SupersisterAlbum

In 2019 verscheen de documentaire “De tovenaar van de Nederpop”, over Robert Jan Stips. Hoewel het programma over zijn hele carrière ging, was een groot deel ervan ingeruimd voor Supersister. In de documentaire is zelfs te zien hoe Stips werkte aan een nieuw album van de band, dat ongeveer tegelijk verscheen onder de titel “Retsis Repus”. Het was het startschot voor een heuse Supersister-revival, die tot op de dag van vandaag voortduurt. In 2024 verscheen nog een verrassend album met liveopnames uit 1974, “The Elton Dean Sessions”, waarop saxofonist Elton Dean van Soft Machine meespeelt.

Sinds enkele jaren toert Supersister weer in een vaste bezetting met, naast Stips, Rinus Gerritsen op bas en Leon Klaasse op drums. Stips voelt zich kennelijk senang met deze versie van zijn geesteskind, want met deze bezetting nam hij een album op met nieuw werk, “Nancy Never Knew”. De titel verwijst overduidelijk naar het debuutalbum “Present From Nancy” uit 1970, waarover aan het eind van deze recensie meer.

De muziek is ook een terugkeer naar het begin, eigenlijk nog naar de jaren 60. Het album is een prachtig eerbetoon aan de psychedelische roots van Supersister en omvat twaalf nummers die in elkaar overlopen. Acht nieuwe songs, drie Interludes en een dikke minuut Excerpt from Pudding & Gisteren, dat zo te horen afkomstig is uit de concerten die de band deed met het Residentie Orkest. Het langste nummer is Out Of The Darkness à 9.22 minuten. 

De muziek klinkt onmiskenbaar zoals een band hoort te klinken in pakweg 1967. Lekker veel galm op de instrumenten en de zang. Maar dan opgenomen met de apparatuur en de techniek van vandaag. Losjes geproduceerd en toch helder gemixt. 

Het album klinkt ook onmiskenbaar als Supersister. Niet alleen heeft Stips de voor hem kenmerkende lichte manier van zingen, ook hoor je de instrumentatie terug waarmee de band begin jaren 70 bekendheid verwierf. Dat bestaat uit de elektrische piano, en het onmiskenbare geluid van het Farfisa orgel. Ook in deze bezetting ontbreekt dus de gitaar, maar ook de fluit, hoewel ik geen enkel moment het gevoel heb dat deze mist. Natuurlijk is Robert Jan Stips de drijvende kracht en het middelpunt van Supersister, maar dat betekent niet dat de bijdragen van Gerritsen en Klaasse er niet toe doen. Integendeel, de bas en drums klinken hecht, maar losjes geproduceerd en passen qua sound prima in het toetsenwerk van Stips. 

Het album sluit qua composities duidelijk aan bij “Retsis Repus” uit 2019. Verwacht dus geen symfonische nummers à la de eerste drie albums uit de jaren 70, “Present From Nancy”, “To The Highest Bidder” of “Pudding & Gisteren”. Wat je wel krijgt is 39 minuten aan onvervalste psychedelica van de bovenste plank.

Ten slotte nog iets over het laatste nummer, The Last Chord Open. Met een hartverscheurende, breekbare stem zingt Stips over een einde. So this is where we end/We may never meet again/…/Now we face the final bending/Where life provides no happy ending/…/It’s getting oh so quiet here, so let’s sing this final song and leave the last chord open. Ik hoop niet dat dit betekent wat ik denk dat het betekent, maar samen met de naar het debuut verwijzende titel, zou je bijna denken dat de cirkel rond is.

CD:

LP: