Sylvan & Parzivals EyeConcert

‘Cultuurpodium’ De Boerderij had op vrijdag 20 november weer een prachtig affiche aan de voordeur hangen. Deze avond stond namelijk in het teken van een van de beste – en meest sympathieke – progrock bands van dit moment, Sylvan. En alsof dat nog niet genoeg is werd de warming-up verzorgd door RPWL-bassist Chris Postl, samen met vriend en toetsenist Yogi Lang onder de noemer ‘Parzivals Eye’. De line-up werd nog aangevuld door Alan Reed, helaas was Christina Booth ondanks eerdere aankondiging niet van de partij. De band speelde een redelijke set en Alan Reed deed enthousiast mee.  Zoals in de recensie van “Fragments” reeds is te lezen, heeft deze band eigenlijk als belangrijkste makke het gebrek aan ‘ballen’ en een eigen gezicht. Het optreden heeft zeker zijn momenten, bijvoorbeeld de vocale uitspatting van Alan Reed op Signs en het sfeervolle Longings End maar echt warm wil de zaal er niet voor lopen. Het sublieme Yours Is No Disgrace behoort tot de categorie: ‘leuk geprobeerd’ maar mist de klasse van ‘Yes’. Al met al typisch zo’n optreden dat een goed half uur meekan maar waarvan je uiteindelijk blij bent dat het voorbij is.

Dat zal je onder de 200 aanwezigen niemand horen zeggen over het optreden van Sylvan. Vanaf de eerste seconde is het verschil met de supportact overduidelijk en staat een band op het podium waar de kwaliteit vanaf druipt. Het basspel van Sebastian Harnack is formidabel en het soms naar serieuze progmetal neigende, straffe gitaarspel van Jan Petersen doet je naar adem happen. Maar voor mij is de verrassing van de avond toch wel zanger Marco Glühmann. Ik heb alle kritiek op zijn, zo nu en dan over-emotionele zang gelezen en gehoord en snap waar het vandaan komt. Maar wat deze man live laat horen is werkelijk formidabel en een genot voor het oor. Zeker in combinatie met zijn visuele performance die hand in hand gaat met zijn zang, laat hij er geen enkele twijfel over bestaan dat hij tot de absolute top behoort.

Qua setlist speelt men een prima doorsnee uit het oeuvre, met de nadruk op het recente “Force Of Gravity” en het doorbraakalbum “Posthumous Silence”. Het is genieten van de wijze waarop men behoorlijk stevige nummers als King Porn en Follow Me soepel afwisselt met de intimiteit van This World Is Not For Me en Isle In Me. Een van de hoogtepunten van deze avond is het lange en wervelende Artificial Paradise, waarna voor mij persoonlijk de band had mogen stoppen. Natuurlijk niet omdat het publiek er klaar mee was, maar eerder omdat deze twintig minuten pure magie een perfect einde vormen van een dampend optreden.

Zoals de band tijdens het interview voorafgaand aan dit optreden al aangaf is “Force Of Gravity” typisch zo’n album dat je live gehoord moet hebben om het volledig te waarderen en hoewel ik deze waardering ook daarvoor al had moet ik toegeven dat men gelijk heeft; Sylvan live is dusdanig overtuigend dat composities die al op een hoog niveau stonden nadien werkelijk goudgerand zijn.

Verslag: Govert Krul
Foto’s: Eric de Bruijn

Meer foto’s van dit concert zien? Klik hier