Systems TheoryAlbum

Deze cd heeft een enorme hoeveelheid Mellotron tussen de bytes. Verantwoordelijk hiervoor is de Schot Mike Dickson. Hij heeft een M400 tot zijn beschikking en een heel scala banden:

drie violen, strijkersectie, cello, gemengd koper, achtstemmig koor, Russisch koor, kerkorgel, solo fluit, Ian McDonalds fluit, basklarinet en Engelse hoorn. Dat wil wel zweven! Het gegeven dat Mike Dickson in Schotland woont doet ter zake omdat Greg Amov en Steven Davies-Morris, zijn overige twee bandmakkers uit Systems Theory, in Amerika wonen. Het trio is daarom ook beter aan te duiden als een internetproject in plaats van een band. De drie muzikanten, die uiteraard gigantische computerfreaks zijn, staan met elkaar in verbinding over de digitale snelweg en gebruiken allerlei software om hun muziek te bewerken.

Het resultaat daarvan valt te beluisteren op deze 74 minuten durende debuut-cd. Meestal ben ik niet al te gecharmeerd van de ambiente elektronica zoals de mannen die brengen en al rap belandde deze cd dan ook ergens onderop een stapeltje zwakke broeders. Toen ik enkele weken later de cd onder handen ging nemen voor deze recensie bleek dat ik de muziek steeds meer ging waarderen, sommige nummers ben ik zelfs erg goed gaan vinden. Uit de hoesinfo blijkt al dat de muzikanten enorm veelzijdig zijn en dan met name gitarist, violist en toetsenfröbelaaar Greg Amov en zijn boezemvriend Steven Davies-Morris, die naast toetsen en gitaar tevens bas speelt en de drumcomputer heeft geprogrammeerd. Eigenlijk is het alleen Mellotronspecialist  Dickson die zich beperkt heeft tot de klavieren.

In de negen nummers van “Soundtracks For Imaginary Movies”, waar een beroep wordt gedaan op de fantasie van de luisteraar, staat creativiteit hoog in het vaandel. De muziek is, op enkele stemsamples na dan, geheel instrumentaal en dan is 74 minuten best een lange zit. Inventiviteit, zoals het gebruik van een Hitler-achtige toespraak in Last Letters From Stalingrad, is dan geboden. Dat zit wel snor bij Systems Theory, vooral omdat hun muziek een uitgekiende mengeling is van hi-tech met samples, loops en MIDI-gedoe, authentieke instrumenten als Mellotron en Hammondorgel en de organische inbreng van akoestische gitaar, fluit, viool en elektrische piano. Sta nergens van te kijken. Dan weer hoor je dj Tiesto met een Mellotron, dan weer klinkt het of Mike Oldfield staat te ‘Tangerine Dreamen’. Ook worden allerlei stijlen geïntegreerd zodat er elk moment wat kan gebeuren (of juist niet). Deze avontuurlijke benadering heeft overigens wel tot boeiende muziek geleid.

Het album dat in drie ‘kanten’ is opgedeeld, opent met het Djam Karret-achtige Green Miata Baja Bound. Hier krijgt het lekkere gitaarspel van gast Brian Daly een vervolg met akoestische gitaar. Zeer genietbare wereldmuziek bepaalt dan het spectrum. In The Cool Vibe Of Asia C is deze invloed op z’n sterkst door de gastbijdragen van Cyndee Lee Rule op viool en het fluitspel van Diane Amov.

De tweede ‘kant’ laat zich kenmerken door veel herhalingen. Het wat lange Silent Service (11:36) is met z’n zinderende sfeer nog behoorlijk oké, maar A Lifeboat, Tallulah And Me en Water Through Fingers hadden voor mij niet gehoeven. Ze zijn me net iets te geneuzeld en vormen het ‘stoppen met deze cd’ moment. Hierdoor bestaat de kans dat het magnifieke Zero Sum Equation gemist wordt en dat zou zonde zijn. In dit zwaar symfonische nummer – het onbetwiste hoogtepunt van de cd – schreeuwen de gitaren van Dun Strummin en eerdergenoemde Daly constant om aandacht.

Met dit geweldige nummer gaat de derde ‘kant’ van start. De hele cd heeft een wat psychedelisch gevoel. One Step To Freefall met z’n indringende piano en het angstaanjagende Last Letters From Stalingrad zijn daar de meest expliciete uitingen van. Deze nummers liggen wat zwaar op de maag en moeten met een ‘open mind’ beluisterd worden, anders doen ze afbreuk aan de cd, maar ja… geldt dat van die ‘open mind’ niet voor elk nummer?

“Soundtracks For Imaginary Movies” zal waardering oogsten bij liefhebbers van Tangerin Dream, Jean Michel Jarre, Vangelis, Pink Floyd, Djam Karet, King Crimson, Porcupine Tree, Can, Jade Warrior, Mike Oldfield, Heldon, Radio Massacre International of bijvoorbeeld David Sylvian. De cd verdient het zeker om erkend te worden, al is het alleen maar voor de creativiteit die aan de dag wordt gelegd. Dat deze bijval er zal zijn is voor mij een feit.

Dick van der Heijde