Persoonlijke narigheid leidt soms tot prachtige muziek. Ik herinner me wat dat betreft de geweldige MK2 cd nog die de mannen van de Eh Geoff Mann Band gemaakt hebben nadat hun zanger was overleden.
Thibault Laloux is een 19-jarige jongen in de volle bloei van zijn leven als hij in september 2003 tijdens het joggen wordt doodgereden door een dronken junk. Tragisch, tragisch, tragisch. Een maand na het afschuwelijke ongeval besluit vader Philippe een cd op te nemen ter nagedachtenis aan zijn zoon. Philippe is drummer en het ironische wil dat Thibault als liefhebber van pa’s muziek regelmatig opperde een cd te maken waarop Philippe dan altijd zei dat hij dat misschien later zou doen, als hij wat meer tijd zou hebben. Drie en een half jaar na het ongeval is het indrukmakende “We Stay Together” dan een feit. Het is een open deur intrappen door te stellen dat deze instrumentale ode volzit met emotie en toch ga ik dat doen. “We Stay Together” is namelijk meer dan een aaneenschakeling van zomaar veertien droevige liedjes die geschreven zouden zijn als therapeutische rouwverwerking. “We Stay Together” is eerst en vooral een prachtplaat vol intense muziek.
Laloux heeft het project T-BO genoemd, zo noemde iedereen Thibault. De muziek kent erg veel blazers waardoor het geheel inzit tussen Camelachtige dromerigheid, stemmige berusting en mediterrane jazzrock. Er is fluit, sax en trompet, maar ook zaken als bamboefluit, didgeridoo, darbouka, congas, bongo’s en harp. Hierdoor heeft de prog van het project een smakelijke saus wereldmuziek over zich heen. Om de ritmische ondergrond wat beter te kunnen plaatsen lijkt het me niet verkeerd om even stil te staan bij dat vreemde woord, darbouka.
De darbouka is een soort vaastrommel die met de handen wordt bespeeld. Het is het belangrijkste Arabische percussie instrument en wordt in de gehele Arabische wereld gebruikt, zowel bij klassieke als bij moderne muziek. Het instrument leent zich echter ook uitstekend voor ritmische begeleiding van bijvoorbeeld Westerse, Midden- en Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse muziek. De darbouka werd vroeger van hout gemaakt en bespannen met het vel van een vissoort die uitsluitend in de Nijl voorkomt. Omdat deze instrumenten zeer gevoelig zijn voor warmte en kou en het vel ook gemakkelijk kan scheuren, is er thans een nieuw model ontwikkeld, gemaakt van een speciale metaallegering met een kunststof vel.
De nummers op We Stay Together zijn niet echt diep gelaagd. Dat hebben ze niet nodig ook, geen complexe arrangementen hier en geen complexe composities. T-BO moet het hebben van zijn geweldige melodieën met hun zeggingskracht. Neem de prachtige opener Play It waar de pastoraal klinkende fluit de verslagenheid vertolkt. Als je veel van fluit houdt zit je goed met We Stay Together, want deze schijf zit vol met het mooie gedartel. Vaak geldt de akoestische gitaar als basis voor de nummers en als de fantastische gitarist David Epis de elektrische variant ter hand neemt komt er virtuositeit in de muziek naar voren. Met zijn melodieuze spel doet hij sterk denken aan Andy Latimer van Camel maar ook aan David Cremoni van Moongarden. Als ik Take Time hoor zegt iets in me dat hij zo af en toe graag eens een plaatje draait van Vinny Moore of een andere notenknabbelaar.
De cd getuigt van liefde voor het leven. De flitsende gitaarsolo’s her en der symboliseren dat, maar ook de simpele synthsolo in Going On, evenals het bijna zonnige stuk van Tears In The Rain en een hoopvolle titel als See You Later. De momenten dat de bronstige sax zich in de muziek mengt missen hun effect op de serene sfeer ook al niet . Het is allemaal erg mooi. Het laatste nummer heet Sending Love en dat is precies wat Laloux met deze cd bewerkstelligd heeft. Kilo’s! Kilo’s!
Dick van der Heijde