Met “Deliverance” bracht het Duitse Sylvan één van de sterkste debuutalbums van de jaren ’90 uit. Deze jonge gasten kozen met dit album voor een heel duidelijke eigen stijl en weigerde zich in een hokje te laten stoppen. Sylvan neemt een flinke dosis neo-prog, een scheut symfo, een vleugje progmetal en mixt het geheel flink door elkaar. Heerlijke solo´s op zowel toetsen als gitaar en een ijzersterke zanger maken de Sylvan-stijl compleet.
Alle nummers zitten goed in elkaar met soepele tempowisselingen en heerlijke overgangen van stevig naar rustig en vice versa. Alle eerder genoemde ingrediënten komen je tegen in de opener Seeking Nights. Na een zacht en licht onheilspellend intro gaat de band goed van start met een heerlijk slepende gitaarsolo, welke meteen het thema van het nummer introduceert. Rustig toetsenspel brengt de rust terug en de krachtige stem van alleskunner Marco Glühmann doet zijn intrede. Zijn lichte accent stoort in het geheel niet. Direct wordt met licht dreigend pianospel en dito zang van Glühmann een spanning opgebouwd die zich even later ontlaad middels een prachtige gitaarsolo. Langzaam aan wordt het gitaarspel harder en ontvouwd er een mooi stuk met tegendraads drum- en gitaarspel. Opnieuw breekt de gitaar van Kay Sohl het geheel open met een splijtende solo. Het nummer heeft veel gezichten zonder dat je het gevoel hebt de draad kwijt te raken. De overgangen zijn nergens geforceerd. Op hun tweede album “Encounters” (zie recensie) zal de band die fout wel regelmatig maken, waardoor dat meteen als het minste Sylvan-album tot nu toe beschouwd mag worden.
Staccato toetsenspel vormt de basis voor het eerste gedeelte van Golden Cage. Zanger Glühmann houdt zich in het begin in en zingt mooi kalm. De eerder genoemde basis is leuk, maar kan snel gaan vervelen. Gelukkig realiseert de band zich dat op tijd en wordt met zwaar drumspel een nieuwe koers ingezet. Het geheel krijgt meteen een krachtigere inslag en Glühmann mag zich helemaal uitleven. In zulke momenten is hij op zijn best. Een heerlijk toetsensolo van Volker Sohl (inderdaad, de tweelingbroer van de gitarist) aan het einde van het nummer is ook zeker het vermelden waard. Het nummer duurt maar vier en een halve minuut, maar staat als een huis.
Het vleugje progmetal komt in Unconsiously door de stevige gitaar-riffs goed naar voren. Glühmann doet in het begin met zijn licht agressieve (rap-achtige) zang enigszins aan Mike Patton van Faith No More denken. Een licht zenuwachtig toetsenloopje vormt de rode draad van het nummer. Het refrein is kort maar doeltreffend. Ook hier is weer zo´n lekkere up-tempo toetsensolo te horen net als slepende gitaarsolo´s van broer Kay Sohl. Zijn spel doet denken aan dat van Arena gitarist John Mitchell. Er volgt een mooi rustig tussenstuk met ambient-achtig toetsenspel en kalme zang, dan doet het inmiddels bekende toetsenloopje weer zijn intrede en gaat de band vol gas verder. Na een mooi instrumentaal stuk vol slepend gitaarspel komt er een einde aan dit heerlijke nummer.
Childhood Dreams is de verplichte ballade van het album. Glühmann wordt op de piano begeleid. Ook de hobo doet af en toe mee, erg mooi. De tekst is erg simpel en het nummer is misschien net iets te eentonig om volledig te kunnen boeien.
Those Defiant Ways kent een geweldige melodie en prachtige gitaarsolo´s. Ook hier zit weer zo´n tegendraads stuk verweven met druk gitaar-, toetsen- en drumspel. Gelukkig weet de band op een goede manier naar de basis terug te keren. Hoogtepunt van de cd is het titelnummer Deliverance. Het opent met een mooi rustig pianostuk dat na een instrumentaal intro zanger Marco Glühmann begeleidt. De band neemt ruim de tijd voor de opbouw van het nummer. Als de gitaren lekker fel komen opzetten komt de Sylvan-trein al snel op gang. En voor je het weet dendert deze trein vol solo’s en zangspektakel aan je voorbij. Dan gaat het gas eraf en begint de band langzaam de spanning op te bouwen. “Is this deliverance”? zingt Glühmann gefrustreerd en vol emotie, de zin wordt een aantal keren herhaald en de emotie stijgt ten top. Wat heeft deze man een geweldige stem! Een hoge, slepende gitaarsolo maakt het emotionele plaatje compleet.
Wanneer je deze debuut-cd beluistert, kan je niet ontkennen dat deze mannen blaken van het talent en zelfvertrouwen. Het album heeft een unieke sfeer en zit boordevol pit. “Prog met ballen”, zo kan ik dit album nog het beste omschrijven. Een album dat je zal blijven verrassen.
Maarten Goossensen