Sunrise AuranautAlbum

Evenals als zijn voorganger “The Ocean Of Unspoken Words” uit 2017 is het nieuwe album van de Russische designer Vitaly Kiselev gehuld in een blauw getinte waterrijke hoes. Ditmaal prijkt een haai met een usb-kop op de hoes als illustratie voor de titel “Inserter”. Naast zijn beroep als designer bespeelt deze Rus de gitaar en componeert hij muziek. Om zijn muzikale creativiteit vast te leggen heeft hij thuis een eigen studio ingericht waar hij zijn composities opneemt. Tot en met zijn derde album speelde en produceerde hij alles zelf waarbij hij veelvuldig gebruik maakte van drumcomputers. Na enige kritiek op zijn toetsenbijdragen liet hij dat aspect bij “The Ocean Of Unspoken Words” over aan Alexander Malakhov. Deze toetsenist speelt ook op deze “Inserter” weer mee.

Het materiaal voor “Inserter” is tot stand gekomen tijdens een periode van spiritueel herstel, wat tot veel energie en creativiteit leidde. Volgens eigen zeggen maakt Kiselev een mix van progressieve rock, art rock, symfonische rock, crossover en metal die is geïnspireerd door de klassieke jaren zeventig prog van Genesis, Yes, ELP, Camel, Uriah Heep, Eloy en Hawkind. Daarnaast voert hij klassieke componisten als Tsjaikovski en Grieg op als inspiratiebronnen.

Bij beluistering van het album valt een aantal zaken op in negatieve zin. De inventiviteit en virtuositeit van bands als Genesis, Yes en ELP benadert Kiselev geen moment. Hetzelfde kun je zeggen van de drive en intensiviteit van een band als Uriah Heep. Misschien dat hij met de eenvoud van de melodieën en thema’s in de buurt van Camel komt, maar daarentegen ontbeert in de uitvoering elke emotie. De invloeden van Tsjaikovski en Grieg zijn slechts sporadisch terug te vinden in de Harry Potter achtige instrumentaties. Blijft de link met de space-rock van bands als Hawkind overeind.

De lead-gitaar partijen van Kiselev klinken nasaal, droog en lopen niet over van technische beheersing. Het akkoorden-werk op de gitaar klinkt als de vervormde sounds van de elektrische gitaar die je uit een sampler haalt.
De geluiden die Alexander Malakhov uit zijn keyboards tovert doen me vaak aan Rick Wakeman denken. Daarbij moet u zich wel realiseren dat Wakeman een dubieuze reputatie heeft als het gaat om de keuze van zijn geluiden. Zo horen we hier afwisselend Hammonds en kerkorgels van een bedenkelijk niveau, mini-Moogs, string- en spacey geluiden. De drums uit de drumcomputer klinken hol, te zwaar en té plastic.

De muzikale thema’s zijn eenvoudig en gekunsteld, waardoor de muziek in combinatie met het twijfelachtige geluid en gebrek aan emotie eigenlijk geen moment kan boeien.

Omdat Kiselev blijkbaar een muzikale einzelgänger is, zal er ook bijna niemand in de buurt zijn geweest die hem af en toe wat kon bijsturen tijdens dit creatieve proces. Als luisteraar bekruipt mij het angstige gevoel dat het hem enigszins aan realiteitszin ontbreekt wanneer hij zijn eigen muziek spiegelt aan de genoemde voorbeelden.
Ik zou hem willen aanraden zijn werk als designer zeer serieus te nemen want bij het zien van de hoes is de gedachte “Insert” na enige luisterbeurten niet meer bij me opgekomen.

Math Lemmen