Supersister & Residentie OrkestConcert

Foto’s: Fred Baggen Photography

Ik werd enigszins verrast door de uitnodiging van een goede vriend om op het laatste moment getuige te zijn van een uniek optreden van Supersister, samen met het gerenommeerde Residentie Orkest in hun natural habitat, het Amare theater in hartje Den Haag. 1.500 man kan erin, in de schitterende nieuwe concertzaal van Amare. En die was tot de laatste stoel bezet. Een behoorlijk gemengd publiek ook, hoewel de leeftijd grotendeels boven de zeventig lag; je kunt rustig zeggen dat het publiek met de band is meegegroeid. In 2023 vond de première plaats van dit bijzondere concert, indertijd in Paard, niet zo ver van Amare vandaan. Ook ditmaal is Paard de organisator, in nauwe samenwerking met Amare.

Hoofdpersoon Robert Jan Stips is deze avond gekleed in een kekke witte outfit, zijn charmante, jongensachtige verschijning heeft bij voorbaat de sympathie van het publiek. Hij strooit kwistig met humoristische introducties en anekdotes en heeft een beetje last van zijn stembanden. Het watertje is dicht bij de hand, de hoge noten zijn een probleempje, maar het vrouwelijke deel van de zaal helpt hem uit de brand. Het openingsnummer, Hijuvi Suite, bekend van NITS, doet hij in zijn eentje, bijgestaan door het orkest. Voor het tweede nummer, Next Door Movie, verschijnt ook drummer Leon Klaasse op het podium, volgens Stips de meest muzikale drummer die hij kent. Zijn staat van dienst bij onder andere Powerplay en The Analogues staat garant voor kwaliteit.

En dan komt uiteindelijk ook Rinus Gerritsen het podium op, voorafgaande aan het derde nummer, het legendarische, speciaal voor ballet geschreven Pudding en Gisteren. Hij is uiterst populair in het Haagje, na een leven lang Earring, geheel in het zwart gekleed en in opperbeste stemming. Het grapje met dirigent Hans Leenders tijdens de toegift, waarbij het leek alsof Gerritsen op het verkeerde moment inzette, is indicatief. Zijn met veel fuzz gespeelde solo halverwege is een van de hoogtepunten van het optreden.

Dirigent Hans Leenders maakt een sterke indruk, showman in hart en nieren, met zwierige gebaren zet hij de orkestleden aan tot hoge prestaties. En passant de fans bewegend tot publieksparticipatie, zoals bijvoorbeeld tijdens Naked. Last but not least het orkest: met ruim dertig man/vrouw op het podium vertegenwoordigd, uiterst strak musicerend, zeer geconcentreerd en professioneel, geen noot verkeerd. Zelden zo’n goed samenspel tussen band en orkest gezien als deze avond. En dan praat ik over Yes, Deep Purple en Steve Hackett om maar een paar namen te noemen.

De setlist is vrijwel gelijk aan het optreden in Paard in 2023. Na de eerder genoemde nummers komen achtereenvolgens Energy (Out Of Future) en het populaire She Was Naked voorbij. Voor mij persoonlijk was echter, naast Pudding en Gisteren, de volgende trits songs het hoogtepunt van het optreden: het Floydiaanse Hope to See You There Again, opgedragen aan overleden vrienden en familie, de Medley van nummers die ooit in een Haagse kelder aan een Revox-recorder werden toevertrouwd en het van “To The Highest Bidder” uit 1971 afkomstige No Tree Will Grow (On Too High a Mountain). Het kleine hitje Radio betekent ook meteen het einde van de reguliere show. En wat doe je als je door je vooraf gerepeteerde repertoire heen bent? Dan speel je een paar songs gewoon nog een keer. Zo gezegd, zo gedaan. Naked, een fragment uit Ravels Boléro en het laatste gedeelte van Medley zijn passende slotakkoorden voor een avond vol plezier en hoogtepunten.

Stips is in zijn element en vertelt honderduit, zoals over de beginperiode, als 17-jarige scholier. Maar ook over het verlies van vrienden: er is, op hemzelf en drummer Marco Vrolijk na, niemand meer in leven van de originele bezetting. De inmiddels beroemde tv-documentaire komt ter sprake, de geweldige tijd in strandpaviljoen de Fuut tijdens de opnames van “Retsis Repus”, de hint naar het toeren met de Earring, de verloren keldertapes, NITS 50 jaar en ga zo maar door.

Ook zelden zo’n goed geluid gehoord; of het nou aan de akoestiek of aan de zaaltechnicus ligt, of een samenspel van beide, ik kan me niet herinneren de laatste decennia zo’n prachtig uitgebalanceerde sound te hebben gehoord met zoveel mensen tegelijk op het podium, chapeau. Het enige smetje was het feit dat de zang en toetsen van Stips in het begin van het optreden niet helemaal goed in de mix zaten, verder niets dan lof. Ik was niet alleen onder de indruk van het perfecte geluid, de lichtshow, met projecties op muren en plafonds, deed er niet voor onder. Ook de arrangeur van het werk verdient dubbel en dwars kudo’s, de speciale orkestbewerkingen halen het beste uit de muziek die nu al ruim vijf decennia oud is en zich blijkbaar prima leent voor deze aanpak.

Wat vooral naar voren kwam was het Plezier, met hoofdletter P, van alle participanten. Het samen spelen, geen druk voelen, alleen maar genieten van de muziek en het moment, het sloeg over op het devote publiek. Na anderhalf uur is de koek op, het enthousiaste publiek trakteert band en orkest op een staande ovatie, meerdere keren zelfs, menigeen heeft zelden zoveel beweging gehad als deze avond. Het blijft nog lang gezellig en druk in de foyer van Amare, waar de artiesten zich mengen onder hun fans. Dit was vooral een unieke Haagse aangelegenheid, voor zowel band/orkest als publiek, ik ben blij dat ik daar deze avond, als geboren en getogen Hagenaar, deel van mocht uitmaken.