In de concertserie “Symphonic Junction” begeeft het Residentie Orkest zich op het spannende kruispunt van verschillende stijlen. Bij eerdere Symphonic Junctions was het de beurt aan Lucas Hamming en een kleinschalige Nederlandstalige versie van Bach’s “Matthäus Passion” op Goede Vrijdag.
Nu, op pinkstervrijdag en -zaterdag een dubbelconcert met Anneke van Giersbergen met een dwarsdoorsnede uit haar backcatalogue en het mooi ingetogen Prélude á l’apres-midi dún faune van de Franse componist Claude Debussy, vertolkt door het Residentie Orkest.
Voor La Giersbergen was dit de zoveelste kruisbestuiving in haar carrière. Wat te denken van Devin Townsend, The Gathering, Danny Cavanagh, Ayreon, The Gentle Storm, Lorrainville, Aqua de Annique, Arstidir en recent nog Vuur.
Op pinkstervrijdag dus het concert in de (te) grote zaal van 013. Om de sfeer iets intiemer te maken was de zaal vóór de ‘trappen’ afgezet met zwarte schermen. Zo was de zaal vol. Wat meteen opviel bij aanvang van het concert was dat het muisstil was en dat bleef het ook tijdens de uitvoering. Wat een verademing dat je zonder ergeren over tegen elkaar schreeuwende en bier bestellende mensen naar muziek kunt luisteren zonder dopjes in je oren. Ja, je leest het goed, een zeer aangenaam geluidsniveau. Waarschijnlijk had ook niemand anders verwacht met een symfonieorkest in da house.
Bier werd er toch wel besteld, maar op fluistertoon. Dat leidde natuurlijk tot een steeds groter wordende plastic soup op de vloer van 013 die gaandeweg niet meer ontweken kon worden en daardoor met regelmaat de muziek verstoorde. Maar iedereen die tegen zo’n beker aanliep kreeg in zijn gezicht dezelfde kleur als de rode spots boven het podium.
Het Residentie Orkest begint de avond met Feel Alive van Giersbergen’s soloalbum “Everything is Changing”. Tijdens de intro komt Anneke op in een voor deze gelegenheid gepaste jurk. Het uitnodigende “013 laat je horen!” klinkt enigszins surrealistisch in deze setting maar weet toch het nodige gejuich aan het publiek te ontlokken.
Het levendige arrangement en de gloedvolle zang van deze sympathieke topzangeres zetten de toon voor de rest van de avond. Met Amity, Travel en Forgotten worden de fans van The Gathering op hun wenken bediend en zij begroeten deze nummers dan ook met groot enthousiasme.
De arrangementen voor het orkest zijn onder anderen van de hand van orkestlid Marijn van Prooijen en klinken afwisselend zwaar, levendig (om toch iets van een groove te bewerkstelligen), mysterieus, melancholiek, avontuurlijk en geven stuk voor stuk een unieke sound aan de originele composities. In die zin zijn er duidelijk parallellen te vinden met de “New Blood” tour van Peter Gabriel uit 2011.
De nieuwe band waar van Giersbergen sinds enige tijd deel van uitmaakt, Vuur, is met twee composities vertegenwoordigd. Dit tot groot genoegen van veel fans, waaronder de overige leden van Vuur. Het valt op dat deze twee nummers in de arrangementen dicht bij het origineel zijn gebleven waardoor het orkest wat puntiger en steviger gaat klinken. Aan de lichaamstaal van de zangeres is duidelijk te zien dat ze zeer in haar nopjes is met deze samenwerking. Dirigent Arjan van Tien weet zijn orkest kundig tot grote hoogten te brengen en helpt van Giersbergen ondertussen nog met oogcontact en gebaren om inzetten aan te geven.
In het eenvoudige, maar o zo mooie, Two Souls begeleidt ze zichzelf op akoestische gitaar. De bijdrage van het orkest bestaat in eerste instantie alleen uit cello. Wanneer de overige strijkers zich aansluiten maakt een heerlijk gelukzalig gevoel zich meester van 013.
Voorafgaand aan het klassieke Pavane van Fauré verlaat een groot deel van het orkest hun plaatsen. Volgens Anneke gaan ze “een biertje drinken”, maar nee, ze stellen zich achter op het podium op en vormen daarmee het koor als achtergrond voor de prachtige Pavane. Volgens Anneke “kunnen ze niet alleen spelen als een motherfucker”. Pavane en When I’m Laid in Earth van Purcell heeft ze in 2016 ook al tijdens de theatertour met Arstidir uitgevoerd. Met dit Residentie Orkest krijgen beide composities nu een rijkere uitvoering. En van Giersbergen bewijst hiermee dat ze met dit klassieke materiaal ook uitstekend uit de voeten kan.
Vervolgens laat ze het podium aan het Residentie Orkest met Prélude á l’apres-midi dún faune. Dirigent en orkest maken er een boeiende vertolking van, maar je merkt dat dit aan sommige bezoekers niet besteed is. Die leven weer op als Anneke in een iets gemakkelijkere outfit het podium betreedt voor een mooie symfonische versie van Travel waarin het orkest zich in al zijn facetten kan laten horen.
Ontwapenend en tegelijkertijd ontroerend is het liedje Zo Lief dat van Giersbergen in 2010 schreef voor haar zoon Finn en dat ooit is gebruikt voor de film Apenstreken. De prachtige sfeervolle begeleiding van het orkest zorgt mede voor menige brok in de keel bij de concertgangers. In de progrock maken we dit soort kwetsbare en ontroerende ontboezemingen niet vaak mee. Chapeau!
Het reguliere concert wordt na een uur en een kwartier afgesloten met het enigszins beklemmende Forgotten met opnieuw een glansrol voor zowel van Giersbergen als orkest.
Maar de koek is nog niet op. Na een hartstochtelijk applaus en “Anneke, Anneke, Anneke” komen Anneke en dirigent Tien terug op het podium. Eerst heeft Anneke nog iets goed te maken met haar moeder. Het blijkt dat ze met Moederdag was vergeten haar moeder te bellen. De bos bloemen die ze van 013 heeft gekregen geeft ze via het publiek door naar haar moeder die achter in de zaal staat. En zo gaat de bos bloemen voorzichtig, al ‘crowdsurfend’, zoals ook ooit Peter Gabriel tijdens het nummer Lay Your Hands On Me op de handen van het publiek door de zaal ging, naar haar moeder.
Als toegift zet het orkest het ongeëvenaarde Shores Of India van The Gentle Storm in. Nadat we gedurende het concert op alle orkestrale en vocale kleuren waren getrakteerd, worden die in deze toegift nog één keer tot een ware climax gebundeld en vormt zo een waardig slot van een mooie en unieke avond in 013.
Anneke van Giersbergen is een zeer authentiek artiest die onvoorwaardelijk haar muzikale instinct volgt, waarbij de deur wagenwijd openstaat voor samenwerking. Gelukkig wordt dit talent erkend en herkend en ontstaan er zo de meest diverse projecten die tot nu toe, uhhh… al vijfentwintig jaar, tot heel veel moois hebben geleid. Daarnaast is ze gezegend met een prachtige veelzijdige stem en een sympathieke, bijna kinderlijke (onbedorven) persoonlijkheid. Een zangeres en mens om trots op te zijn!
Verslag: Math Lemmem
Foto’s: Dirk van den Heuvel (www.metalfan.nl)