SurriliumAlbum

Surrilium is een neo-progressieve rockband uit Freiburg, Zuid Duitsland. Opgericht in 2011 door Robert Pachaly, de grote man achter deze band, hebben zij al twee eerdere albums uitgebracht. Te weten “Fridolin’s Journey” in 2013 en “Sir William” in 2015. Ben zeer blij dat hun nieuwste album getiteld “Aila” aangeboden is aan Progwereld, waardoor we een weldadig inkijkje krijgen in de muzikale werelden van Robert Pachaly die, naast alle composities en teksten, ook de basgitaar, fluit en saxofoon bespeeld.

Met Albert Ibrahimaj op gitaar die vooral de Arena-fans zal bekoren en Christian Kube op toetsen die de jaren 70 en 90 laat herleven, krijgen we veel van het goede uit de symfonische hoek en de neo-progressieve rockwereld voorgeschoteld. De stem van zangeres Lindsey Blount is een goede keuze omdat deze lijkt op die van Sally Oldfield met een lichte rasp en daarmee tegengewicht biedt tegen al die overdonderende instrumentale passages. Ondanks dat zij de enige (solo)stem vertolkt, is dit album zeker niet direct in de female fronted hoek te plaatsen. Daarvoor zijn er te veel gevarieerde instrumentale tussenstukken en verrassende wendingen die op ons pad komen en zijn er genoeg verrassende afslagen te horen.

Er gebeurt zoveel. De instrumentale opener The Sparkling Daze schaar ik onder Anima Mundi meets The Flower Kings. In The Bed In The Sky dompel ik mij bij de eerste tonen onder in de warme tonen van Genesis om daar een volle negen minuten van te genieten. Bij The One Who Saw wordt dit vervolgd met dromerige muziek die meer ligt in het verlengde van de Duitse symfo van Frequency Drift met af en toe een stevig riffje a la Treshold. In het Arena-achtige The Jailed Bird zit een verborgen polka twist die met een handige E.L.P. touch vooral tien minuten lang een waar toetsenfestijn is.

De twee slotnummers kennen een aanpak op klassieke leest geschoeid. The Vigilant opent met een groots kerkkoor dat onder leiding van Bernhard Schmidt is uitgevoerd door het John Sheppard Ensemble in de plaatselijke St. Petrus Canisius van Freiburg en is na de stevige progressieve metal rock van The Jailed Bird een fraai rustpuntje. Het klassieke pianospel op The Last Unheard Call sluit hier prima op aan, waarna een toegankelijke hymne als meezinger het ruim drie kwartier durend album prima afsluit.

Hiermee heb ik een zeer gevarieerd symfonisch album aangehoord dat wellicht niet vernieuwend is, maar compositorisch van een verrassend hoog niveau. Mede door de geslaagde geluidsproductie word je uitgenodigd om deze steeds vaker te beluisteren. Er is geen echte uitschieter. Elk nummer kent wel zijn hoogtepuntje of muzikaal avontuurtje waardoor er steeds weer wat nieuws te ontdekken valt en het keer op keer een behaaglijke zit blijft.

Hoewel Surrilium de afgelopen jaren live op het podium heeft gespeeld, is deze band vooral een studioband. Momenteel zijn er geen plannen om ‘Aila’ of een van de andere albums live op het podium uit te voeren dus je moet het doen met de fraaie symfonische muziek van het album ‘Aila’, dat verschillende uithoeken van het progressieve rockspectrum opzoekt, De band biedt dit verborgen pareltje fraai verpakt aan op hun bandcamp site.