Swallow The Sun, Draconian, Shores of NullConcert

Je hebt van die dagen dat alles tegenzit. Vanuit mijn woonplaats is het ruim een uur en twintig minuten rijden naar Nijmegen, maar op 6 april 2023 heb ik maar liefst drie uur nodig om van mijn huisadres naar poptempel Doornroosje in Nijmegen te komen. Die vertraging komt vooral door een kapotte vrachtwagen op de A50 en daarnaast zorgt parkeergarage Keizer Karel voor een ondergrondse opstopping van ruim drie kwartier. Afijn, ik zal je de details besparen, maar deze recensent kwam pas op de plek van bestemming nadat het voorprogramma, Shores Of Null uit Italië, hun set al had gespeeld. 

Deze relatieve nieuwkomer was de support-act voor een potentieel geweldige avond met de metal-toppers het Zweedse Draconian en het Finse Swallow The Sun. Bij binnenkomst is het al lekker druk en gezellig. Een ruime schatting is dat er zo’n 500 bezoekers aanwezig zijn en redelijk opvallend is het grote aantal dames dat zich in de zaal bevindt. Het zijn dus niet alleen langharige en bebaarde mannen die deze muziek weten te waarderen. Een aantal dames gaat ook helemaal uit hun dak, vlak voor de bühne.

Draconian

Draconian start voortvarend, hoewel de show wat statisch op gang komt. De bandleden blijven tijdens de eerste nummers vooral op hun plek. De van oorsprong Zuid-Afrikaanse zangeres Heidi Langhans is inmiddels vervangen door de eerste zangeres van Draconian, Lisa Johansson. Er worden drie, respectievelijk vijf nummers gespeeld van de laatste twee albums “Sovran” en “Under A Godless Veil”. Toen was  Langhans nog verantwoordelijk voor de zang. Johansson brengt haar aandeel echter met passie en zij overtuigt met haar loepzuivere zang. Waar het geluid van Langhans veel overeenkomsten heeft met Sharon Den Adel van Within Temptation, heeft de Zweedse Johansson vooral een ander geluid en andere galm en toch is elke noot raak. Ook tekstschrijver en grunter Anders Jacobson presteert prima; hij is zelfs tijdens liveoptredens goed te verstaan.

Hoewel het begin dus wat statisch aanvoelt, weet de band het publiek goed op te warmen en ontstaat er een prima vibe. In het midden van de zaal is het geluid niet perfect. Uiteraard overdrijft de bediener van het mengpaneel met de zware bastonen, waardoor je medelijden krijgt met de bezoekers die hun oordoppen zijn vergeten. Niet de gehele show, maar naarmate de setlist vordert (Dishearten, Pale Tortured Blue) overstijgen de bastonen het draaglijke niveau. De band ontvangt na de laatste song een overtuigend applaus en gevoelsmatig was de set net iets te kort.

Swallow The Sun

Headliner van de avond is Swallow The Sun. Stiekem ook de act waar dienstdoende recensent het meest naar uitkeek. De band treedt op zonder parttime toetsenist Aleksi Munter (en Jaani Peuhu) en dat merk je in het complete geluid van enkele nummers. Voor alle duidelijkheid; Munter en Peuhu zijn al jaren niet meer officieel verbonden aan de band, maar de fijnproever mist ongetwijfeld een sferische sound in het geluid bij enkele songs.

De band begint matig, de eerste twee nummers Enemy en 10 Silver Bullets komen niet comfortabel uit de speakers. Tevens komt zanger Mikko Kotamäki niet sterk voor de dag, al heeft het geluid daar een groot aandeel in. Ook hier zijn de bastonen een aanslag op de oren. Natuurlijk is het basgeluid bepalend voor het totale beeld en de beleving van de band, maar het moet wel draaglijk zijn voor de bezoeker. Toppunt van die zware bas was tijdens Woven Into Sorrow. Het geluid was op dat moment ondraaglijk en zorgde ervoor dat veel bezoekers hun oren dicht stopten ter bescherming van hun cochlea, ofwel het slakkenhuis in het oor.

Wat betreft beweging moet je niet veel verwachten van een band als Swallow The Sun. Uitgezonderd wat headbangen zijn bassist Matti Honkonen en bandleider Juha Raivio de enigen die voor het aanjagen van het publiek en de beleving zorgen. Zanger Mikko Kotamäki zorgt voor weinig bezieling, hij staat veelal statisch te grunten en te zingen. Performen zit niet in zijn aard, hij kondigt de nummers aan en af, gevolgd door een “thank you” tijdens deze show. Leadgitarist Juho Räihä heeft af en toe wat uitdagende poses aan de rand van de bühne maar valt vooral op door prima gitaarspel. De set wordt afgesloten met nummers waarin de cleane vocals geen ruimte krijgen, Descending Winters en Swallow (Horror, Part 1), beide afkomstig uit de beginperiode van de Finse band.