SunburstAlbum

Als we de muziekmedia moeten geloven was Sunburst acht jaar geleden een revelatie, een nieuwe ster aan de progmetal horizon! Dat het dan vervolgens acht jaar moet duren voor er weer een nieuw album wordt geproduceerd, levert dat dan toch vraagtekens op.

Soms begin je als recensent niet bij het eerste nummer van een cd, maar met een track die wat verder op het album staat. De stap na Hollow Lies is niet ver, het is het tweede nummer op het album. De aantrekkingskracht zal in de titel liggen, want later blijkt dat van het nummer ook de officiële video voor het album is gemaakt. Afgaand op die track worden we als luisteraars aangenaam verrast. We krijgen typerende progmetal met filmische invloeden voorgeschoteld, waarbij de clichés voor het oprapen liggen, maar waarvan je volop kunt genieten. Samaritan heeft een heerlijk mysterieus intro en de track wordt net als de voorganger versterkt door orkestrale invloeden. Die zijn aanwezig, sfeerbepalend, maar zeer zeker niet opdringerig. Ook die tweede track is aangenaam te noemen. We worden niet overrompeld met een beukend tempo of ritme, maar toch zijn de breaks en tempowisselingen vernuftig ingelast. Knap werk. Dat aangename gevoel blijft gedurende het hele album hangen, met vakkundige composities, lekkere solo’s van toetsen en gitaar, een solide ritmesectie en warme, attractieve zang. Binnen de acht nummers is er geen enkele dissonant aan te wijzen.

Sunburst is in 2010 opgericht en de band werd volgens eigen zeggen geïnspireerd door bands als Dream Theater, Nevermore, Conception en Symphony X. Al snel na de oprichting begonnen ze nummers te schrijven en shows te spelen. Hun debuutalbum “Fragments of Creation” werd in 2016 uitgebracht door het label Inner Wound Recordings, dat zich vooral richt op power- en melodieuze metal. Het kreeg goede beoordelingen van fans en media over de hele wereld.

Nadat het debuutalbum uitkwam, speelde Sunburst een aantal succesvolle shows in Griekenland en Europa, en werd er gewerkt aan materiaal voor de opvolger van “Fragments of Creation”. Gedurende de daaropvolgende jaren bleven de leden van Sunburst druk bezig met toeren en opnemen met andere bands, maar waarom het zo lang duurde om dit tweede album “Manifesto” uitgebracht te krijgen, wordt eigenlijk nergens duidelijk.

De genoemde inspiratiebronnen zijn zeker aanwezig, hoewel het nergens zo technisch wordt als binnen de muziek van Dream Theater. Daarnaast is het aangenamer te luisteren naar zanger Vasilis Georgiou dan James La Brie. Zo hier en daar kent zijn geluid overeenkomsten met Roy Kahn van Kamelot. Orkestraal wordt de muziek ook niet zo bombastisch als Symphony X (of Kamelot) en klinkt het uitdagender dan Nevermore. Voeg daar nog eens Teramaze aan toe en je beeldvorming moet daarmee voldoende compleet zijn.

De sensatie die de media acht jaar geleden van Sunburst maakte, wil ik de lezer van Progwereld niet meegeven. De muziek is aangenaam en kwalitatief van bovengemiddeld niveau, inclusief de productie en mastering. Erg prettig te luisteren zelfs, maar verrassende elementen zijn er ook niet echt te vinden. Ik voorspel dat het bij sommigen best hoog kan eindigen in de eindlijstjes, maar een overdonderende sensatie hoef je niet te verwachten. Te hoog voor eindcijfer 8, te laag voor eindcijfer 7. Afijn, doe er je voordeel mee.