SylvanAlbum

Het moge duidelijk zijn, Progwereld en zijn lezers onderhouden een warme band met de Duitse band Sylvan. Die binding wordt door de band zelf waarschijnlijk ook zo ervaren, want de Progwereldcommunity heeft er mede voor gezorgd dat Sylvan een grote naam is geworden binnen de lage landen. De diverse albums staan vaak lang bovenaan in onze Wereldse Tien en ook op ons forum is het een veel genoemde naam. Ook mijn persoontje is ooit overweldigd door de sfeervolle muziek, eerst door “Artificial Paradise” en later door het geweldige “Posthumous Silence”. Maar ook de meeste andere albums deden het goed bij mij, totdat “Force Of Gravity” uitkwam…

Hoewel gewaardeerde collega Dick van der Heijde bijzonder te spreken was over het in 2009 uitgekomen album, zette ik zelf (en met mij velen) de nodige vraagtekens bij het vocale geweld van frontman Marco Glühman. Het voelde alsof een volleerd wedstrijdschaatser op onbegrijpelijke manier de grenzen van zijn kunnen opzocht en daarbij lelijke uitglijers maakte. En zo kwam het ook op mij over: een geweldige zanger die een topper is in het overbrengen van een emotionele boodschap, liep plotseling een paar lelijke blessures op. Althans, het aandeel van Glühmann komt in bijvoorbeeld Follow Me komt op zijn minst ongecontroleerd over en heeft met mij een grote groep fans doen (af)schrikken. Hoewel de muziek op “Force Of Gravity” wat harder, maar  toch ‘Sylvan vertrouwd’ goed is, blijven die misstapjes van Glühmann als een donkere wolk boven de cd hangen.

Gereserveerd en kritisch begon ik dan ook aan dit dubbelalbum, maar al snel kon ik de conclusie trekken dat dit weer als het oude Sylvan klinkt. Meer dan ooit spreekt er een diepe emotionele boodschap uit de muziek en de teksten zijn ook sterk georiënteerd op het gevoelsleven en de innerlijke mens. De twee cd’s zijn opgebouwd in vijf hoofdstukken, waarvan er twee rond de vijftien minuten duren en drie hoofdstukken zelfs twintig minuten klokken. Het is een conceptalbum, waarbij ieder bandlid een hoofdstuk persoonlijk heeft ingekleurd, zowel muzikaal als tekstueel. De muziek lijkt opnieuw wat rustiger te zijn geworden, meer gestructureerd, zonder de harde (haast progmetal-achtige) elementen van “Force Of Gravity”. Toch klinkt de muziek op sommige momenten vol en groots en het is een cliché, maar vergelijk het met een achtbaan waarin je geslingerd wordt tussen prachtige melodieën, van hoopvol tot dramatiek en tussendoor vind je aanstekelijke ritmes die je regelmatig doen meedeinen. Ook de meeslepende passages zijn net zo sterk als op “Posthumous Silence” en zijn het de details die de nieuwe cd’s vertrouwd goed maken. Let wel, het heeft een aantal luisterbeurten nodig voordat alles volledig tot wasdom komt. Maar dan ontdek je ook elementen die wonderschoon zijn. Neem bijvoorbeeld het pianospel in Share The World With Me en de opvolgende gitaarsolo. Of het intro van Farewell To Old Friends, dat in beslag wordt genomen door een akoestische gitaar en de stem van Glühmann. En gelijk daarna het ijzersterke vervolg in Part Two van de genoemde track, met een geniale melodie die verslavend lijkt te werken. Dat dit gedeelte van de cd mijns inziens niet helemaal vlekkeloos is gemasterd, neem ik voor lief, immers valt het niet bij elke geluidsbron op. Ook de nodige bombast wordt niet geschuwd, zo begint The Waters I Traveled heerlijke groots en kent zelfs Porcupine Treeachtige trekjes.

De invloed van ‘nieuweling’ Jan Peterson lijkt op dit album groter dan op zijn debuut “FoG”, in elk geval krijgt hij op “Sceneries” alle mogelijke ruimte om te excelleren. De solo’s zijn om je vingers bij af te likken, zo mooi en intens als het in bijvoorbeeld Share The World With Me klinkt hoor ik de laatste jaren steeds minder. Zelfs een ‘Thunderstruck‘ achtige riff a la AC/DC in Farewell To Old Friends: part three is hem op dit album niet vreemd. Hoe je het gitaarspel ook noemt, meeslepend, dreigend of vrolijk, Peterson lijkt van alle markten thuis te zijn. Laat ik ook vooral het puike baswerk van Sebastiaan Harnack niet vergeten, die ontpopt zich zo langzamerhand als één van mijn favoriete artiesten op dat instrument. Luister eens gedetailleerd naar zijn baswerk rondom de drie minuten in The Fountain Of Glow: part three. Heerlijk! En gaat Glühmann tenslotte weer voor goud? Wat mij betreft wel, want nergens heb ik hem kunnen betrappen op een echte uitglijer. En laten we eerlijk zijn, onze nationale trots Sven Kramer is ook wel eens gediskwalificeerd of liep een blessure op.

De eindconclusie na een aantal luisterbeurten is wat mij betreft dan ook dat Sylvan wederom een vertrouwd, warm, emotioneel en vooral groots album heeft afgeleverd. Een cd die een rijpingstijd nodig heeft, maar waarvan de smaak alleen maar intenser wordt. Een kleine opmerking zou kunnen zijn dat ik als fan van Sylvan weinig echte progressie heb gehoord en dat de band terug lijkt te grijpen naar vorige successen. Dat kan de toekomst moeilijker maken, immers stilstand of zelfs achteruitgang kan funest uitwerken. Gaat “Sceneries” uitgroeien tot een meesterwerk zoals “Posthumous Silence” dat is? Dat ligt aan de luisteraars van de cd. Daar kunt u als Progwereldlezer nog wel eens een groot aandeel in hebben, onderschat dat niet.

Ruard Veltmaat