SuspyreAlbum

Attentie, attentie! Hier volgt een GRATIS advies! Spits uw oren voor een progpower-sensatie!

Het woordje gratis doet het altijd goed bij de gemiddelde Nederlander, dus hopelijk is hiermee eenieders aandacht getrokken. Vanwaar al die ophef zult u zich wellicht afvragen? Welnu, u staat op het punt om kennis te maken met een grote band in wording. Althans in potentie, want zoiets is natuurlijk altijd van veel ongewisse factoren afhankelijk. Alle voorwaarden zijn in elk geval aanwezig. Zoveel is wel duidelijk als je luistert naar “The Silvery Image”, het indrukwekkende debuut van het Amerikaanse vijftal Suspyre.

Deze vroege twintigers begonnen in de zomer van 2001, onder leiding van multi-instrumentalist Gregg Rossetti en gitarist/toetsenist Rich Skibinsky, aan hun opmerkelijke muzikale opmars. Beide heren rekenen niet alleen talloze hedendaagse prog- en powermetal groepen, maar ook klassieke componisten als J.S. Bach, Igor Stravinsky, Claude Debussey en Gustav Mahler tot hun bronnen van inspiratie. Ook een jazzfenomeen als Chick Corea en gitaargrootheden als Paco De Lucia, Frank Gambale, Al DiMeola en Allan Holdsworth zijn met naam en toenaam in hun biografieën terug te vinden. Deze jongens kijken dus echt wel verder dan hun metalen neus lang is. Dat maakt de progressieve powermetal van Suspyre ook zo interessant. Vooral de zwaar klassiek beïnvloede orkestrale arrangementen zitten buitengewoon boeiend in elkaar en geven veel diepgang aan de veelzijdige, gestroomlijnde composities, waarin variatie eerder regel dan uitzondering is. Ook de fraai vormgegeven dubbelloopse gitaarpartijen getuigen van een surplus aan muzikale intelligentie.

Om een beter beeld te krijgen van Suspyre’s muziek is enige vergelijking met bestaande bands misschien wenselijk. Men neme de power van Blind Guardian, Angra en in minder mate Rhapsody, vermenge dat met de neoklassieke progressiviteit van Symphony X, luistere dat op met de orkestrale bombast van Therion en voege daar voor de finesse een snufje Shadow Gallery aan toe. Het is slechts een kleine indicatie en een voorzichtige leidraad, want in feite is er nu al sprake van een eigen, volwassen Suspyre-sound. Daarin is ook een prominente plek voor de wat theatraal zingende Clay Barton gereserveerd, die overigens pas begin 2005 tot de band toetrad. Dat zou je niet zeggen als je hem zo bezig hoort. Hij lijkt zich bijzonder snel te hebben aangepast en als een vis in het water te voelen. Met zijn emotievolle vocalen geeft hij op gepassioneerde wijze de songs precies die lading mee welke ze verdienen.

Hoogtepunten zijn er genoeg te vinden op “The Silvery Image”. Zo is daar het prachtig opgebouwde The Breath Of Gloria, dat begint met fraai pianospel en ingetogen zang. Het is een bombastballade zonder weerga die als meeslepend, afwisselend en progressief geboekstaafd kan worden. Alleen jammer van die overbodige saxinterrupties. Gelukkig staan daar weer fantasievol fluitspel, daverend drumwerk en klassieke koortjes tegenover. Dat maakt de jeugdige saxdwaling weer ruimschoots goed. Een ander kunstwerkje is Waterburns met zijn snelle gitaarsolo’s en orkestrale groteskheid. Ook bijzonder prettig luistervoer zijn het smakelijke met breaks overladen Serpent I Am en het voortvarende The City Under Sands met mooi meerstemmig zangwerk. Als laatste mag het sterk door toetsen gedomineerde Distant Skies ook niet aan enige speciale aandacht ontsnappen. Trouwens, de rest van de songs eigenlijk evenmin. Slechte stukken ga je op dit album namelijk helemaal niet aantreffen. Zelfs niet als je goed zoekt. En dat is een belofte.

Het moet wel heel raar lopen wil Suspyre met dit album geen contract gaan afdwingen. Zijn we wakker heren platenbazen (of dames platenbazinnen)? Een groep met zoveel talent kun je niet zomaar negeren toch? En dan hebben we het nog niet eens gehad over het feit dat “The Silvery Image”, ondanks de eigen huis-, tuin – en garageproductie, qua geluidskwaliteit moeiteloos kan concurreren met menig dure professionele studioproductie. Deze jongens weten dus donders goed waar ze mee bezig zijn, maar vooral ook waar ze naar toe willen, als ze tenminste de kans krijgen. Wordt ongetwijfeld vervolgd!

Joost Boley