SylvanAlbum

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: de heren van Sylvan hebben zich alle kritiek op het voorgaande “Encounters” album (lees de recensie hier) aangetrokken. Met “Artificial Paradise” stoot deze Duitse groep gelijk door naar de eredivisie van de hedendaagse symfonische rock. De plaat vertoont emotie, afwisseling, diepgang, mooie melodieën, een uitstekende productie, agressie, prachtige solo’s en uitstekende zang. Het bevat zelfs twee songs die als breekijzer in de hitlijsten kunnen fungeren – om zo de doorbraak van Sylvan te onderstrepen. Kan ik het nog duidelijker maken? Sylvan’s nieuwste schijf is de plaat van 2002.

Drummachine, gitaarspel en functioneel pianospel sieren Deep Inside, het prachtige openingsnummer, waarin Marco Glühmann zingt vanuit zijn tenen. Emotie is het sleutelwoord van de hele plaat, elk nummer behandelt een ander aspect van de menselijke emotie. Het hitgevoelige Strange Emotions vertolkt dat tekstueel het beste. In dit aanstekelijke nummer komen elementen van Kane, Pearl Jam en Nirvana langs, maar de muziek blijft ontegenzeggelijk Sylvan. Het gospelkoortje aan het eind maakt het nummer compleet, maar het is daarbij prettig dat het nummer kort blijft. Dat geldt ook voor het eveneens vlotte I Still Believe, dat veel grunge-invloeden vertoont, maar als lekker nummer keurig onder de drie minuten blijft. Dat is sowieso een kenmerk van de plaat, de echt sterke thema’s duren het langst. Toch wordt nergens de boel nodeloos opgerekt. Invloeden vanuit de hele popgeschiedenis komen kunstig langs, maar Sylvan laat de prog op zijn modernst horen. Laat op grond van deze plaat nooit meer iemand zeggen dat symfo niet met haar tijd meegaat!

Arena-invloeden zijn evident in het weergaloze Timeless Traces, waarin het gitaarspel van Kay Söhl de boventoon voert. Het is een nummer met een lastig ritme, maar het is knap hoe het stuk heel natuurlijk aanvoelt. Mooi is ook het middenstuk, waarin de gitaar van Kay Söhl accenten legt, waarover Marco Glühmann’s echo een haast mystieke sfeer neerzet. Prachtig.

That’s Why It Hurts kenmerkt zich door een relaxte sfeer, waar de coupletten dienen ter voorbereiding van het mooie refrein, dat van een bombastisch tintje wordt voorzien. Bombastisch is ook het begin van Human Apologies, maar schijn bedriegt. Ogenschijnlijk een normaal liedje, na een paar minuten genieten komen we erachter dat niets voorspelbaar blijft in dit nummer. Het boeiende middenstuk (“Humanity…humanity”) leidt tot een langzaam uiteinde met – jawel – een heerlijke gitaarsolo. Bewust is gekozen het refrein niet te herhalen, om de overgang met Timeless Traces passender te maken.

En dan hebben we nog niet eens gehad over het epos Artificial Paradise, dat mag gelden als één van de beste 20-minuten-songs van de laatste jaren. Het nummer is lang, maar is blijkbaar geboren uit twee muzikale gedeeltes. Het eerste is het epische gedeelte, waar Artificial Paradise op een langzame en boeiende manier mee opent, en waar zich langzaam een erg sterk refrein uit vormt. Het is dit heerlijke meezing-refrein wat aan het einde van het nummer weer terugkeert. Ik zie de aanstekers al in het publiek omhoog gaan.

Een eenvoudige gitaarsolo, overgenomen door het voortreffelijke pianospel van Volker Söhl leiden tot een spannend middenstuk. In dit gedeelte horen we Marco Glühmann zijn stem in allerlei Korn-bochten wringen, knap ondersteund door het baswerk van Sebastian Harnack en het flitsende percussiewerk van Matthias Harder (hoorde ik een xylofoonsolo?). En Marco, hij zingt als de beste. Man, hij begint zelfs te rappen! En wij symfofans? We slikken het als zoete koek, want de muziek blijft zo ontzettend boeien. Een Marillion-achtige overgang brengt ons zogezegd terug bij het begin. Nu wordt het refrein ondersteund door achtergrondzangeressen en korte gitaarsolo’s, wat ervoor zorgt dat het nummer een passend einde krijgt. Zoals het nummer uiterst langzaam opbouwde, zo vouwt het nummer zich ook weer langzaam uit.

Sylvan slaagt er met dit album in de fouten uit het vorige album te verbeteren. Nu worden muzikaal sterke ideeën uitgewerkt tot heuse liedjes, en worden mooie thema’s verwerkt tot pakkende muziek. Daarmee is deze cd verplichte kost voor elke serieuze muziekliefhebber.

Markwin Meeuws