Symfo Classics

10 december 2016, De Bosuil, Weert

Locatie
De Bosuil, Weert
Werner van Gool: toetsen

Stanley Medema: saxofoons, EWI

Jan van Olffen: basgitaar

Cindy Oudshoorn: zang

Edward Reekers: zang, toetsen, percussie

Sjoerd Rutten: drums

Martin van der Starre: zang

Joost Vergoossen: gitaar, zang
Keeping the Dream Alive (Münchener Freiheit)

Behind the Lines (Genesis)

Turn It On Again (Genesis)

Fooling Yourself (Styx)

The Logical Song (Supertramp)

Roundabout (Yes)

Humdrum (Peter Gabriel)

Mr. Time (Alan Parsons)

Firth of Fifth (Genesis)

Davy’s on the Road Again (Manfred Mann’s Earth Band)

A Salty Dog (Procol Harum)

Storm and Thunder (Earth and Fire)

I’m Not in Love (10CC)

Divergence (Solution)

Pauze

Child’s Anthem (Toto)

Kayleigh (Marillion)

Wuthering Heights (Kate Bush)

Psychobabble (The Alan Parsons Project)

Comfortably Numb (Pink Floyd)

Old and Wise (The Alan Parsons Project)

Red Rain (Peter Gabriel)

Alienation (Kayak)

Livin’ Thing (Electric Light Orchestra)

The Eve of the War (Jeff Wayne)

Encore

Dust in the Wind (Kansas)

Ruthless Queen (Kayak)

Owner of a Lonely Heart (Yes)

Verslag: Math Lemmen
Foto’s: deze zijn van het optreden van 27-12-2015 van Eric de Bruijn

Hoewel ik geen liefhebber van tribute-bands ben, toog ik zaterdag 10 december toch naar de Bosuil in Weert om het Symfo Classics circus te aanschouwen. De lovende kritieken die op het web circuleerden hadden me alsnog over de streep getrokken.

Of de naam Symfo Classics de lading helemaal dekt, waag ik te betwijfelen. Daarvoor wordt er te veel geput uit de vier à vijf minuten durende ‘songs’ terwijl een beetje symfo classic natuurlijk zomaar twintig minuten kan duren, waarbij het song-gehalte vaak erg beperkt is. Daarnaast wordt er met regelmaat repertoire gezocht in de (commerciële) buitengebieden van de symfo zoals ELO, 10CC, Peter Gabriel en Kate Bush. Veelal materiaal waar de doorsnee symfoliefhebber overigens niet vies van is. Al met al leverde deze aanpak een, over het algemeen, goed uitgebalanceerde, publieksvriendelijke show op.

Vooral het gedeelte na de pauze bestond uit een aaneenrijging van symfo hits die er over het algemeen als koek in gingen. Psychobabble van The Alan Parsons Project vormde daarop helaas een minder positieve uitzondering. Met slotnummers als Livin’ Thing, Eve Of The War en Owner Of A Lonely Heart in de toegift probeerde de band het publiek nog aan te zetten tot dansen. Maar ja, symfo-liefhebbers en dansen…

De eerste set herbergde een aantal minder bekende nummers die daarnaast niet allemaal even sterk werden uitgevoerd. Zo was er bij de Genesis-composities te weinig oog voor detail. In dat kader mogen nog wel enkele gastcolleges bij Steve Hackett worden gevolgd.  Ook de Yes-klassieker Roundabout kwam er enigszins bekaaid vanaf. Gelukkig leidde Davy’s On The Road Again het sterke slot van deze set in met als ijzingwekkende afsluiter Divergence van Solution. Dit nummer begon eigenlijk als de Focus-versie, Tommy getiteld, maar werd door het geweldige duel dat saxofonist Stanley Medema uitvocht met gitarist Joost Vergoossen toch een gepaste ode aan Tom Barlage.

Het vocale hart van deze Symfo Classics wordt gevormd door Cindy Oudshoorn, Edward Reekers en Martin van der Starre. Oudshoorn en Reekers maakten diverse jaren deel uit van Kayak totdat ze die band in 2014 verlieten om uiteindelijk dit project op te starten, samen met Joost Vergoossen, ook uit Kayak.

Vooral Oudshoorn weet glansrijk te overtuigen in deze setting. Ze slaagt erin om met haar theatrale, maar vooral vocaal ijzersterke aanpak elk nummer dat ze zingt naar eigen hand te zetten. Onvoorstelbaar zoals zij Wuthering Heights van Kate Bush volledig op kopstem en glaszuiver zingt. Veel indruk maakten ook haar vertolkingen van Storm And Thunder, Alienation en Owner Of A Lonely Heart, waarin haar theatrale benadering dit nummer een extra dimensie verschafte.

Reekers bleef met zijn uitvoeringen dichter bij het origineel waarbij sommige nummers (A Salty Dog, Old And Wise, Dust In The Wind en natuurlijk Ruthless Queen) op zijn lijf zijn geschreven en bij andere nummers (Roundabout en Kayleigh) zijn tragere timing hem enigszins parten speelde. Martin van der Starre zorgt met zijn rauwere stem voor vocale diversiteit en blonk vooral uit in Manfred Mann’s klassieker Davy’s On The Road Again. Zijn vertolking van Peter Gabriel’s Red Rain was te dik aangezet en verzoop in eerste instantie kansloos in de te massieve begeleiding van de band.

Instrumentaal gezien hebben de heren het wel voor elkaar, al werden in de arrangementen af en toe ongelukkige keuzes gemaakt. Joost Vergoossen is onmiskenbaar een zeer getalenteerd en veelzijdig gitarist, maar zijn ‘kijk mij eens gitaarspelen’ solo in Comfortably Numb kwam duidelijk uit een andere gitaarwereld dan de delicate stijl van maestro Gilmour.
Stanley Medema zorgde naast zijn bijdragen op saxofoon met de EWI-samples voor de nodige aanvullende kleurtjes en lijntjes, soms erg inventief, soms enigszins gekunsteld. Verder moet gezegd dat iedereen, zonder gebruik te moeten maken van trommelvlies beschermende materialen, kon genieten van een tot in de puntjes verzorgde geluidsmix.

Met als motto ‘keeping the dream alive’ valt er veel te zeggen voor de repertoirekeuze van deze show. Veelal materiaal van bands die op zijn minst van het commerciële succes hebben mogen proeven. Dat er na het midden van de jaren tachtig nog heel wat interessante symfo/prog is gemaakt, zij het met beduidend minder commerciële impact, is misschien een mooi uitgangspunt voor een volgende show van deze Symfo Classics.

Send this to a friend