gaat bij mij het muzikale lampje ook nog wel branden in de toekomst, we wachten af…

Ruard Veltmaat