SylvanConcert

Dat was wel even schrikken toen ik bij het Haarlemse Patronaat aan kwam fietsen: de anders altijd overvolle fietsenrekken waren nu vrijwel onbezet. Eenmaal binnen bleek Sylvan dan ook niet in de grote maar in de kleine zaal te spelen, en zelfs die was bij lange na niet uitverkocht. Misschien een man of vijftig was afgekomen op wat toch een van de grotere namen van de hedendaagse progressieve rock is. Er waren op dezelfde avond meer progconcerten in de buurt, dit concert was erg laat aangekondigd en zo zijn er vast nog wel meer redenen aan te voeren, maar teleurstellend blijft het. Zanger Marco Glühmann maakte er een opmerking over, maar verder leek de band zich er gelukkig niet al te veel door te laten beïnvloeden, terwijl ze voor zover ik weet toch speciaal voor dit optreden vanuit Hamburg naar Haarlem zijn gekomen.

Kristoffer Gildenlöw, voormalig lid van Pain Of Salvation en sinds 2012 uitgerust met een soloalbum, mocht de avond openen en deed dat met verve. Hoewel hij aangaf wat onwennig te zijn doordat hij pas voor het eerst echt alleen op het podium stond, bleek dat eigenlijk nergens uit. In een uitstekend Nederlands en met veel humor lichtte hij zijn nummers toe en gaf vooral aan dat we voor de ‘volledige’ versies van de gespeelde nummers toch vooral zijn album moeten kopen. Dat laatste bleek geen overbodige toevoeging want de nummers klonken nu wel wat kaal bij de krachtige stem van Gildenlöw. Of, anders geformuleerd: als zijn muziek in een eenmansversie al zo goed klinkt, hoe goed moet het album dan wel niet zijn? [Nabrander: goed, zo bleek tijdens het schrijven van dit verslag.]

Omdat Sylvans optreden verder geen onderdeel vormde van een tournee, was het een beetje afwachten wat de band ons voor zou schotelen, anders dan de op de website van Het Patronaat vermelde ‘mix van oud en nieuw’. Fijn was dan ook de verrassing dat de band begon met een integrale uitvoering van het meest recente album “Home”. Nu vind ik dat sowieso zeker geen slecht album, maar live kwam het naar mijn mening toch wel wat lekkerder uit de verf, zeker ook doordat de mimiek van Glühmann zijn zang uitstekend ondersteunt. Wat live bovendien nog wat meer blijkt dan op het album, is de ondergeschikte rol voor de leadgitaar, en wellicht daardoor ook de prominente rol die bassist Sebastian Harnack mag vervullen.

Met “Home” ben je al snel een minuut of tachtig bezig, voor genoeg bands een volledig optreden. Sylvan plakte er nog een uurtje ‘oud’ materiaal aan vast, te beginnen met het oudste nummer van de avond, Deep Inside van “Artificial Paradise”, waarbij opviel dat gitarist Jonathan Beck hier meteen een stuk meer te doen had. Van publieksfavoriet “Posthumous Silence” zouden twee nummers gespeeld worden, de tweede toegift A Kind Of Eden en The Colors Changed, waarbij de aanwezige Duitse fanclubleden uiteraard weer zorgden voor gloeistaafjes om mee te zwaaien. Van “Force Of Gravity” werd Vapour Trail gespeeld en Farewell To Old Friends vormde de bijdrage van “Sceneries”. Geen hele verrassende selectie uit het ‘oudere’ werk derhalve, maar mij hoor je – ondanks de afwezigheid van persoonlijke favorieten One Step Beyond en Artificial Paradise – zeker niet klagen. Het vorige optreden dat ik van ze zag,verzandde enigszins in de (te) lange composities van de vorige plaat en daar was ditmaal geen sprake van. In tegendeel zelfs, ik vond Farewell To Old Friends met zijn riffende eindstuk een van de hoogtepunten van de avond.

Sylvan kan onmogelijk tevreden zijn geweest over de slechte opkomst, maar bewees het ongelijk van alle afwezigen door gedreven een uitstekend optreden te geven. Dat het publiek dit op prijs stelde bleek wel uit het lange en luide applaus. Hoe veel kansen het Nederlandse publiek krijgt op een integrale opvoering van “Home” zal moeten blijken, maar ik ben in elk geval blij dat ik er een mee heb mogen maken.

Wouter Brunner