Symphony XAlbum

“The Odyssey” is het zesde studioalbum van het Amerikaanse Symphony X. Slechts acht nummers staan er op deze CD, terwijl de gehele CD toch een tijdsduur heeft van ruim een uur. Het laatste nummer The Odyssey duurt ruim 24 minuten en vanwege de tijdsduur en opbouw is er een link te leggen met een ander episch nummer van Symphony X, namelijk The Divine Wings Of Tragedy van het gelijknamige album. Met dit album is trouwens nog een parallel te trekken. Men heeft een vervolg gemaakt op The Accolade, genaamd Accolade II. De ingrediënten van de progressieve metal van Symphony X zijn bekend: een geweldige zanger, dito gitarist en toetsenist ondersteund door een meer dan gemiddelde ritmesectie. Nummers met een kop en staart voorzien van de nodige tempowisselingen, breaks en instrumentale hoogstandjes en toch weet de band me elke keer weer te verbazen.

Inferno barst los met gitaarspel dat aan Yngwie Malmsteen doet denken, waarna Russel Allen met een ruige stem de toon zet voor dit nummer. Niet alleen de instrumentalisten variëren, maar ook Allen varieert van ruig naar melodieus en omgekeerd. Ook de volgende twee nummers, Wicked en Incantations Of The Apprentice leveren weer het nodige luisterplezier op, waarbij het laatst genoemde nummer een lekker donker toetsendeuntje bezit en een staccato-riff. En die korte repeterende riffs zijn over het gehele album te beluisteren waardoor het album steviger en donkerder klinkt als de voorgaande CD’s.

Zoals al eerder aangegeven is Accolade II een vervolg op The Accolade en opent met rustig pianospel. Het thema van The Accolade is gebruikt en daardoor klinkt dit nummer wat minder donker en dreigend als de rest van de nummers. King Of Terrors is verreweg het meest dreigende nummer van de CD. Zowel het korte afgemeten slaggitaarwerk als de donkere toetsenpartijen geven het geheel een sinister sfeertje. Het begin van Awakenings is als een ballade. Rustig en sfeervol om vervolgens weer om te slaan naar een stevig nummer zonder dat er sprake is van een power ballade.

The Odyssey opent als een klassiek werkstuk, vol bombast, orkestraal met gebruik van veel koperen blaasinstrumenten die uit de toetsen van Pinnella komen. Ook later in het nummer komen die klassieke gedeelten terug, afgewisseld met rustige stukken, steviger materiaal en instrumentaal machtsvertoon zonder over de top te gaan. Er gebeurt o

ngelooflijk veel in dit nummer. Dit is het neo-klassieke progressieve metal nummer van de laatste jaren en mag wat mij betreft worden opgevoerd in de eerstvolgende edities van “Night Of The Proms”. Een schoolvoorbeeld van het samengaan van klassieke muziek en metal.

Symphony X vormt een serieuze bedreiging voor de toppositie die Dream Theater inneemt in het progressieve metalgenre, want Dream Theater verliest zich in technisch hoogstandjes die voor een gewone sterveling nauwelijks meer te volgen zijn. Zonder meer het stevigste album van de band tot nu toe.

PS. Er is ook een gelimiteerde uitgave van de CD verkrijgbaar met daarop een extra nummer, namelijk  Masquerade. Masquerade is afkomstig van het eerste album van Symphony X, dat echter met de toevoeging ’98 ook al te horen was op “Twilight In Olympus” van Hellion Records en de Japanse uitgave van dat album.

Rob van Oosten

CD:

2LP: