SuspyreAlbum

Als het van Sensory Records komt moet het wel goed zijn. Tenminste, dat is mijn persoonlijke mening want op dit label – sinds 1997 actief als sublabel van The Laser’s Edge – is door de jaren heen veel moois verschenen. Redemption, Mind’s Eye, Circus Maximus, Zero Hour, Pathosray, Dark Sun’s en niet te vergeten Spheric Universe Experience, om maar eens wat te noemen, hebben de eerste serieuze stap naar progmetal-roem via Sensory gezet. En nu ook het in 2001 opgerichte, uit New Jersey afkomstige Suspyre zijn derde en meest recente werk via Sensory heeft laten verschijnen, is het de hoogste tijd hier eens kritisch naar te kijken.

Het belangrijkste bandlid van Suspyre is zonder twijfel Gregg Rossetti. Niet alleen is hij samen met Rich Skibinsky oprichter van de band, maar als enig componist ook verantwoordelijk voor alle muziek. Zijn muzikale invloeden variëren sterk, van Andromeda, Zero Hour,  Symphony X en Meshuggah tot Bach, Mahler, Stravinsky en niet te vergeten de op 12 maart 1955 in New York overleden jazz-saxofonist Charlie Parker. Dit zijn niet slechts loze verwijzingen, Rossetti heeft er in zijn composities serieus werk van gemaakt al deze invloeden door te laten klinken. En, het mag gezegd, hij is daar goed in geslaagd.

Om te voorkomen dat al deze invloeden tot een ratjetoe verworden, dan wel een externe producer een goed bedoeld doch teleurstellend plasje over de songs doet, houden Rossetti en Skibinsky de productie van dit album volledig in eigen hand en daar heeft men alvast de eerste pluim te pakken; de complexe en drukke composities vragen namelijk om productionele moeilijkheden, maar krijgen gedurende het hele album nul op het rekest. Er zit dermate veel lucht en ruimte in de songs dat luistermoeheid nergens optreedt en alle details – en het zijn er nogal wat – uitstekend overeind blijven. De overall sound is zwaar, vet, doch prettig naturel te noemen wat de luisterervaring zeker ten goede komt.

Oké, dit gezegd hebbende kunnen we over naar de muziek. Possession begint direct goed met een Zero Hour gitaarloopje dat vervolgens bijval krijgt van een heerlijke Michael Romeo (Symphony X) riff. Een warm jazz-orgel laat zich voor het eerst maar gelukkig niet voor het laatst horen en zorgt voor een eigen, goed herkenbaar geluid. Als we hier de uitstekende, naar Sir Russell Allen neigende zang van Clay Barton aan toevoegen en halverwege ook de klassieke orkestratie aansluit, hebben we de belangrijkste kenmerken te pakken en is de kick-off meer dan geslaagd.

Evolutions pakt de neo-klassieke invloeden nog wat serieuzer op waardoor ook George Bellas mij als invloed te binnen schiet. Het lage, zware basspel van  Andrew Distabile zit samen met de ‘strijkers’ (uit een doosje dus) mooi in het midden van het geluid terwijl de speelse, nukkige gitaarloopjes de flanken afdekken. Een vervormde stem geeft het geheel een ietwat futuristisch karakter en de saxofoon valt trefzeker binnen. Lighted Endrhyme vergelijkt zichzelf met het Symphony X uit de “V: The New Mythology Suite” periode, kort onderbroken door een jazzy intermezzo. Als de klassieke strijkers weer aanzwellen, krijgt het geheel een hoog musicalgehalte maar de progmetal is gelukkig nooit ver weg.

Het korte, instrumentale Maniac Main Point Check is stevig, bevat als je goed luistert Yes invloeden en loopt over in Siren (One Last Breath) dat met operazang begint en de zachte kant van Suspyre laat horen met intieme zang, tokkelend gitaarspel, fluit en stemmige piano. Aangezien dit een van de langere composities is, biedt het volop ruimte aan instrumentale experimenten, wat spannende duels laat horen tussen orgel, saxofoon en gitaar. Zangeres Trisha O’Keefe (Amaran’s Plight) kan echt héél lekker zingen, al is haar optreden mij te kort en zou ik graag meer van haar horen.

Als Reign aanvangt vallen folk-strijkers in, doet wederom de saxofoon heel doeltreffend zijn ding terwijl de gitaren lyrisch op de achtergrond acteren. Hier wil ik trouwens nogmaals mijn waardering uitspreken voor de vocalen van Barton want die ‘passen als een handschoen’ bij de muziek van Rossetti. Deze song vertelt de luisteraar een boeiend muzikaal sprookje waarbij alleen het einde wat vreemd en geforceerd aandoet.

Op Fallen Stars pakt een wonderschone akoestische gitaar de draad weer op. Deze song had qua sfeer en melodie trouwens zo op een van de Ayreon albums kunnen staan, erg fraai gedaan. A World With No Measures beweert dan dat het wel weer wat steviger en orkestraler mag en beweegt de luisteraar op effectieve wijze terug richting Symphony X. Subtiele oosterse invloeden geven een leuke extra dimensie, verleidelijke dameszang op de achtergrond fluistert als een zacht briesje in je oor. Wederom een track van grote klasse. The Light Of The Fire laat eens te meer horen dat de band erg goed weet om te gaan met afwijkende toon- en maatsoorten en weet te verrassen met een demonische grunt. Het pakkende refrein en dat verslavende orgeltje maken de song af. Apparitions is van een zwaardere soort en bedient zich van vette gitaarriffs. Toetsen zijn lekker symfonisch en voeren de song tot grote hoogten alwaar we een tijdje kunnen verblijven als Let Freedom Ring (The Heart of It All) filmisch inzet. Strijkers proberen steeds brutaler op de voorgrond te treden terwijl de gitaar zijn domein afbakent. Hier wordt ware strijd geleverd terwijl drummer Zeleny (Behold The Arctopus) en bassist Distabile stevig grip houden op het tempo. Als een veertje zo licht laten we ons vervolgens op de wind terugvoeren naar de aarde terwijl zacht gitaargetokkel de trommelvliezen streelt. Eenmaal geland wordt het tempo nog eenmaal opgevoerd en begeleidt de muziek haar acteurs als ware deze door de duivel zelf op de hielen gezeten richting horizon…

Als je dacht alles wat tot de categorie progmetal behoort wel zo’n beetje gehoord te hebben, think again. Suspyre schudt de boel stevig op en belooft een vaste waarde te worden voor de toekomst. Met “When Time Fades…” haal je ruim 70 minuten neo-klassieke progmetal van de bovenste plank in huis die best eens in het vakje preferente albums terecht zou kunnen komen. Cheers!

Govert Krul