SuperdramaAlbum

Met een overdreven dramatische benadering van de prog doet Superdrama met zijn debuutalbum “The Promise” zijn naam eer aan. De hele benadering is behoorlijk schreeuwerig. Dat begint met de luxe digipack waarin de cd verpakt zit. De cd en een 60-pagina dik boekje zijn bij elkaar ingebonden. Ondanks dat de heren op hun debuutalbum in het Engels zingen, is het merendeel van de teksten in het boekje in het Duits. Her en der wordt een slogan wel in het Engels uitgelicht, maar toch het hele verhaal op zich is in het Duits. Neem daar de met tekst volgepropte pagina’s bij in een onvoorstelbare variatie aan lettertypen en de drukke illustraties, en je voelt je totaal niet uitgenodigd om te gaan lezen. Geen goed begin om aan een album te beginnen.

De muziek geeft eenzelfde soort van chaotische indruk als het artwork. Superdrama doet een poging muziek te presenteren in de lijn van Spock’s Beard rond een spiritueel concept, maar haalt absoluut niet dat niveau. De belangrijkste reden hiervoor is de overdreven manier waarop ze proberen in het Engels een goede uitspraak te hebben. Hierdoor ontstaat een overdreven articulatie. Je blijft horen dat het Duitsers zijn. Wat dat betreft hadden ze net zo goed in het Duits kunnen zingen, dan was het waarschijnlijk minder storend geweest, hadden de Engelse slogans in het artwork achterwege gelaten kunnen blijven en was het geheel veel evenwichtiger geworden.

Ik heb me met name bij de eerste nummers groen en geel geërgerd aan de zang en overdreven articulatie. Gaandeweg het album wordt het minder, maar bij elke luisterbeurt moest ik hier weer doorheen bijten bij de eerste nummers. Dat is niet uitnodigende om het album nog eens te beluisteren. Dat is jammer, want her en der zaten in de muziek best wel aardige passages. Zo vond ik de jazzy baslijnen in het nummer Turn The Stone best aardig. Datzelfde goede baswerk kwam ook terug in In Love For A Day. Dat heeft muzikaal gezien eindelijk rust en de zang, ja de zang is iets beter dan bij de andere nummers.

Dat “The Promise” het debuutalbum is van Superdrama, is een beetje misleidend. De heren Robert Gozon en Thomas Klarmann zijn we op progwereld eerder tegen gekomen. Onder de naam Argos lieten zij al een drietal albums vol variatie aan bekende neoprog klanken horen.

Met het nummer Beyond The Edge laat Superdrama horen dat ze ook goede prog kunnen maken. Die lijn zetten ze voort op de afsluitende titeltrack The Promise. Dit epische nummer begint met een combinatie van akoestisch gitaar met piano, waarna een opbouw plaatsvindt zoals bij het merendeel van de neo-prog is terug te vinden. Niet verrassend, maar het blijft leuk. Na het beluisteren van dit laatste nummer op het album kom ik keer op keer tot de conclusie dat de schreeuwerigheid in de loop van het album langzaamaan is afgenomen. Hierdoor laat “The Promise” uiteindelijk toch nog een goed gevoel achter.

Peter van der Schelde