SupertrampAlbum

De allereerste plaat van Supertramp is zoals zoveel debuutplaten van bands die later heel groot geworden zijn: tamelijk klein. Een zeer aan zijn tijd gebonden album dat nauwelijks iets blootgeeft van de toekomst die in het verschiet lag. Dat is een wonderlijk fenomeen dat op heel veel bands van toepassing is. Denk maar eens aan “Yes”, aan “From Genesis To Revelation”, aan “This Was”, allemaal debuutplaten op basis waarvan je latere successen niet zou hebben voorspeld.

Grotendeels gefinancierd door de Nederlandse mecenas Sam Miesegaes, is “Supertramp” desondanks een interessant artefact voor progliefhebbers. Zo is de gitarist op dit album niemand minder dan Richard Palmer-James, die later nog tekstschrijver voor King Crimson zou worden. En hoewel de band zeer nadrukkelijk getuigd van bluesy invloeden, zijn er toch ook ronkende orgels en interessante tempowisselingen te beluisteren. Het laatste deel van It’s A Long Road, waarin de band gas terugneemt, zou op elke progressieve plaat hebben gepast, als de heren die mondharmonica hadden thuisgelaten. Ook Aubade,  dat eigenlijk alleen maar het begin is van iets heel anders, had met een vette Mellotron ineens een heel ander verhaal opgeleverd.

Genoeg aanknopingspunten dus, maar de band scoort met dit album desondanks weinig punten. De wat stuurloze composities, zwabberende zang en discutabele mix zijn daar zonder twijfel debet aan.  And I Am Not Like Other Birds Of Prey klinkt alsof het vanuit de badkamer is ingezongen, zover naar achteren ligt de galmende zang in het geluidsbeeld. Dan maakt het niet meer uit of het een wereldnummer is of een zwakke compositie.

Daarmee is het lot van “Supertramp” eigenlijk al bezegeld. Natuurlijk zijn het goede muzikanten, natuurlijk hoor je dat er potentie en talent in schuilt. Om het eens in de taal van een andere discipline te omschrijven: er wordt wel aardig gevoetbald, maar doelpunten blijven uit. Het enige nummer dat me echt iets doet, is het prachtige Shadow Song, maar dat is te weinig voor een geslaagde plaat. Dieptepunt is het semi-pyschedelische en ellenlange Try Again, een aanmoediging die de band zelf ter harte had moeten nemen. Je moet wel een groot liefhebber van dat specifieke geluid zijn om een wee liedje als Words Unspoken met droge ogen te beluisteren. Dat Hodgson het zingt alsof hij door zijn moeder voor de microfoon geduwd is en liever buiten zou spelen doet de zaak vervolgens geen goed.

Gek genoeg is dit nummer ook het moment dat de band het dichtst in de buurt van echte prog komt, ik moet tenminste heel erg aan Jon Anderson en Yes denken. Een Yes zonder ballen, een Yes met Barry Manilow als hoofdcomponist, maar toch. Tot overmaat van ramp deelt Hodgson de microfoon in sommige nummers met Palmer-James, die zingt alsof hij ondertussen op het slappe koord loopt: hoog en in paniek.

Nou ja, flauw om er zo mee te dollen, de heren deden erg hun best en de geschiedenis heeft ze uiteindelijk gelijk gegeven, natuurlijk, maar zelfs in de tijd dat het album erg modern klonk, in 1970 dus, deed het erg weinig. Dat A&M er ook weinig vertrouwen in had, blijkt wel uit het feit dat de plaat pas in 1977 op de Amerikaanse markt verscheen.

Samengevat: als Two Of Us je favoriete Supertramp nummer is, zou ik deze plaat zeker eens proberen. Als je meer gecharmeerd bent van Even In The Quietest Moments of A Soapbox Opera zou ik die moeite niet nemen. Daarvoor is dit een te braaf album.

Erik Groeneweg