SyndoneAlbum

Italië blijkt weer eens een uistekend land voor theatrale progrock. De sfeer van een opera is daar nooit ver weg, waardoor het grote gebaar niet onverdienstelijk terug is te vinden bij menig Italiaanse band.

Zo ook hier! Syndone is een band die dit decennium de ene na de andere topplaat aflevert. Dit uitbundige album blijkt geen uitzondering. Van deze band mag je symfonische rock verwachten die aangename bombast vangt in een strakke compositie. De muziek heeft bovendien een zekere vlotheid. Het doet daardoor denken aan toetsengerichte prog zoals Le Orme en zijn theater, maar bovendien aan de toegankelijkheid van een band als Queen. De sterke, gedreven zang van Riccardo Ruggeri springt ook in het oog. Dit geluid leverde in het verleden al veel op, maar met deze plaat hebben ze een voorlopig hoogtepunt te pakken, wellicht zelfs een kleine klassieker.

“Mysoginia” valt namelijk op door het sterke songmateriaal. Zo laat Medea, na het betrekkelijk ingetogen pianobegin, horen hoe expressief instrumentale verhandelingen kunnen zijn. De arrangementen zijn uitstekend afgewogen, waardoor de muziek niet pretentieus klinkt. De nummers worden ook niet onnodig uitgerekt. Zo is 12 Minuti, ofschoon het maar de helft van het aantal minuten bevat, dubbel gevuld met instrumentale lekkernijen, waaronder de vaudeville-achtige pianotonen die een slepende melodie uistekend dragen. Het houdt de spanning hoog! De diverse interessante instrumentale vondsten zijn de kers op de taart. De vrouwelijke koorzang op het titelnummer, die mij erg doet denken aan L’isola di Nienta van PFM, mag hierbij als voorbeeld dienen.

Deze positieve aspecten komen allemaal terug in het hoogtepunt van dit album: Caterina. Dit blijkt een nummer met de zeggingskracht van een klassieke compositie. De dwingende pianopartijen zijn prachtig en zouden zelfs in een langer nummer niet tot verveling leiden. Ze ondersteunen bovendien bloedmooie klaagzang. Het arrangement wordt verder ingevuld door weelderige fluitpartijen en strijkers die voor dynamiek zorgen. Tot slot vinden we een verrassing aan het eind. Het vocodor effect, dat wordt toegevoegd aan de zang, zou in de handen van een mindere band het muzikale equivalent een heiligschennis zijn, maar hier is het subtiel genoeg om luguber te klinken. Het past de compositie als een handschoen. Het nummer is kortom een uitstekende dwarsdoorsnede van de kwaliteiten van deze band.

Enkele kritiekpunten heb ik nog wel. De intro van No Sin is net iets te zeikerig en duurt te lang. Na twee minuten breekt de compositie echter open, waarna het verdere verloop best aardig is. Toch redt deze ontluiking het nummer niet. Dit is het dieptepunt van de plaat! Verder had ik na Amelia, hetgeen sterk doch rustig is, een knaller gelust. Deze plaat gaat zo als een nachtkaars uit. Jammer, want na zo veel overtuigende muziek had ik dit album een grootster slotakkoord gegund, aangezien dit soort ijzersterke muziek met enthousiasme moet worden onderstreept!

‘Mysoginia’ is kortom een aangename progexplosie die zeker veel prachtige momenten kent. Een klein kritiekpuntje hier en daar weerhoudt de plaat niet om de aandacht voor de volle duur op te eisen. Dit album is zeker de moeite waard voor een ieder die van symfo houdt!

Luke Peerdeman