Swallow The SunAlbum

Kan je oprecht blij en opgewonden worden van een doom-metal cd, die over treurige gebeurtenissen gaan en je geen enkel mens gunt? Ja, dat kan.

Swallow The Sun is al jaren een band van contrasten. Eenieder die van progressieve metal houdt waarin sfeervolle en melodieuze doom wordt vermengt met zwaar aangezet gitaarriffs, cleane zang, grunts en screams heeft ongetwijfeld al eens gesnuffeld aan deze band. Misschien wel door middel van deze recensie van het bijzondere drieluik “Songs From The North I, II & III”. De band is heer en meester in het creëren van magische sferen waarin je verzwelgt in weemoed en treurnis. De band heeft niet voor niets een lange historie in het genre ‘funeral doom metal’.

In november van 2018 komt de band als voorbode van dit album met de opmerkelijke video “Lunina Aurea”. De fans van de band worden geconfronteerd met een loodzware song van veertien minuten die pure ellende, droefenis en depressiviteit uitstraalt. We worden geconfronteerd met minimale melodie, ongemakkelijke klanken, Latijnse teksten en de video straalt een filmische sfeer uit die doet denken aan een serie als ‘Game Of Thrones’. Als het nieuwe album zo gaat klinken dan kunnen we nog wat verwachten…

Sinds “Songs From The North I, II & III” is de samenstelling van STS iets veranderd: toetsenist Aleksi Munter is vervangen door Jaani Peuhu en gitarist Markus Jämsen is vervangen door Juho Räihä. Maar belangrijker is dat gitarist Juha Raivio nog steeds stevig aan de touwtjes trekt binnen de band. Hij schreef alle muziek en de meeste teksten voor dit album en dat is gelijk te merken, want Raivio heeft het de laatste jaren voor de kiezen gekregen in zijn persoonlijke leven. Naast dat zijn partner Aleah Stanbridge is overleden in 2016, is kort daarvoor ook zijn vader overleden en dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten.

De openingstrack “When A Shadow Is Forced Into The Light” is gelijk de titeltrack van het album en start ambitieus en bombastisch. In het begin van de song drijven de donkere wolken niet gelijk over, zeker niet als je de warme zang van Mikko Kotamäki hoort, maar dat verandert snel wanneer hij zijn messcherpe screams er in gooit. We komen gelijk in aanraking met de bijzondere reikwijdte van de zanger, maar daarover later meer. De track brengt het beste van de band; meanderende gitaarklanken, strijkers, toetsen, het is een perfect visitekaartje voor dit album en wat de band in huis heeft.

De cd is prachtig geproduceerd en dat uit zich in veel subtiele details. Hoewel je het niet snel zou verwachten bij een doomband zijn de melodielijnen bijzonder sterk en blijven ze gek genoeg snel hangen. Het heeft zelfs een grote mate van meezinggehalte, hoe vreemd dat ook klinkt bij een band als Swallow The Sun. Alle instrumenten zijn verfijnd afgesteld in de mix, hetgeen resulteert in prachtige gitaarpartijen ondersteund door strijkerspartijen van viool en cello. Aangevuld met sferische toetsen wordt duidelijk dat de band de evolutie heeft doorgezet die bij deel II van “Songs From The North I, II & III” is ingezet. Dat Raivio de laatste jaren een meer dromerige en progressieve benadering binnen de songwriting heeft aangenomen bewijst The Crimson Crown. Het is mierzoet maar anderzijds onwaarschijnlijk mooi. Beluister dit nummer eens in een comfortabele stoel of in bed en je smelt onherroepelijk weg. Overigens zijn er in deze song geen grunts of screams te vinden, maar enkel cleane vocals. De ‘die hard’ fans van de band en overige metalheads zullen dit misschien verafschuwen, maar wat mij betreft is dit pure magie.

Stone Wings begint heerlijk melancholisch en straalt een mix uit van droefenis met daarin sprankjes hoop. Kan dat? Ja, dat effect realiseert de band wel degelijk met dit nummer. De productie van de track is weliswaar vol te noemen, maar is perfect afgewogen tussen toetsen, gitaar, strijkers en ultra lage drums. De melodie gaat na een paar keer luisteren onherroepelijk in je systeem zitten. Dat maakt deze plaat ook zo uniek: de melodielijnen verdwijnen niet uit je hoofd en de bijbehorende tekst blijft continu ronddwalen in je gedachten.

Dat de band nog steeds wat leunt op zijn verleden in het genre funeral doom bewijzen ze met Here On The Black Earth. De song is zwaar op de hand en wordt gedragen door een loom, loodzwaar ritme. De toetsen dragen plechtig mee aan een kerkelijk sfeertje, maar de grunts brengen het nodige venijn in het geheel. Hier valt opnieuw de prachtige productie op, je verblijft eerst in een heerlijke roes, maar wanneer Kotamäki zijn screams in de strijd gooit word je geconfronteerd met echte pijn en emotie. Weergaloos!

Ook de details in de songs zijn het ontdekken waard. Bijvoorbeeld het effect van een kerkorgel in de track Firelights. Subtiel aangebracht, je moet het echt ontdekken maar het verdiept de song in grote mate. Ook de achtergrondzang op het eerdergenoemde Here On The Black Earth is bijzonder en bijna filmisch opgenomen. Je verwacht het niet op een album van een metal band en dat maakt het juist speciaal en uniek.

Een piepklein ergernis puntje is de articulatie van zanger Mikko Kotamäki. Wanneer hij een rollende ‘r’ aanzet in zijn zang zorgt hij voor wat jeuk en daar zal ik niet alleen in staan vermoed ik.  Dat is slechts een klein facet van de verder geweldige inbreng van deze zanger, want hij laat horen dat hij met de beheersing van de verschillende technieken één van de betere vocalisten van het moment is. Een positief: voortvloeisel uit zijn articulatie is dat zijn grunts en screams goed te volgen zijn voor de liefhebbers van teksten onder ons. Die grunts zijn ten opzichte van de voorgaande albums overigens radicaal teruggebracht, verhoudingsgewijs zijn er wel wat meer screams te horen. Zeventig procent van de vocale inbreng op dit album bestaat uit cleane zang.

Om in krachtige termen en onomwonden te eindigen: dit album is in al zijn facetten fantastisch. De band is opnieuw in staat gebleken een sfeervolle plaat af te leveren waarin een prima mix is gevonden tussen melodieuze composities en cleane vocals, grunts en screams. Dit is gelukzalig genieten van donkere atmosferen!

Ruard Veltmaat