Supernal EndgameAlbum

De eerste kennismaking met dit album leverde vele momenten van pure extase, kippenvel en een brede glimlach op. Ik dacht serieus dat er een meesterwerk aan mij voorbij trok en waande me in progwalhalla. Na afloop keek ik al reikhalzend uit naar de volgende draaibeurt. Je raadt het waarschijnlijk al:  bij de volgende luisterbeurt belandde ik al snel met twee benen op moeder aarde. Te veel hapklare, misschien zelfs clichématige, zeer melodieuze, old-school symfo.

Toch moet ik na uitgebreide beluistering concluderen dat de heren van Supernal Endgame een aangename symfo-schijf hebben geproduceerd. In vergelijking met hun eersteling zijn de vocalen over het algemeen beter verzorgd en maken veel composities op dit album een rijkere instrumentale ontwikkeling door, wat in sommige gevallen ook weer een valkuil is. In hun drang tot uitweiden lukt het de heren nog wel eens om muzikaal te verdwalen, waardoor het lastig is om je aandacht bij de muziek te houden. Soms worden passages zo volgestopt met verschillende lagen dat je moe wordt van het luisteren. Dat wordt nog eens versterkt door de schelle (te weinig midden en laag) productie. Hierdoor gieren de toetsen en hoge gitaren af en toe door de speakers.Wat is er dan wel aangenaam aan dit album?

Mooie melodieën, afgewisseld met heerlijke pompende rock, vette synths, fraai gitaarspel, emotionele muziek, kortom alles wat old-school symfo zo mooi maakt. Het album opent stevig. Door de toevoeging van het typische vioolspel doet de muziek meteen aan Kansas denken. Een andere invloed die zich duidelijk laat gelden, is die van Neal Morse, met name door de religieuze referenties en het vaak jubelende karakter van de muziek. Niet zelden komt het voor dat wanneer je je ogen sluit, je zo Neal met naar voren gestrekte arm voor je ziet. Vooral nummers als Again And Again en S.O.S. (Save Me) zijn in dat opzicht erg clichématig.

Prijsnummer is het schitterende Eden’s Song dat in compositorisch opzicht veel gelijkenis met de epics van The Flower Kings vertoont en in sommige passages door het vioolspel weer aan Kansas doet denken. Het voortdurend in een andere toonsoort plaatsen van het thema werkt hier, vooral ook in de afsluitende gitaarsolo, naar een prachtige climax toe.

In het mooie Immutable klinken naast de onvermijdelijke country-invloeden van deze Texaanse muzikanten ook de invloed van klassieke en wereldmuziek door. White Flag draagt weer een duidelijk Flower Kings en Neal Morse stempel. Heerlijke melodieën worden afgewisseld met jubelende swingende passages.
Na een mooie sfeervolle ingetogen opening blijkt The Ocean Of Love (Swim in Your Ocean) toch wel een erg onrustige oceaan te worden. Hij komt wel weer tot bedaren, maar elke nieuwe opwelling wordt hectischer en hectischer. In de toelichting in het tekstboekje beschrijven de mannen van Supernal Endgame dit als een metafoor voor het leven met het geloof. Voor mensen die niet geloven zal het alledaagse leven volgens mij niet anders zijn.The Endgame heeft weer alle ingrediënten voor een mooie epic. Op het eind lijkt het warempel dat de heren de hemel hebben geraakt. Je zou zweren dat Frank Zappa himself hier een aantal regels meezingt. Helaas strandt het nummer dan vervolgens in het minder sterke eindspel.

In het begeleidende tekstboek doet Supernal Endgame veel moeite om zijn religieuze achtergrond (Orthodox Christendom) te verklaren en te rechtvaardigen. Ze zijn hier uiterst expliciet in, zonder het anderen op te willen leggen. Soms erg sympathiek, soms erg vermoeiend.In het slotnummer hebben ze helaas de verleiding niet kunnen weerstaan om hun rotsvaste geloof, naar goed voorbeeld van Neal Morse, van de daken te schreeuwen.

Math Lemmen