Sylvan & Blind EgoConcert

25 januari 2002. Dat was de laatste keer dat Sylvan in Nederland op het podium stond. Toen stonden ze in het voorprogramma van Jadis in de Boerderij. 

Wat is er een hoop gebeurd met Sylvan in de afgelopen vijf jaar! De band groeide uit van een middenmooter naar een absolute topband. Een topband word je niet alleen met sterke albums, je moet het live wel waar kunnen maken. Nou Sylvan slaagde daar met vlag en wimpel in!

De hele band speelde geconcentreerd en met een flinke dosis spelplezier. Ik denk dat de band ook wat verrast was door het zeer enthousiaste publiek. Vooral nadat de band een ruime 35 minuten van “Posthumous Silence” had gespeeld leek de zaal wel te exploderen. Het daverende applaus maakte de leden even verlegen.

Na twee nummers van “Presets” werd van het album “Artificial Paradise” That’s Why It Hurts gespeeld. Op de een of andere manier kwam het eerste deel van het nummer totaal niet uit de verf. Ze zaten er steeds een toon naast waardoor het warrig klonk. Gelukkig wist de band dit te herstellen en was het tweede deel bijzonder sterk.

Absolute uitblinker was toch echt zanger Marco Glühmann. Wat een zanger! Wat een emotie en power heeft hij in zijn stem. Hard, zacht, schreeuwen, lange uithalen en ingetogen stukken – het klonk allemaal zo onwijs intens. De kippenvel momenten waren niet te tellen. Bij bepaalde stukken zoals het heftige stuk in The Colours Change krijg je toch de gedachte ‘hoe gaat hij dat live ooit voor elkaar krijgen?!’ Maar hij kreeg het voor elkaar! Zijn manier van zingen vraagt zo veel inspanning dat eenmaal bij The Last Embrace aangekomen de batterij even op was en vermoeidheid duidelijk optrad. Gelukkig volgden daarna twee rustige nummers, zodat hij zich weer helemaal kon opladen. Dit was een optreden om niet snel te vergeten. Op 1 september gaat de band een DVD en dubbel live-album opnemen in Hamburg. Als je enigszins in de gelegenheid bent om daar naar toe te gaan, dan zou ik het zeker niet laten.

Na een korte onderbreking was het de beurt aan Blind Ego, het project van RPWL gitarist Kalle Wallner. Op het podium werd hij bijgestaan door zijn RPWL maatje Yogi Lang op toetsen, bassist John Jowitt (IQ, ex-Arena) en drummer Erwin Rieder. De mensen die op John Mitchell hadden gehoopt (zoals wij) werden teleurgesteld, alleen Paul Wrightson (ex-Arena) die op het album maar een paar nummers zingt, was aanwezig. De band knalde er meteen in met het up-tempo Obsession. Hier sloeg Wrightson direct de plank al mis. Als een soort dronken zwerver met adhd vloog hij heen en weer over het podium en probeerde het publiek op te zwepen. Hij probeerde contact met het publiek te krijgen, maar die zagen dat helemaal niet zitten. Zo kwam het dat hij zich behoorlijk voor paal zette. Het applausje dat aan het einde van het nummer volgde sprak boekdelen.

Wrightson damde daarna wel wat in, maar hij bleef volstrekt over de top en liep als een aandachtorgel over het podium. Steeds maar weer zijn armen over de schouders van de andere bandleden leggen en maar doen alsof je immens populair en geliefd bent. Dit tot duidelijke irritatie van John Jowitt bijvoorbeeld. Zijn zang an sich was best goed, vooral in het mooie Black Despair kwam zijn stem goed uit de bus. Maar qua podiumprestatie ging het helemaal nergens over. Na het album “The Visitor” van Arena stond Wrightson voor mij hoog op een sokkel, deze avond donderde hij er roemloos vanaf.

Maar, eerlijk is eerlijk, er viel ook een hoop te genieten. De instrumentale stukken waren geweldig. Dit met dank aan het geweldige basspel van Jowitt, de toetsen van Yogi Lang en het uitermate sterke gitaarspel van Wallner. Hij liet een paar geweldige solo’s horen. Hoogtepunt was het nummer Break You. Op zich één van de mindere nummers van het album (hoewel de zang van Mitchell veel goed maakt, maar ja, die was er niet) maar ze speelden een lang instrumentaal tussenstuk met daarin briljant toetsenspel van Yogi Lang die even helemaal los ging. Jammer dat de zang van Wrightson de rest van het nummer behoorlijk om zeep bracht. Ook het RPWL nummer Sugar For The Ape viel tegen. Het was me al een raadsel waarom ze nu net dit nummer hadden gekozen, maar het is totaal niet geschikt voor Wrightsons stem.

Het was dan wel een dubbelconcert, waarbij beide bands even veel speeltijd kregen (anderhalf uur), toch is de band die het eerste moet spelen voor het gevoel het voorprogramma en wat dat betreft had Sylvan moeten afsluiten. Een band met zes sterke albums verdient dat sowieso meer dan een projectband die pas net komt kijken. Gezien het feit dat vele mensen na Sylvan de zaal verlieten versterkt dit alleen maar. Altijd je sterkste troef voor het laatst bewaren.

Maarten Goossensen & Markwin Meeuws