Syrinx CallAlbum

Progwereld prijst zich gelukkig met lezers die tips insturen. Soms gaan deze vergezeld van een quasi verontwaardigde opmerking in de trant van “dat jullie dit album gemist hebben”. Of de wat mildere hint “hier moeten jullie eens naar luisteren”.

Zo bereikte ons begin 2021 een enthousiast bericht van een lezer die het album “Mirrorneuron” van de Duitse groep Syrinx Call onder onze aandacht bracht. Collectief haalden wij onze schouders op, want dit schijfje was ons niet aangeboden voor recensie door een label of de groep zelf. Bij niemand ging ook een bel over de bandnaam rinkelen. En op ons bureel lag nog zoveel om over te pennen. Toch wekte het bericht de nieuwsgierigheid op van schrijver dezes. Dat resulteerde in een aankoop van de cd voor de privécollectie. en nu – na maanden – in een recensie. Mede dankzij de komkommertijd, die ook de progwereld raakt.

Aan de basis van Syrinx Call staan Volker Kuinke en Jens Lueck. Via hen ligt er ook een lijntje naar respectievelijk Eloy en Sylvan. Zo participeerde Kuinke op enkele albums van Eloy en produceerde Lueck wat albums van Sylvan. Maar beiden zijn vooral muzikant en praktiseren dat met Syrinx Call. Daarbij geholpen door de zangeressen Isgaard (de echtgenote van Jens Lueck) en Doris Packbiers. En – op het voorliggende schijfje – door een heleboel bevriende muzikanten. Niet de minsten, want zo horen we op enkele nummers (voormalig) Eloy-bandleden Frank Börnemann, Hannes Arkona en Klaus-Peter Matziol. En ook oud-Sylvan gitarist Jan Petersen maakt zijn opwachting.

Dat Syrinx Call bij Progwereld niet eerder bekend was komt zeer waarschijnlijk door het etiket ‘folk’ wat op de eerste twee albums is geplakt. Want zowel “Wind In The Woods” (2015) als “The Moon On A Stick” (2018) zijn albums met een folk-achtige en klassieke inslag. Op dit derde album “Mirrorneuron” worden voor het eerst de progrock paden betreden. Zo ontstaat een zeer fraaie mix van melodieuze folk, progressieve rock en – door het gebruik van viool, cello en luit – (licht) klassieke muziek. Soms doet het geheel me daardoor denken aan de Engelse formatie Kaprekar’s Constant. Vooral muzikaal komt dat tot uitdrukking in opener Bit By Bit (Ouverture), The Arctic Will Die en het korte maar o zo mooi One Step Beyond.

Maar er is meer en eigenlijk ook iets opvallends aan dit album. Dat zijn de recorders, bespeeld door Volker Kuinke. Onwetend als ik was moest ik op zoek naar informatie over de recorder. Dat blijkt niets meer (en minder) dan een fluit, een houten fluit ofwel een blokfluit. Inderdaad, het instrument wat ik vroeger op school regelmatig vol spuugde…. Kuinke blijkt een specialist op dit instrument, waarvan hij een grote collectie bezit en bespeelt. De man is een graag gehoorde gast op veel producties. Het unieke en tegen Keltische muziek aanleunende geluid van zijn recorders brengt gevoel en sfeer in Deceptive Illusion en het hemelse Breakdown, met ook woordloze zang van Doris Packbiers.

Een extra vermelding verdient zangeres Isgaard (volledige naam Isgaard Marke). Haar stem doet soms denken aan een mix van Kate Bush en Susie Bogdanowicz (Glass Hammer). Luister onder andere naar Perfect Shine en Weird Resonance. De laatste is vocaal gevarieerd met ook hier weer woordloze zang en een vlijmscherpe gitaarsolo van Jan Petersen. Het titelnummer Mirrorneuron heeft een overduidelijke hint naar Eloy. Voor de Eloy fans, zoals ik, zeer prettig om naar te luisteren. Zoals je in onderstaande video naast zien kunt horen. Hoogtepunt op het album is I’m Gonna Buy Some Flowers. Hier komen alle kwaliteiten in ruim zeven minuten bij elkaar.

Dit album van Syrinx Call misstaat absoluut niet in de platenkast van de gemiddelde prog-liefhebber. Met name de liefhebbers van muziek met Keltische invloeden kunnen ruim een uur genieten. Vanaf nu beloven wij ook deze groep te blijven volgen. Met dank aan de lezer die ons tipte.