Suns Of The TundraAlbum

Het is erg moeilijk om deze recensie niet direct te beginnen over een band genaamd Tool. Justin Chancellor, de bassist van Tool, maakte deel uit van Peach, de voorloper van Suns Of The Tundra. En vanaf de eerste klanken van de rockende en jagende basgitaar waarmee het titelnummer Murmuration begint, waan je je gelijk in een Tool-sfeer.

Een belangrijke reden waarom ik terughoudend ben om direct over deze Amerikaanse grootmeesters te beginnen is dat het enorme verwachtingen schept over de kwaliteit van de muziek. En bovendien dat Suns Of The Tundra als een kloon kan worden gezien.

Gelukkig kan ik melden dat het met de kwaliteit van de muziek wel snor zit. En wat mij vooral erg bevalt is dat de muziek minder zwaar, transparanter en toegankelijker dan Tool. Ik kan mij voorstellen dat er lezers zijn die juist het topzware en ondoorgrondelijke aan Tool waarderen en mijn woorden juist niet als een positief punt zien. Maar voor mij werkt de muziek van Suns Of The Tundra beter. Naast Tool is een band als The Mars Volta een goede referentie.

Bij het openingsnummer Murmuration word ik echter de plaat ingezogen. Het nummer wordt spannend opgebouwd waardoor je direct op het puntje van je stoel gaat zitten. De tweede song Each Of Us heeft weer die dreigende doch transparante sfeer met mooie tempowisselingen. Hiermee wordt de toon gezet voor de hele plaat: de muziek gaat de ene keer wat meer de symfonische kant op, dan weer richting metal en ik hoor flarden grunge. Het beste voorbeeld is het sterke en meer symfonische derde nummer, Sunflower, ook het langste nummer van de plaat.

Wat verder opvalt is dat de basgitaar van Andy Marlow een prominente plaats inneemt in de muziek. De band klinkt bovendien bijzonder hecht. De balans tussen de verschillende instrumenten is uitstekend, er wordt bovengemiddeld gecomponeerd en zanger Simon Oakes heeft een stem die goed past in deze wat gejaagde muziek.

Wel moet ik zeggen dat na het zeer overtuigende begin de plaat wel wat wegzakt. Begrijp me niet verkeerd, het is nog steeds goede muziek maar het kan niet meer tippen aan de eerste drie nummers. Pond Life, het laatste nummer, is dan wel weer erg sterk. In dit nummer komt het goede van Suns Of The Tundra weer sterk naar voren en zit je weer op het puntje van je stoel, vooral ook door de energie van dit nummer.

Zoals u wellicht hebt gemerkt doen we sinds enige tijd aan tags bij de recensies en één tag is  ‘jaarlijstmateriaal’. En nu twijfel ik, zal ik deze tag gebruiken of niet? Ik vind de plaat erg goed, maar over de hele linie net niet consistent genoeg. Al horen de sterkste nummers van “Murmuration” zeker tot het beste wat ik in 2019 heb gehoord. Suns Of The Tundra maakt intrigerende en transparante muziek en verdient het om gehoord te worden.