Rock Ittervoort 2009Concert

Ittervoort, een vlekje op de Limburgse landkaart. Op de mooie nawinteravond van vrijdag 20 maart 2009 kende het ‘vlekje’ tijdelijk zo’n 425 ‘inwoners’ meer. Oorzaak: Sylvan en Pendragon speelden in het plaatselijke cultureel centrum de Mortel voor een uitverkocht huis. Na in voorgaande jaren aansprekende namen als Arena en Riverside op bezoek gehad te hebben, was de organisatie er wederom in geslaagd om twee toonaangevende namen op het affiche van Rock In Ittervoort te krijgen als onderdeel van de jaarlijkse muziekfeesten daar.

Cultureel centrum de Mortel is een prima lokatie met dito zaal en prima geschikt voor deze concerten. Ondanks dat het bordje ‘uitverkocht’ op de deur hing, kon iedereen zich binnen redelijk gemakkelijk verplaatsen en dat is ook wel eens een verademing. Zeker wanneer je ook tijdens een concert een drankje wilt nemen.

Sylvan
Sylvan zou vanaf nu eigenlijk geen voorprogramma’s meer moeten spelen. Deze uit Hamburg afkomstige groep bestaat inmiddels tien jaar en heeft met zes studioalbums, één dubbel live-album en dvd een uitstekende CV opgebouwd. Belangrijker is nog dat Sylvan altijd weer met veel gevoel en gedrevenheid het publiek weet te boeien, zo ook op deze avond. Ondanks dat op de website van de organisatie was aangekondigd dat Sylvan een volledige set zou spelen, kreeg de groep niet meer dan een uur speeltijd toebedeeld. Erg karig voor een groep van deze klasse. Helaas was de samenstelling van de setlist wat onevenwichtig, waardoor het halverwege even wat leek stil te vallen. Gelukkig herpakte de groep zich uitstekend. Dat zanger Marco Glühmann zelf kennelijk ook moeite had met de beperkte speelduur manifesteerde zich met de opmerking dat helaas geen tijd was om het album “Posthumous Silence” integraal te spelen.
Er werden nummers gespeeld van de verschillende albums die tot nu toe zijn uitgebracht. Helaas stond er nog geen nieuw nummer van het in september 2009 te verschijnen nieuwe album op het repertoire.

Desondanks bracht Glühmann de zaal al snel in vervoering met zijn ingetogen en gevoelige zang op When The Leaves Fall Down en One Step Beyond. De overige groepsleden stonden gepositioneerd tussen het al opgestelde instrumentarium van Pendragon. Ruimte om veel te bewegen was er voor hen daarom niet. Gevolg daarvan was ook dat Matthias Harder met zijn drumstel wat verloren in een hoek op het podium was neergezet. Naast Glühmann blijven bassist Sebastian Harnack en gitarist Jan Petersen de blikvangers. In het bijzonder de lange Petersen straalt enorm enthousiasme en dito energie uit en wist diverse gevoelige gitaarsolo’s de zaal in te slingeren.
Vrijwel onzichtbaar was toetsenist Volker Söhl, met dank aan de volop draaiende rookmachines. Op enige momenten waren zijn groepsleden hem zelfs helemaal kwijt wat voor de nodige hilariteit zorgde. Al met al een gedreven optreden dat vraagt om meer later in 2009.

Pendragon
Pendragon leeft, lang leve Pendragon!
Bakken, nee ladingen kritiek kreeg Pendragon de laatste jaren over zich heen. Ook deze website liet zich daarin niet onbetuigd getuige enkele kritische recensies. Maar sinds “Pure” is voor de dit jaar 30 jaar geworden Britse formatie alles anders. Nick Barrett slaat anno 2009 keihard terug.

Een zeer goed gehumeurde en spraakzame Barrett speelde met zijn groep deze avond de pannen van het dak. Het enthousiasme wat Pendragon wist te brengen kreeg de groep dubbel en dwars van het publiek terug. Vanaf de eerste akkoorden van Eraserhead tot en met de laatste toegift The Wishing Well was het één groot feest. Verspreid over de hele avond werd het album “Pure” in zijn geheel gespeeld. Er werd afgewisseld met ouder werk zoals The Mask, Nostradamus en Breaking The Spell. Deze laatste met een lang uitgesponnen slepende gitaarsolo van Barrett. Als toegift werd van het verguisde en fel bekritiseerde album “Believe” met verve The Wishing Well gespeeld, met wederom een hoofdrol voor Barrett. Ja, het werd haast eentonig…

Tussen de nummers door nam Barrett ruim de tijd om met het publiek te converseren en grappen te maken. Nee, hier stond geen oude zielige man, maar een ontspannen en bijtijds komische bandleider die het enige deed wat hij voor eens en voor altijd moet blijven doen: spelen!
Naast Barrett bleven zowel Peter Gee als Clive Nolan wat op de achtergrond, behoudens dat ene hilarische moment waar een roadie, met aan elkaar getapete vingers, ter ere van zijn verjaardag Nolan mocht assisteren met het spelen van een akkoord. Ook in dat moment gaf de groep er blijk van zelf ook met groot plezier op het podium te staan.

Weliswaar achter op het podium maar vaak op de voorgrond tredend was blikvanger Scott Higham. Met deze geweldige kleine drummer heeft Pendragon een persoonlijkheid en gangmaker in huis gehaald. Hij is m.i. mede verantwoordelijk voor de dynamiek en het nieuwe elan van de groep. Headbangend, staand achter zijn drumstel, grimas trekkend en vrijwel voortdurend lachend, trok hij ruimschoots de aandacht van het enthousiaste publiek. Het siert de man dat hij zijn plaats weet en volledig in dienst van de groep drumt en regelmatig, wijzend met zijn drumstokken, het publiek op de andere groepsleden attendeert.

Na twee en een half uur, rond middernacht, kwam een spetterend einde aan wellicht het beste optreden ooit van Pendragon in Nederland.
Ik ben benieuwd wat Rock In Ittervoort in 2010 te bieden heeft. De lat ligt immers al griezelig hoog.

Verslag: Hans Ravensbergen
Foto’s: Eric de Bruijn (c) Progwereld