SyndoneAlbum

De sindone di Torino is de lijkwade van Turijn. Nik Comoglio wilde dat de naam van zijn band onmiddellijk aan Turijn zou doen denken, spiritueel, internationaal en zonder dat deze godslasterlijk zou zijn. Hij voegde de ‘y’ toe om het onderscheidend te maken. Zo heet zijn band al dertig jaar Syndone. De bijsluiter van cd nummer negen, “DirtyThirty”, maakt de bedoelingen van de band duidelijk. Zij zouden erudiete, onberispelijke rock maken, even gewelddadig en energiek als melancholisch en orkestraal, gedurfd, een contrapunt, een opgestoken middelvinger tegen en een tegengif voor de collectieve narcose van onze samenleving. Dat zijn grote woorden. Eerst maar eens luisteren.

Syndone maakt zeker geen alledaagse muziek. Op deze progkermis doet de luisteraars alle attracties aan. Een bonte stoet van stijlen passeert de revue. Progressieve rock, zeker, maar ook jazz, pop, kamermuziek, theater, circus, songfestival, opera en vaudeville krijgen we te horen. Zanger Riccardo Ruggeri zingt en schreeuwt alle noten, die soms alle kanten uit gaan, bij elkaar. Emotievol is nog zwak uitgedrukt. Ik zet mijn kruistocht tegen Italiaanse zangers die in het Engels zingen gewoon voort. Het geloof dat ik wil verdedigen is dat Italianen met enige vorm van strot in het Italiaans zingen. Punt uit.

De wisselingen van sfeer en tempo zijn nauwelijks bij te houden. Een klassiek getint pianomelodietje kan uitmonden in een kakofonie van geluid, met dwarse tonen. Ruggeri voelt zich thuis in het hele spectrum, subtiel bezongen liefdesverklaringen gaan hem even makkelijk af als over de top uitgevoerde operastukken. Drummer Ciro Iavarone lijkt niet van zins meer dan tien seconden dezelfde maatsoort aan te slaan. Marta Caldara levert een bijzondere bijdrage, haar spel op de vibrafoon en marimba duikt zeer regelmatig op. Naast het veelvuldig te horen pianospel bromt de Hammond ook dat het een lust heeft en zijn, ook weer aparte, toetsengeluiden in de muziek verweven. Een pijporgel en een accordeon dragen ook nog bij aan de feestvreugde.

Stevig aangezette rock behoort ook tot het repertoire en dat levert zowaar enkele ‘gewone’ gitaarsolo’s op, naast wat aparte. Een akoestisch gitaarstukje, omgeven door een omfloerste zangpartij, is bijna een buitenbeentje te noemen. Maar ook dan laat de georganiseerde chaos niet lang op zich wachten. We treffen ook een volledig klassiek orkestwerkje aan op “DirtyThirty”, niet gek met een strijktrio en een symfonieorkest als gastspelers. De Italiaanse winnaar van het songfestival in 2021, Måneskin, krijgt een paar keer bijval van deze landgenoten (dan ben ik dus weg!) en het toetje is een in het Japans gezongen versie van een al eerder opgenomen nummer.

Moe maar voldaan keren we Kermis Syndone de rug toe. We hebben spannende en onverwachte momenten beleefd in het spookhuis,  zijn keer op keer over de kop gegaan in de achtbaan, hebben beuken gekregen in de botsauto’s, maar raakten ook vertederd door het ballengooien van de kleintjes, konden zwieren in de draaimolen en smaakten het zoet van een suikerspin. De muziek van Syndone levert zonder meer een uurtje vertier op.
“DirtyThirty is bedoeld om het dertigjarig bestaan van de band te markeren. De band laat doorschemeren dat dit misschien ook het einde is. Gauw nog een rondje doen, wie het eerst bij de draaimolen is!