Sweet Billy PilgrimAlbum

Sweet Billy Pilgrim heeft nog al een reis gemaakt! Van een onopvallend DIY art-rock bandje via Samadhi, het illustere label van David Sylvian, naar Kscope en de warme aandacht van Steven Wilson. Op basis van de muziek, en dan met name de muziek op deze nieuwe plaat, kun je alleen maar concluderen dat die fortuinlijke ontwikkeling meer dan verdiend is!

Sweet Billy Pilgrim doet een bijzonder kunstje dat progressief genoemd mag worden in de ware zin van het woord. Hier wordt geëxperimenteerd dat de binten er van kraken, zonder dat de toegankelijke popmuziek uit het oog verloren raakt. In een bonte optocht passeren alt-country, eurodisco, postrock, funk en nog veel meer. Mijn eerste indruk was een toevallige ontmoeting van XTC met King Crimson of een vergelijkbare, maar in elk geval een uiterst Britse aangelegenheid. Zanger Elsenburg heeft een stem die herinnert aan The Divine Comedy, een wat huilerig timbre dat in geen enkel aspect overeen komt met de onder zangers van progbands gebruikelijke bronst. Die eerste indruk wordt echter onmiddellijk verstoord zodra de Amerikaanse Jana Carpenter (en is er een zangeres te vinden met een meer toepasselijke naam, dames en heren?) begint te zingen. Haar fraaie country-snik in Tyrekickers is één van de vele hoogtepunten van het album en als je dat eenmaal constateert, begrijp je pas goed hoe bijzonder dit bandje is.

Je zou kunnen zeggen dat die veelzijdigheid ook een valkuil is, wie Suede en Hem op één album combineert vraagt om moeilijkheden, maar “Motorcycle Amnesiacs” is dan al zo’n buitenissige collectie onverwachte pleziertjes dat het niet meer uitmaakt welk genre de band nou precies uitdraagt. Zelf noemen ze het op hun facebook pagina ‘Trash Pastel’ en dat is in al zijn onzinnigheid net zo goed als elke andere omschrijving.

Belangrijker is dat elk liedje op zich een prettige, lichte poppy toon combineert met buitengewoon schrijverschap, zoals ik dat sinds “Steve McQueen” van Prefab Sprout eigenlijk niet veel meer gehoord heb. En als al die liedjes dan ook nog eens voorbeeldig worden uitgevoerd, in mooie arrangementen vol strijkers, akoestische gitaren en werkelijk prachtige samenzang, dan wordt ten minste deze luisteraar best heel blij. Van het prachtige Westcoast pareltje Chasing Horses tot Slingshot Grin, dat klein begint maar langzaam vol loopt als een It Bites epos inclusief blazers en violen, alles is even mooi bedacht, gearrangeerd en gespeeld.

Intelligente popmuziek met een aanstekelijke zin voor avontuur en lak aan genre grenzen is nog geen prog, natuurlijk, maar prog is nog geen goeie muziek en ik vind dit aanzienlijk beter dan de meeste prog die er de laatste tijd verschenen is. Speels, creatief en volwassen, met Sweet Billy Pilgrim, veel meer nog dan met andere nieuwe aanwinsten als Nordic Giants of Iamthemorning, bewijst Kscope meer oog en oor te hebben voor kwaliteit dan voor aansluiting bij een vastomlijnd muzikaal patroon. “Motorcade Amnesiacs” is een juweeltje. ‘Everything’s illuminated’, zingt Carpenter in afsluiter Coloma Blues en daar heeft ze helemaal gelijk in. Op één na mooiste plaat van het jaar tot nu toe!

Erik Groeneweg