Supersister ProjektConcert

Het verhaal is inmiddels bekend: VPRO’s Uur Van De Wolf vroeg Robert Jan Stips om in het kader van een documentaire over zijn carrière te kijken of hij nieuwe muziek kon schrijven in de stijl van Supersister, de legendarische Nederlandse progrockband uit het begin van de jaren zeventig. De documentaire “De Tovenaar van de Nederpop” werd vervolgens een groot nostalgisch weerzien met een keur aan muzikanten die in de loop van de jaren met Stips hebben samengewerkt.

De muzikale weerslag werd vastgelegd op de cd “Retsis Repus” die werd uitgebracht onder de naam ‘Supersister Projekt’ (maar op streamingdiensten gewoon onder ‘Supersister’ te vinden is). Daarna volgden twee concerten, in Den Haag en Amsterdam, en vervolgens een korte clubtour, die afgelopen week eindigde in Musis Sacrum in Arnhem.

Het concert was aangekondigd als ‘Supersister Projekt XL’ en de afsluiting beloofde een grootschalig geheel te worden, als afsluiting van het succesvol verlopen project. Helaas kwam daarvan niet veel terecht. Drummer Marco Vrolijk haakte eerder dit jaar af uit ontevredenheid over het project. Cabaretier Freek de Jonge kon niet aanwezig zijn omdat hij zelf een première had de avond erna. Voor de op deze avond jarige Vrolijk zong het hele publiek ‘lang zal hij leven’, dat naar verluid werd opgenomen en naar zijn 06-nummer geappt.

Gelukkig stond dit alles geen leuke avond in de weg. Het werd een concert vol nostalgie, bekende pophelden uit de Nederpopscene en een ontspannen sfeer op en voor het podium. Want wel aanwezig waren drummers Rob Kloet (Nits) en Cesar Zuiderwijk (Golden Earring), basgitarist Rinus Gerritsen (Golden Earring) en toetsenist Peter Calicher (Gruppo Sportivo).

Rinus Gerritren en Cesar Zuiderwijk

Stips koos ervoor om de in 2001 overleden Sacha ven Geest niet de vervangen door een fluitist. Daarvoor in de plaats liet hij diens passages vertolken door viool (Marieke Brokamp en Thijs Kramer) en trombone (Bart van Gorp en Junior Huigen). Op basgitaar speelde verder nog Bart Wijtman en op drums Leon Klaasse. Géén gitarist, uiteraard. Supersister heeft er nooit een gehad. Fijne verrassing was de aanwezigheid van voormalig bassist van Nits, Joke Geraets. Zij speelt vanwege een spierziekte weliswaar geen basgitaar meer, maar kan daarvoor in de plaats fijn zingen. Bovendien, zo vertelde Stips, heeft zij zich inmiddels omgeschoold tot dirigent.

Over naar de setlist. Opvallend is dat het nieuwe werk goed te plaatsen is tussen de oudere nummers, zonder dat deze erg uit de toon vallen. Nagenoeg alle nummers van “Retsis Repus” worden gespeeld en toch krijg je het gevoel dat er voldoende aandacht is voor de Supersister-klassiekers. Wat de avond bijzonder maakt, is dat Stips uitgebreid de tijd neemt om tussen de nummers door van alles te vertellen. Over de band, over de geschiedenis en ook over de totstandkoming van vrijwel elk nummer. In dat opzicht was het misschien wel meer een theatertour dan een clubtour.

Robert Jan Stips

Het concert trapt af met Stips gezeten vooraan het podium aan een elektrische piano waarmee hij Psychopath inzet, begeleid door Marieke Brokamp op viool. Het duo gaat vervolgens verder met een deel van “Pudding & Gisteren”, waarbij steeds meer muzikanten aansluiten. Na het originele Memories Are New volgt het eerste nieuwe nummer, For You And For Nobody Else. Inmiddels is de hele band op het podium, minus de twee leden van Golden Earring die op een ander moment als troef worden ingezet.

Dankzij het prettige gebabbel van Stips tussen de nummers door, komen we van alles te weten. Zo blijkt de titel van het tweede album, “To The Highest Bidder”, een gevolg van een melige middag met drank en wiet, en het lezen van een economieboek, waarbij Stips bij ‘bidder’ een boeddha voor zich zag, de ‘highest bidder’. Stips is redelijk bij stem, en sowieso is zijn rustige, onderkoelde zang na al die jaren nog steeds prettig om naar te luisteren.

Het slotstuk van de avond is een massale uitvoering van Wow (het intelligente nummer) waarbij een stuk of dertig mensen uit het publiek worden uitgenodigd op het podium. Daarna volgen nog een toegift bestaande uit No Tree Will Grow en Hope To See You Again.

Wow!

Als er één ding duidelijk is geworden, is het dat de muziek van Supersister absoluut niet aan kracht heeft ingeboet en echt tijdloos genoemd mag worden. Ook live staat het als een huis. Het ‘projekt’ is weliswaar afgesloten, maar we kunnen blijven hopen op nieuw werk van Stips in de stijl van Supersister. De documentaire is trouwens een aanrader. Ik bekeek hem voor het eerst dezelfde avond, na afloop van het concert. Mij is daarbij vooral bijgebleven dat het overlijden van Sacha van Geest nog steeds pijn doet bij de Tovenaar, die hem de verbinder binnen de band noemt.